Czas nie leczy ran

Marcin osiągnął sukces jako aktor, życie jego oraz jego żony jest poukładane. Po dwunastu latach od jego rozwodu nadchodzi dzień ponownego spotkania z jego byłą żoną i jej nowym partnerem. Podczas wieczoru wychodzi na jaw tajemnica, która miała zostać zapomniana lata temu.

Wydarzenie dzieje się w restauracji dobrze znanej aktorowi. Pokój jest specjalnie wydzielony od reszty klientów, dlatego ukazana została duża, zaokrąglona kanapa oraz dwie pufy obok. W tle znajdują się białe zasłony oraz białe, podłużne lampy. Wnętrze podkreśla prestiż, w jakim żyje aktor oraz na jakie wydatki może sobie pozwolić. Światło rzadziej zmienia się pod względem koloru, lecz odcienia. Światło często przyciemnia się luz zmienia miejsce, na którym się skupia, by pokazać, na czyim dialogu skupia się narracja. Marcin Chlanda jest wykonawcą scenografii oraz reżyserii świateł.

Każdy z bohaterów posiada biały ubiór. W przypadku Marcina, Agaty,Agnieszki oraz kelnera Kornela jest eleganckie. Luźniejsze ubrania przypadają Kamilowi, jednak zostają one zachowane w tym samym kolorze. Kostiumy współgrają z tego samego koloru scenografią poprzez pacę Moniki Ulańskiej i grupy Mixer.

Muzyka w spektaklu zostaje głównie wykorzystywana podczas wprowadzania postaci lub ukazać płynący czas. Przypomina przerywniki w telewizyjnych show, przez co jeszcze bardziej widać, na jakich zasadach działa ukazany świat. Opracowanie muzyczne zostało wykonane przez reżysera sztuki – Piotra Ratajczaka,

W aktorstwie obsady widać dużą ilość emocji oraz odmienne zachowania. Każdy bohater jest zbudowany w inny sposób, ukazując różnorodne charaktery. Z czasem poznajemy postacie również z innych perspektyw, widząc twarze, do których sami się nie przyznają. Elementem, który zawsze doceniam w rolach jest ukazanie wściekłości lub niestabilności bohatera, co jest dobrze zauważalne w Marcinie. Podobne zachowania ukazuje aktorka Agnieszki – Magdalena Kumorek. Pierwsza część spektaklu skupia się na elementach komedii, natomiast dalsza część na odkrywaniu ciężkich dla postaci emocji. W rolę nowego partnera Agnieszki – Kamila, wciela się Marcin Korcz. Zachowanie bohatera jest zmienne i często daje wrażenie zacofanego, mało rozumiejącego człowieka, co też uważam za ciekawe ukazanie postaci.

Scenariusz został napisany przez Marka Modzelewskiego, którego uznać można za jednego z współcześnie wybitnych dramaturgów. Z jego dialogami można spotkać się w teatrach oraz filmach lub serialach, w tym w dobrze znanych „Teściach", którzy w tym roku doczekają się kolejnej części. Piotr Ratajczak jest reżyserem wieku sztuk teatralnych na terenie całej Polski, w tym błyskotliwej „Niepamięci". W spektaklu bardzo często występują nagłe zmiany nastroju, co dostarcza widowni więcej emocji. Poplątanie przez siebie zabawnych dialogów i krytycznej sytuacji z przeszłości ukazuje dwie skrajności. Sam sposób w jaki kwestie lub sytuacje są ukazywane, nawet jeśli w codziennym życiu nie zauważamy ich ironii, w spektaklu powoduje śmiech u widza.

Sztuka spotyka się z pozytywnym odbiorem przez widownie. Aktorzy dostają głośne oklaski oraz podziękowania.

Na temat „Niepamięci" można prowadzić wiele dyskusji, ponieważ spektakl pozostawia otwarte zakończenie. Poruszane zostają również poważne wątki, które dotyczą sytuacji, o których słyszeliśmy lub byliśmy świadkami. Jest to sztuka, której warto się przyjrzeć i poświęcić czas, ponieważ pozostaje w pamięci na dłuższy czas.