Afrykańska Medea

Spektakl oprawiony etniczną, rytualną muzyką jest ciekawą próbą przybliżenia antyku przez pryzmat autentycznej afrykanizacji.
"Medea" z paryskiego Teatru Nanterre-Amandiers znacznie odbiega od klasycznych realizacji dramatu. Sztuka Maxa Rouquette\'a, napisana w dialekcie okcytańskim, a następnie przetłumaczona na język francuski, bazuje na tekście Eurypidesa.

Reżyser spektaklu, Jean-Louis Martinelli, postanowił przenieść sztukę na deski sceniczne w 2001 roku podczas swojej podróży do Burkina Faso. Jak pisze w swoim dzienniku z podróży: "Wyruszyłem do Bobo-Dioulasso z niedawno przeze mnie odkrytą „Medeą" Maxa Rouquette. Dostrzegłem wiele punktów wspólnych między tragedią samą w sobie a postaciami. Nie ważne, czy ci ostatni są katolikami, muzułmanami czy też animistami – więź ze świętością jest wszechobecna, tak jak u starożytnych Greków. Ale tutaj obecność Boga jest realna, prawdziwa - Medea czarodziejka może być afrykańską kobietą obdarzoną mocą i władzą.
Greckie tragedie zawsze wiążą się z czasem bądź z miejscem kształtowania się demokracji, z przejściem ze starego reżimu politycznego do nowego porządku. Afryka od wieku zmaga się z tym problemem – państwa muszą pozbyć się licznych tyranów, a życie codzienne naznaczone jest przez konflikty etniczne." (źródło: www.nanterre-amandiers.com)

W  jego interpretacji antyczna historia o obdarzonej czarnoksięską mocą kolchidzkiej królewnie, która  dla ukochanego zdradziła swój ród i została zmuszona do ucieczki z ojczyzny, a następnie w okrutny sposób pomściła zdradę, jakiej on się dopuścił, nabiera zdumiewająco współczesnych akcentów. Medea, pozostawiona przez Jazona w prymitywnym obozowisku, opowiada o swoich losach, uczuciach i cierpieniu. Towarzyszy jej w tym chór kobiet, podobnie jak ona opuszczonych, ale pełnych godności i dumy.

W spektaklu występują czarnoskóre aktorki z Burkina Faso. Przedstawienie oprawione etniczną, rytualną muzyką, pieśniami ludowymi skomponowanymi przez Raya Lema, znanego afrykańskiego muzyka i kompozytora wykonywanymi przez  żeński chór Bambaras, jest próbą przybliżenia antyku poprzez pryzmat autentycznej afrykanizacji.