Przeskalowane statki z papieru

Spektakl opowiada etapy rozwoju bobasa w białych śpioszkach. Towarzyszy temu mama, która jest jednocześnie współistniejącym drugim bobasem. Ono najpierw gaworzy nieskładnie, a potem jego pierwsze słowo to „momo". Słyszy, że jest gwiazdką z nieba, która spadła na ziemię. Jest jak literka „A" - Alfa, a drugi bobas-mama jak literka „O" - Omega.

Postacie rozmawiają między sobą używając formy bezosobowej. Dziecko dziwi się: - Ja to Ja i Ty też jesteś Ja? Słońce zatacza kręgi na niebie, symbolicznie odliczając czas. Dziecko podrosło do wieku przedszkolnego. Bawi się w piaskownicy. Jest niesforne i kapryśne. Powtarza jestem gwiazdką z nieba, podkreślając swoją podmiotowość. Wita się słowem „halo", a drugie dziecko „hola", w nawiązaniu do literek „A" i „O", które są zmaterializowane na scenie w powiększeniu. „A" ma drabiniaste boki, po których można się wspinać do nieba,

a „O" jak się położy poziomo, w środku ma dziurę na piaskownicę, w której można kopać jamę i się w niej schować. W piaskownicy do kopania piasku potrzebne są „łopoty" czyli ręce jak łopatki. Łopatkami, można też się stukać – tymi na plecach. Podczas przedstawienia dziecko tworzy swoje słowa, ale też poznaje znaczenie podobnych wyrazów i wzajemnych relacji.

Alfa i Omega są "przyjaciołkami", jedno się wspina, drugie kopie w piasku, to jakby metafora do nieba i ziemi, matki i dziecka. Spektakl kończy scena, gdy bohaterowie zakładają czapki z daszkiem i niechętnie, ale jednak kończą etap piaskowej przyjaźni i trzeba iść do szkoły.

Zmienne oświetlenie scenografii, umiejętnie wydobywa nowe walory i konstrukcje rekwizytów scenicznych.
Tworzy atmosferę różnych okoliczności, jakie towarzyszą narracji przedstawienia.
Na krańcach sceny dryfują przeskalowane statki z papieru, w centrum dwie litery „A" i „O", a na niebie jakby chmuro – samoloty z papieru. Spektakl ma charakter dość oryginalny, metaforyczny, który można interpretować na wiele sposobów.

Przedstawienie zrealizowane w koprodukcji Teatru Lalki Tęcza w Słupsku oraz Centrum Sztuki Dziecka
w Poznaniu. Prace nad przekładem wsparł Goethe-Institut. Spektakl dla widzów od lat 4.

tekst: Carsten Brandau, tłumaczenie: Iwona Nowacka
reżyseria: Beniamin Bukowski
scenografia: Natalia Borys, muzyka: Alicja Skrzypiec
obsada: Joanna Stoike-Stempkowska, Mikołaj Prynkiewicz