Jest jak jest. Robimy co robimy
"7 minut" - reż. Adam Biernacki - Teatr im. W. Bogusławskiego w KaliszuBiurko, wieszak, lustro i krzesło. Dwóch aktorów na niemal pustej scenie. I udało się. Wyszła cicha, piękna i dojmująca sztuka. Bez zadęcia, bez niepotrzebnych słów. Zatopiona w Kafce, egzystencjalizmie i Becketcie. I okazuję się, że w teatrze nie potrzeba przepychu, żeby zrobić mądre i bogate w znaczenia przedstawienie.
Razem z teatrem z Kalisza, przenosimy się do małego i zapomnianego magazynu fabrycznego. To ostatnie dni pracy człowieka, który spędził tam 29 lat, a ostatecznie jest zmuszony przejść na emeryturę. Na jego stanowisku ma go zastąpić wchodzący w dorosłość chłopak Fok (bardzo przekonująco w tej roli wypada, debiutant Jakub Łopatka), a Bezan (Maciej Grzybowski) ma jedynie 5 dni, aby przyuczyć chłopaka do pracy, do której on sam przygotowywał się 11 lat.
Jesteśmy świadkami starcia minionego z teraźniejszym. Świata, który nieodwracalnie się kończy z nową rzeczywistością, która dla żyjących trochę dłużej staję się coraz bardziej niezrozumiała. Nie mamy tu jednak moralizatorstwa, ani wskazania, po której stronie mamy stanąć. Jest cichy komentarz do tego, jak bardzo potrafimy się od siebie różnić, jednocześnie w tak wielu kwestiach pozostając takimi samymi.
Dodatkowym walorem przestawienia jest świetne aktorstwo. Artystom udaje się zbudować archetypiczne i prawdziwe postaci. Nestor teatru w Kaliszu gra obok aktora, który swoją przygodę ze sceną dopiero zaczyna. Metaforycznie, i nie tylko, udało się więc zbudować historię opowiadającą o przemijaniu. Przemijaniu, któremu towarzyszy głośne tykanie zegara, potęgujące efekt zamknięcia (niemal jak w Sartrowskim „Bez wyjścia") w magazynie. Jesteśmy tylko my i nasze myśli.
Ze teatru wychodzi się z uczuciem wiary w człowieka mimo tego, że reżyser nie starał się zbudować bohaterów kryształowych. Owacja na stojąco zdaje się to tylko potwierdzać mój zachwyt. Proszę Państwa, jest jeszcze nadzieja!
