Zuzanna Łozińska
Aktorka teatralna i filmowa, reżyserka teatralna, dyrektorka teatru.
Urodziła się 11 marca 1886 roku we Lwowie, zmarła 5 sierpnia 1982 w Puławach.
Do końca życia występowała na scenie i ekranie. W 1913, po ukończeniu szkoły baletowej we Lwowie, zadebiutowała w teatrze operowym, którego wkrótce została primabaleriną. W 1920 ukończyła studia w Szkole Dramatycznej we Lwowie pod kierunkiem Ireny Trapszo (1868-1953). W latach 20-tych grała w teatrach Lwowa i Krakowa. W latach 1933-39 była reżyserem i dyrektorem w Teatrze Ziemi Podlasko-Pokuckiej w Stanisławowie.
Podczas wojny pracowała m. in. w Instytucie Weigla we Lwowie; działała w konspiracji. Została odznaczona medalem "Sprawiedliwy wśród narodów świata" za ukrywanie Żydów podczas wojny.
Po wojnie grała w Katowicach i Opolu. W 1947 osiadła w Jeleniej Górze, gdzie zorganizowała stały zespół teatralny, którego była dyrektorem i kierownikiem artystycznym (1947-50) oraz kierownikiem artystycznym w latach 1950-54, 1960-62. Podczas swojej pierwszej dyrekcji uratowała teatr przed rozwiązaniem przez Ministerstwo Kultury i Sztuki w 1948 i stworzyła pierwszy stały zespół teatralny w Jeleniej Górze.
Zajmowała się również reżyserią, od 1971 występowała wyłącznie jako aktorka.
Za swoje dokonania sceniczne otrzymała szereg nagród i wyróżnień:
II Nagrodę za rolę tytułową w „Lubow Jarowaja” w ramach Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuk Radzieckich i Rosyjskich (1959),
Złoty Krzyż Zasługi (1959),
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965),
I Miejsce w plebiscycie na Najpopularniejszą Jeleniogórzankę Roku (1970),
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974),
Nagrodę Państwową I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt działalności artystycznej (1975),
„Złotą Iglicę” w plebiscycie dziennika „Słowo Polskie” dla najpopularniejszej aktorski (1976),
Odznakę „Za zasługi dla rozwoju województwa jeleniogórskiego” (1978),
„Srebrny Kluczyk” w plebiscycie tygodnika „Nowiny Jeleniogórskie” (1979).
W 1979 wykonała polską prapremierę sztuki Samuela Becketta „Nie ja”. Pod koniec życia występowała sporadycznie w filmach; w 1982 zagrała główną, wzorowaną na postaci Mieczysławy Ćwiklińskiej, rolę w filmie „Klakier” Janusza Kondratiuka. Została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Jeleniej Górze.
rk
Źródło: Filmpolski
Do końca życia występowała na scenie i ekranie. W 1913, po ukończeniu szkoły baletowej we Lwowie, zadebiutowała w teatrze operowym, którego wkrótce została primabaleriną. W 1920 ukończyła studia w Szkole Dramatycznej we Lwowie pod kierunkiem Ireny Trapszo (1868-1953). W latach 20-tych grała w teatrach Lwowa i Krakowa. W latach 1933-39 była reżyserem i dyrektorem w Teatrze Ziemi Podlasko-Pokuckiej w Stanisławowie.
Podczas wojny pracowała m. in. w Instytucie Weigla we Lwowie; działała w konspiracji. Została odznaczona medalem "Sprawiedliwy wśród narodów świata" za ukrywanie Żydów podczas wojny.
Po wojnie grała w Katowicach i Opolu. W 1947 osiadła w Jeleniej Górze, gdzie zorganizowała stały zespół teatralny, którego była dyrektorem i kierownikiem artystycznym (1947-50) oraz kierownikiem artystycznym w latach 1950-54, 1960-62. Podczas swojej pierwszej dyrekcji uratowała teatr przed rozwiązaniem przez Ministerstwo Kultury i Sztuki w 1948 i stworzyła pierwszy stały zespół teatralny w Jeleniej Górze.
Zajmowała się również reżyserią, od 1971 występowała wyłącznie jako aktorka.
Za swoje dokonania sceniczne otrzymała szereg nagród i wyróżnień:
II Nagrodę za rolę tytułową w „Lubow Jarowaja” w ramach Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuk Radzieckich i Rosyjskich (1959),
Złoty Krzyż Zasługi (1959),
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965),
I Miejsce w plebiscycie na Najpopularniejszą Jeleniogórzankę Roku (1970),
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974),
Nagrodę Państwową I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt działalności artystycznej (1975),
„Złotą Iglicę” w plebiscycie dziennika „Słowo Polskie” dla najpopularniejszej aktorski (1976),
Odznakę „Za zasługi dla rozwoju województwa jeleniogórskiego” (1978),
„Srebrny Kluczyk” w plebiscycie tygodnika „Nowiny Jeleniogórskie” (1979).
W 1979 wykonała polską prapremierę sztuki Samuela Becketta „Nie ja”. Pod koniec życia występowała sporadycznie w filmach; w 1982 zagrała główną, wzorowaną na postaci Mieczysławy Ćwiklińskiej, rolę w filmie „Klakier” Janusza Kondratiuka. Została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Jeleniej Górze.
rk
Źródło: Filmpolski
