Uroki

Zaczarowany świat, który pisarz wykreował odżył na Dużej Scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu. „Sen nocy letniej" w reżyserii Magdaleny Piekorz to sztuka, w której losy bohaterów dyktowane są przez ich namiętności i miłosne tchnienia. Premiera odbyła się 9 i września 2022 roku.

Utwór Shakespeare'a subtelnie łączy ze sobą elementy żywej komedii, poetyckiego romansu i fascynującej, zaczarowanej rzeczywistości. Rozwinięte zostają aż cztery wątki. Obserwujemy dostojnych Tezeusza i Hipolitę szykujących się do ślubu. Zostajemy wrzuceni w środek miłosnego pomieszania z plątaniną dwóch par kochanków. Poznajemy tajemniczy świat elfów, którego czary wpływają na losy śmiertelników. Towarzyszymy także ekscentrycznym rzemieślnikom ateńskim, którzy wprowadzają do sztuki ogromną dawkę humoru. W wizji reżyserki akcja rozgrywa się w elżbietańskiej Anglii. Wszystko to tworzy intrygującą i pochłaniającą mieszankę.

Mimo iż siła spektaklu tkwi w wyrafinowanej kompozycji wątków, największą uwagę poświęciłam losom kochanków. Intensywne emocje wypływające z zakochania zdawały się pochłaniać całą egzystencję bohaterów. Pewnie wielu z nas z własnego doświadczenia wie, że rozkwit tego uczucia potrafi namieszać w głowie i całkowicie wytrącić z równowagi. Jak gdyby młodzi nie byli wystarczająco oszaleli z miłości, w grę weszły czary. W skutku tego kochankowie zdezorientowani i rozstrojeni gubią się we własnych i cudzych emocjach. Jak za pstryknięciem palców przechodzą z euforii do rozpaczy. Abstrakcyjna sytuacja balansuje na granicy komedii i poruszającego dramatu. Emocje aż biją ze sceny, co niewątpliwie jest zasługą aktorów, którzy wystąpili w rolach Lizandra (Maciej Gizman), Demetriusza (Błażej Michalski), Hermii (Anna Haba) i Helena (Beata Śliwińska). Do swoich uczuć najbardziej przekonała mnie jednak Helena, dzięki swojej wyjątkowej namiętności i charyzmie.

Sztuka oferuje nam cały wachlarz odmiennych i charakterystycznych postaci, co daje wspaniały efekt. Na scenie pojawia się i znika elf Puk (Bartosz Buława). Rozśmiesza i wywołuje zamęt. Aktorowi udało się mistrzowsko połączyć wypowiadane kwestie z ekstrawaganckim ruchem ciała. Królowa jego i wszystkich elfów (Magdalena Różańska) z kolei wyróżnia się niesłychaną gracją i w istocie królewskością. Byłam nią szczerze oczarowana. Najbardziej zaś rozśmieszył mnie miechownik Duda (Marcin Piejas), który w przedstawieniu tworzonym przez lud ateński wcielił się Tyzbe. Okazało się, że aktor ma naturalny talent do ról kobiecych.

Niesamowite wrażenie wywarła na mnie przestrzenna i bardzo dopracowana scenografia za którą odpowiadali Katarzyna Sobańska i Marcel Sławiński. Greckie kolumny, bujna roślinność leśna i księżyc w tle tworzyły magiczny nastrój. Scenografia zmieniała się kilkukrotnie, dzięki czemu widz był stale zorientowany w jakiej przestrzeni się znajduje. Kolejnym wizualnym arcydziełem są powstałe na rzecz spektaklu stroje. Lidia Kanclerz wykazała się kreatywnością i nieprzeciętną dbałością o detale. Elementem nadającym magicznego nastroju była muzyka opracowana przez Marcina Patrykę. Nie wyobrażam sobie sztuki także bez wstawek tanecznych. Za wesołą choreografią stoi Sylwia Hefczyńska – Lewandowska.

Sztuki Shakespeare'a są ponadczasowe i można podejrzewać, że nigdy nie stracą swojego uroku. Połączenie miłosnych uroków, czarodziejskich uroków i uroku śmiechu sprawia, że spektakl rzuca urok na widza i ten nie może się rozproszyć aż do ostatniej sceny. Wykonanie „Snu nocy letniej" w reżyserii Magdaleny Piekorz niewątpliwie jest warte zobaczenia.

Na długo pozostanie w pamięci jako odzwierciedlenie ludzkich namiętności i niedoskonałości.