Andrzej Nardelli (1947 - 1972)
Aktor teatralny, telewizyjny, radiowy i filmowy.Urodził się 7 kwietnia 1947 w Mysłowicach. Zmarł 11 czerwca 1972 w Orzechowie nad Narwią.
Był synem Waleriana Nardellego, dyrektora departamentu Ministerstwa Górnictwa i Energetyki, oraz Stefanii z Jasińskich, nauczycielki, stryjecznym bratem tancerza Piotra Nardellego. W 1964 ukończył liceum ogólnokształcące w Mysłowicach, gdzie też uczęszczał do średniej szkoły muzycznej (klasa skrzypiec). W 1964-68 studiował na wydziale aktorskim warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej; 14 czerwca 1968 zdał egzamin dyplomowy i 1 lipca tego roku został zaangażowany do Teatru Współczesnego w Warszawie. W tym samym sezonie zaproszony na występy gościnne do Teatru Narodowego, odniósł swój pierwszy sukces artystyczny w roli Orcia w "Nie-Boskiej komedii" Zygmunta Krasińskiego w reż. Adama Hanuszkiewicza (premiera 20 marca 1969).
Od 1 IX 1969 przeszedł na stałe do połączonych zespołów Teatru Narodowego i Teatru Powszechnego. Grał tam m.in. tytułową rolę w "Kordianie" Juliusza Słowackiego w reż. Adama Hanuszkiewicza (premiera 30 stycznia 1970), Guildensterna w „Hamlecie" Williama Szekspira w reż. Adama Hanuszkiewicza (premiera 16 kwietnia 1970), Filcha w „Operze za trzy grosze" Bertolta Brechta w reż. Jana Maciejowskiego (premiera 15 sierpnia 1970), Rizzia w "Beniowskim" Juliusza Słowackiego w reż. Adama Hanuszkiewicza (premiera 13 marca 1971), Żołnierza w „Pasja Doktora Fausta" Jerzego Stanisława Sito w reż. Tadeusza Minca (premiera 9 października 1971).
Występował w spektaklach Teatru TV jako Aleksy Karamazow w "Braciach Karamazow" Fiodora Dostojewskiego w reż. Jerzego Krasowskiego (premiera 24 marca 1969), Fedros w „Obronie Ksantypy" Ludwika Hieronima Morstina w reż. Jerzego Gruzy (premiera 6 kwietnia 1969), „Szkicach do portretu" Adama Mickiewicza w reż. Adama Hanuszkiewicza (premiera 18 marca 1970), Justyn w „Pani Bovary" Gustava Flauberta w reż. Olgi Lipińskiej (premiera 2 stycznia 1972), Robert w „Złotym sznurze" Sidney'a Howarda w reż. Wandy Laskowskiej (premiera 14 lutego 1972) oraz Rudolf de Galais w spektaklu „Mój przyjaciel Duży" Alaina M. Fourniera w reż. Stefana Szlachtycza (premiera 28 kwietnia 1972).
Zagrał także w kilku filmach: „Szkice warszawskie" w reż. Henryka Kluby (1970), „Nie lubię poniedziałku" w reż. Tadeusza Chmielewskiego (1971), „Szklana kula" w reż. Stanisława Różewicza (1972), a także w serialu filmowym „Przygody psa Cywila" w reż. Krzysztofa Szmagiera (1971).
Wielką estymą darzył Teatr Polskiego Radia. Wystąpił w nim 16 razy m. in. w słuchowisku „Perkusista" Henryka Baranowskiego w reż. Helmuta Kajzara (1969), „Ciemne drzewa" Kazimierza Orłosia w reż. Natalii Szydłowskiej (1970), „Dramat językowy" Ireneusza Iredyńskiego w reż. Edwarda Płaczka (1970), „Krakus - Książę Nieznany" Cypriana Kamila Norwida w reż. Jerzego Kiersta (1972) i „Zielona lampa" Aleksandra Grina w reż. Helmuta Kajzara (1973).
Był jednym z ciekawszych aktorów młodego pokolenia. "Miarą talentu Nardellego nie była dojrzałość, ale wewnętrzna prawda, niezrównana w swej odwadze i niepewności zarazem. Spontaniczność tej prawdy rysowała się wyjątkowo czysto. Zapamiętaliśmy staranność jego dykcji, dyskrecję gestu, sprawność fizyczną" - pisał we wspomnieniu pośmiertnym recenzent "Za i Przeciw".
Utonął podczas kąpieli w Narwi.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, E-teatr, FilmPolski
