W nowej rzeczywistości – w maseczkach na twarzach – wkraczamy do sali teatralnej.
Przed nami znajduje się scena, a na niej – przeciętny pokój motelowy: duże drewniane łóżko, wieszak z ubraniami, stolik nocny. Na stoliku stoi telefon stacjonarny z długim kablem – rodem z filmów z lat 80., w których to nastolatki rozmawiały ze sobą godzinami przez słuchawkę, leżąc na łóżku. Telefon od razu przykuł moją uwagę – nic dziwnego, gdyż on również odgrywa rolę w tym spektaklu.
(czytaj więcej)
