Gdyby w słowie pisanym móc zawrzeć piosenkę...

Rodzina i przyjaciele upamiętnili w ten sposób nie tylko Jej koncertową odsłonę – docenili niezwykle wrażliwą osobę, dążącą do własnych celów odważnym krokiem wśród nie zawsze jasnych i prostych wyborów. Ówczesna buntowniczka w skrytości marząca o domku z ogródkiem, biała dziewczyna pochodząca z Teksańskiej klasy średniej zakochana w bluesie – nikomu nie znana powalająca głosem, łamiąca konwenanse hipiska poszukująca miłości i akceptacji. Kolejne strony przedstawiają Jej złożoną naturę w postaci wspomnień, listów, relacji.

Całość zanurzona jest w muzyce docierającej do czytelnika wręcz w słyszalny sposób. Odbiorca ma wrażenie rzeczywistości opisywanych doznań – nut wyrywających się z kolejnych akapitów, klimatu barów i festiwali, staje się obserwatorem relacji tworzonych przez dzisiejsze legendy sceny tamtych lat.

„Drugiego wieczoru Janis i Rivers poszli zobaczyć The Grateful Dead w The Fillmore, starej sali tanecznej znajdującej się nieopodal rozpadających się schodów w dzielnicy zamieszkiwanej przeważnie przez czarnych. Po wejściu do klubu Janis dołączyła do wirującego klubu długowłosych mężczyzn i kobiet. Ich ubiory stanowiły eklektyczne połączenie staroświeckości, egzotyki i stylu rustykalnego. Jak to ujął jeden z uczestników tych imprez: w jednej sali spotykało się siedem różnych stuleci"

Holly George – Warren prowadzi czytelnika przez rzeczywistość, która stała się Jej udziałem na cztery lata kiedy to prowadziła wywiady i analizy listów i pamiętników Janis, które umieszcza w swoim dzieje, co sprawia, że wspomnienia te nabierają nowego wymiaru. Mnogość zdjęć – głównie z prywatnych kolekcji, które zamieszcza czynią wrażenie osobistego pamiętnika wokalistki.

Relacje są kolejnym istotnym aspektem – relacje w każdej postaci – często kontrowersyjne, pełne dynamiki, przyprawiające o silne emocje wrażliwą artystkę. Każda z istotnych relacji w życiu Janis – od przelotnych romansów, czy narzeczeństwa, przez przyjaźnie, relacje z zespołem i fanami, po niezaspokojoną potrzebę akceptacji ze strony rodziny, a zwłaszcza matki, do relacji z muzyką i samą sobą – stanowiły Jej napęd do działania i odczuwania, jednak ich burzliwy przebieg i często bolesne rozczarowania pogłębiały istniejącą autodestrukcję, z której pętli piosenkarka próbowała się wyzwolić już w czasach szkolnych.

Pozycja stanowi również konfrontację z popkulturowym obrazem dzieci kwiatów – pacyfistów, pozostających w pełnej zgodzie z naturą, wolnych od konwenansów głównego prądu kulturowego. Opisane zespoły dążą do sławy i rozgłosu, uciekają w alkohol i narkotyki nie radząc sobie z konfliktem pomiędzy własnym ja, a oczekiwaniami społecznymi, będąc w swoich wypowiedziach niezwykle autentycznymi. Czytelnik może mieć wręcz wrażenie, że opisany fragment nie pasuje do reszty akapitu – cóż autorka nie pielęgnuje utartych schematów.

Podsumowując mamy do czynienia z niezwykle szczegółową, wielowymiarową i udaną analizą postaci. Jest to literatura, która bez wątpienia spełni oczekiwania nawet najbardziej wyszukanych fanów muzyki z tamtego okresu.

Autorka zaprasza do świata narkotyków i romansów, wrażliwych ludzi pragnących, aby usłyszał o nich świat, a to wszystko przy dźwiękach bluesa.