Aktorska autopenetracja

„Wywiad - rzeka" przeplatany utrwalonymi wspomnieniami zapisanymi przez samego bohatera książki w możliwie jak najbardziej zobiektywizowany sposób. Książka zaprasza nas do świata intrygujących retrospekcji, uniwersalnych obserwacji i informacji dotyczących najbardziej kanonicznych filmowych i teatralnych produkcji.

Rozmowa jest skondensowaną, lecz dogłębną syntezą pracy twórczej i artystycznych oraz prywatnych refleksji. Poznajemy światek twórczych osobowości (m. in. J. Antczak, A. Wajda, K. Kutz, E. Axer, K. Dejmek, J. G. Holoubek, A. Łapicki) i różne odcienie funkcjonowania w barwnym środowisku znanych aktorów i reżyserów.

Zagłębiamy się w szczegóły obcowania wśród najbardziej znakomitych autorytetów, których sposób teatralnego myślenia zaowocował kompilacją niezastąpionych środków i umiejętności podziwianych w kreowanych postaciach i reżyserskich realizacjach Englerta. Drecka wnikliwie eksploruje ewolucję, jaka przez lata twórczej działalności aktora dokonała się w świecie teatru i filmu.

Zaskakująca jest transformacja w podejściu do przyszłych aktorów, w nauce wielokrotnie wspomnianego „rzemiosła", która przez pokolenie Englerta wyprowadziła patetyczny, przepełniony romantycznymi gestami teatr ku współczesnej konwencji bliskiej równorzędności elementów i niemalże nieograniczonych możliwości dzisiejszych twórców. Nie brakuje wspomnień o cenionych osobistościach, przywodzących na myśl znakomite kreacje, często kanoniczne w historii polskiego teatru.

Wywiad jest wyrazistym obrazem wybitnej postaci, pełnej zadumy i dystansu do siebie sprzed lat, rzeczowo kontemplującej artystyczny dorobek pełen żywych klisz z przeszłości owianych lekką tajemnicą. Mamy okazję przyjrzeć się niezastąpionemu twórcy, ale i arcyciekawej osobowości, intrygującemu myślicielowi, oddanemu pedagogowi i nieustannie dążącemu do perfekcji profesjonaliście.

Książka skutecznie prowadzi czytelnika po meandrach doświadczeń dających pełniejszy obraz twórczości w odradzającym się powojennym i postkomunistycznym teatrze wśród różnych współpracowników. Słowa aktora przypominają za koncepcją wielkich prekursorów polskiej myśli teatralnej, o rozumieniu tej wyjątkowej profesji, jako swoiste „posłannictwo", które za Englertem mamy szansę poddać osobistej poincie.