Kisielewicz, aktor krakowskiego Starego Teatru połowy XIX w. znany był z urywania się swojej żonie. Wiedziony nieomylnym instynktem trafiał zawsze do pewnego lokaliku, gdzie zacna kompania czekała tylko na niego.
Tak też było pewnego wieczoru. Zapomniał biedaczek, że ma spektakl w teatrze. Zrozpaczony dyrektor wysłał więc kilku młodych aktorów na jego poszukiwanie. Dzielni chłopcy odnaleźli go wreszcie, mocno podchmielonego, w owej knajpce. Namowy ich, by pojechał do teatru, nie dały rezultatu. Wpadli więc na pomysł, i poprosili, by zechciał pojechać z nimi do 'wesołego domku', gdzie z radością przyjmie go w swe pulchne ramiona urocza panna Zuzia. Podchmielony, rozbawiony Kisielewicz nie dał się długo prosić. Z trudem wgramolił się do karety. Pomysłowi chłopcy zawieźli go oczywiście do teatru, gdzie w owym czasie aktorzy także mieszkali. Kiedy drzwiczki karety otwarły się i wytoczył się z niej Kisielewicz, a zamiast obiecanej Zuzi ujrzał przed sobą własną, mocarną drugą połowę – wytrzeźwiał natychmiast.
Sapiąc i wybałuszając oczy wybełkotał:
- Jezus Maria, Hela w burdelu?!?

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Dyrekcję Teatru Lubelskiego po wyzwoleniu sprawował Antoni Różycki. Grał on wówczas m.in. Adwokata w 'Adwokacie i różach'. Chłopca zaś, który na zakończenie I aktu wchodził z nim na scenę ze słowami: - „Panie mecenasie, zabiłem człowieka" – grał jeden z młodych aktorów Ryszard Piekarski.
Pewnej niedzieli wybrał się on rowerem do ukochanej, w okolice Lublina. Kiedy wracał już, pełen romantycznych reminiscencji, rower, stary powojenny grat, zaczął płatać mu figle; a to łańcuch, a to pedał, po kolei wszystkie części odmawiały posłuszeństwa. Sytuacja zaczynała być groźna. Piekarski grał bowiem tego dnia w 'Adwokacie i różach'. Zrozpaczony chłopiec, kiedy na ostatek pękła rama roweru, wsadził pojazd na ramię i rozpoczął maratoński bieg, chcąc zdążyć na czas. Wpadł do teatru w ostatniej chwili, brudny, zziajany, w podartych spodniach. Przerażony inspicjent, nie pytając o nic, wepchnął go na scenę. Ten, nie mogąc złapać tchu, widząc przed sobą Różyckiego-Adwokata, zdołał wybełkotać:
- Panie dyrektorze, złamałem rower...!

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Pięćdziesiąt lat temu

Antoni Różycki, niezwykle ongiś przez płeć piękną adorowany, znakomity amant warszawskich teatrów, spędzał w latach 50. wakacje w Ciechocinku. Pewnego pięknego popołudnia wybrał się na deptak – jak zawsze nieskazitelnie ubrany, z laseczką w ręku, dostojnie kroczył, szelmowsko zerkając na przechodzące kobiety.
Nagle podeszła do niego jakaś leciwa dama w olbrzymim kapeluszu i zwracając się do pana Antoniego spytała kokieteryjnie:
- To pan? Pan?
Różycki skłonił się i uśmiechnął:
- Do usług łaskawa pani.
- Kochałam się w panu pięćdziesiąt lat temu – nieśmiało, spuszczając niewinnie oczęta, niemal wyszeptała dama.
Różycki cofnął się, i uchylając kapelusza odpowiedział:
- Trzeba mi było to powiedzieć pięćdziesiąt lat temu, łaskawa pani.

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Mów teraz ty

Młody Jerzy Leszczyński grał Mazepę w "Mazepie" Słowackiego u boku ojca Bolesława, który kreował jedną ze swoich znakomitych ról – Wojewodę. Ojciec stary już był i zmęczony, często więc podczas akcji drzemał. W jednej ze scen zaniepokoiła Mazepę-Jerzego zbyt długa pauza. Podchodzi więc do ojca i szepce:
- Tato, tata teraz mówi.
Bolesław otworzył swoje wspaniałe oko, szelmowsko mrużąc drugie i rzekł:
- Syneczku, ja tyle w życiu gadałem, mów teraz ty.

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Głośniej!

Władysław Grabowski grając przed wojną w jakiejś sztuce, posłyszał dochodzące z widowni szmery, potem ktoś krzyknął:
- Głośniej!
Grabowski wyszedł na proscenium i skłoniwszy się uprzejmie zapytał:
- Którą kwestyjkę mam powtórzyć?

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

W imię Ojca i Syna...

W czasach, kiedy premiery przygotowywano w ciągu tygodnia, sufler bywał bogiem. W jednej z granych wtedy sztuk aktor musiał się na scenie przeżegnać, mówiąc sakramentalne: - W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego Amen. Premierowa trema sparaliżowała biedaka do tego stopnia, że powiedziawszy – w imię Ojca i Syna... - nie wiedział, co ma mówić dalej. Rzucił tedy błagalne spojrzenie w stronę budki suflera, skąd usłyszał:
- Przeżegnać się nie potrafisz?

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Nie ma takiej potrzeby

Dawno temu w teatrze grodzieńskim czy białostockim jedna z młodych aktorek darzyła wielką czcią i sympatią pewnego sędziwego artystę. Chcąc zrobić mu przyjemność, powiedziała kiedyś:
- Mistrz wygląda niezwykle młodo.
- Mam już 79 lat, równiuteńko – odrzekł odsłaniając w uśmiechu przepięknie wykonane uzębienie.
- Nigdy bym panu nie dała – zdziwiła się panienka.
- A mnie już i nie trzeba – skromnie powiedział nestor.

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Podobna metoda

- Jak się uczysz tekstu? – zapytał kiedyś Wiesław Gołas Andrzeja Łapickiego. Zagadnięty znany był z dużej łatwości uczenia się roli.
- Po prostu – odpowiedział Łapicki – kładę się na tapczanie, najpierw czytam fragment tekstu, potem zamykam oczy i powtarzam to, co przeczytałem, i tak dalej.
- Ja mam właściwie podobną metodę – uśmiechnął się Gołas – kładę się na tapczanie, czytam fragment tekstu, po czym zamykam oczy... i natychmiast zasypiam.

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

Niech tata tu posiedzi

Do Bronisława Darskiego, aktora warszawskiego teatru Syrena, przyjechał z prowincji ojciec i zjawił się wieczorem w teatrze. Darski, już ucharakteryzowany, czekał na zaczęcie przedstawienia.
- Niech tata tu posiedzi – powiedział – zagram tylko i prędko wrócę.
Kiedy skecz, w którym grał Darski, dobiegał końca, na scenę wszedł staruszek ojciec i najspokojniej zwrócił się do osłupiałego Darskiego:
- Muszę już jechać synku, o ósmej mam pociąg.
Po czym serdecznie uścisnął syna i opuścił teatr.

Żródło: Igor Śmiałowski opowiada

Po spektaklu reżyserowanym przez Leona Schillera odbyła się dyskusja z publicznością. Jeden z widzów powiedział po prostu, że mu się przedstawienie nie podobało.

Schiller spojrzał na niego i rzekł:
- Drogi panie, tak może pan mówić w domu publicznym, w teatrze trzeba uzasadnić!

Źródło: Igor Śmiałowski opowiada

"Drzewa umierają stojąc" to sztuka, która dzięki Mieczysławie Ćwiklińskiej zrobiła w kraju niebywałą karierę. Pewnego wieczoru, grając w jednym z miast, pani Mieczysława, siadając na krześle, znalazła się niespodziewanie... na podłodze. Ćwiklińska, znana z olbrzymiego poczucia humoru, roześmiała się i podniósłszy przy pomocy kolegów, grała dalej. Widzowie nagrodzili ulubioną artystkę gorącymi brawami. Po kilku dniach, będąc znów na występach w innym mieście, wiecznie młoda pani Mieczysława zwróciła się od kolegów:
- A może by tak powtórzyć ten numer z krzesłem, to się tak publiczności podobało.

Źródło: Anegdoty Igora Śmiałowskiego

Na głuchego

W warszawskiej szkole teatralnej, w latach pięćdziesiątych, impostację głosu wykładał prof. Aleksander Michałowski. Pewnego dnia uczniowie przyszli na lekcję z resztkami niedokładnie zmytej szminki, poprzednia bowiem godzina była nauką charakteryzacji. Profesor uderza w klawisze fortepianu i każe powtarzać dźwięczącą nutę. Jeden z niemuzykalnych uczniów niemiłosiernie fałszuje.
- Co to – pyta profesor – ucharakteryzowałeś się na głuchego?

Źródło: Anegdoty Igora Śmiałowskiego

Widzi pan, jak to boli?

Cezary Pazura, jeśli tylko chce, też potrafi anegdotycznie opowiadać. Oto próbka jego możliwości.

- Kiedyś pojechałem do szpitala na badania. I pan doktor mi powiedział: - Pan się, panie Czarku, położy na "kanał" na dwa dni. Zrobimy badania. Sprawdzimy wszystko. Założyłem pasiaczek i poszedłem na rentgen. Nagle zobaczyłem znajomą pielęgniarkę. Wysunąłem się z kolejki i mówię do niej: - Dzień dobry. A ona, nie poznawszy mnie w tym szpitalnym ubranku, krótko rzuciła: - Na miejsce, do kolejki. Usiadłem wśród tych chorych ludzi.

I jakiś staruszek nachylił się do mnie, mówiąc: - A widzi pan, jak to boli, kiedy nie poznają? My tak mamy codziennie.

Źródło: Głos Wielkopolski