Jest kochanka, nawet dwie

Komedia zaprasza nas do mieszkania słynnej gwiazdy telewizyjnej, gdzie od małego kłamstwa rozpoczyna się łańcuch nieporozumień. Przyprowadzona przez jego przyjaciela dziewczyna w obecności nowego szefa podszywa się pod żonę dziennikarza. Ta sytuacja prowadzi do ciągu kłamstw, gdzie kochanka staje się żoną, a żona – kochanką. Mimo wielu prób doprowadzenia sytuacji na odpowiedni tor, każdy gubi się coraz bardziej.

Scenografia przedstawia mieszkanie wcześniej wspomnianej gwiazdy. W każdym kącie widać prestiż, zaczynając od eleganckiego wystroju wnętrza do licznych obrazów i nagród dziennikarza. Czarne ściany, drogie meble, barek w salonie oraz bieżnia na środku pokoju są dowodem na to, że nie brakuje mu pieniędzy. Scena pozwala nam bezpośrednio obserwować sytuacje w cudzym mieszkaniu, sprawiając, że akcja spektaklu wydaje się być bardziej realistyczna i naturalna. Światło cały spektakl pozostaje białe, dodatkowe efekty nie wydają się być potrzebne. Twórcą scenografii jest Wojciech Stefaniak.

Kostiumy wpasowują się w codzienny, modernistyczny styl mieszkania. Ubrania nie są wyolbrzymione, a jedynie nadają postaciom naturalnego wyglądu. Oddają one również w subtelny sposób charakter postaci, przykładowo ciemny, odkrywający ubiór kochanki albo poważna, elegancka marynarka dziennikarza. Kostiumy zaplanował Tomasz Dutkiewicz.

Ciekawe i zabawne dialogi nie pozostawiają miejsca na ciszę. Muzyka nie jest tutaj ważna, zostaje wykorzystywana jedynie w niektórych scenach. W takich momentach w mieszkaniu rozbrzmiewają radiowe hity, które były popularne parę lat temu. Nie wydaje się to być elementem ważnym dla spektaklu, ale jest przyjemnym urozmaiceniem. Sceny, w których bohater chodzi na bieżni z muzyką grającą w tle dodaje realistyczności.

Bogate aktorstwo dodaje historii komizmu. Styl grania przypomina mi unikalność zmanierowania w 13 Posterunku. Mimo absurdu sytuacji, sposób, w jaki aktorzy ukazują swoje emocje czyni to jeszcze bardziej zabawnym. Przekaz jest dobitny, a emocje wyraźne. Aktorzy wyrażają je w bogatej gestykulacji. Na scenie występuje dużo energii, nie tylko w dialogach, ale również w akcjach. Mimo niewielkiej obsady, mieszkanie nigdy nie świeci pustką, wręcz przeciwnie. Każdą minute spektaklu wypełniają kłótnie, nieporozumienia i intrygi.

Reżyser trzyma widzów do samego końca. Od początku spektaklu ciągnie łańcuch intryg, aby dopiero na końcu dać satysfakcję z spokojnego zakończenia. Chwytliwe żarty doprowadzają do śmiechu widzów w różnym wieku, co jest trudne, patrząc na to, jak zmienia się poczucie humoru z pokolenia na pokolenie. Zauważalnym oraz znaczącym elementem tutaj jest też choreografia, która zdecydowanie nadaje postaciom więcej charakteru. Każda z nich ma ważną role w historii, ale również mają między sobą dużo różnic, które urozmaicają spektakl. Niektóre zachowania są wyolbrzymione, co jedynie dodaje sztuce żartobliwości. Autorem jest Derek Benfield, natomiast przekład należy do Emilii Miłkowskiej. Finalnie, reżyserii podjął się Tomasz Dutkiewicz. Mimo wielu wyreżyserowanych sztuk, Dutkiewicz gra w niejednym swoim spektaklu.

„Na pełnych obrotach" można nazwać jedną z pozycji, które z pewnością warto zobaczyć. Jest to lekka komedia, której humor chwyci za serce nie jednego widza. Scenografia oraz kostiumy przez swoją naturalność wprowadzają w życie dziennikarza, którego wcześniej spokojny dzień zamienia się w chaotyczną bitwę o prawdę, ale też spokój i własne benefity.