Banalnie rozczarowani
"Wiosna" - reż. Leonardo Moreira - Teatr Studio w WarszawieMłody brazylijski reżyser Leonardo Moreira przeniósł do warszawskiego Studia swoje ulubione tematy, ulubionego dramatopisarza, sposób pracy, nawet układ przestrzeni. Czyli odpowiednio: rozczarowanie życiem i snucie jego alternatywnych wersji; Czechow; rozmowy z aktorami o ich życiu i wspomnieniach; podział sceny na dwie części, przez co widzowie oglądają dwa nieco się od siebie różniące spektakle. To ostatnie - precyzyjna forma -jest najsilniejszym punktem "Wiosny". Aktorzy w idealnym zgraniu krążą pomiędzy stronami sceny, wypowiadając swoje kwestie w zaprogramowanym rytmie. Do formy nie dorasta, niestety, treść.
Tematy rozczarowania życiem i ułudy rozważań typu "gdybym tylko" czy "co by było, gdyby" są jednymi z bardziej uniwersalnych (także bardzo polskich - narzekanie i życie złudzeniami), ale też obarczonymi największym ryzykiem popadnięcia w banał. I tak właśnie stało się tym razem, "Wiosna" jest pretensjonalną, naszpikowaną ludowymi mądrościami i psychologią rodem z telewizji śniadaniowej wariacją na temat "Wujaszka Wani". Marcin Bosak i Łukasz Simlat, każdy po swojej stronie sceny, wcielają się w wujaszka Wanię. Rozczarowanie życiem poświęconym doglądaniu pasieki, z której dochód pozwolił bratu wyrwać się do miasta i rozpocząć teatralną karierę, miesza się z cierpieniem, bo brat leży w śpiączce (albo umarł), z niespełnioną miłością do bratowej, też aktorki i raczej też niespełnionej (Monika Krzywkowska). Oprócz niej między dwoma częściami sceny krążą jeszcze lekarz (Antoni Pawlicki) - niespełniony filantrop i kochanek, siostra braci (Marta Juras) - zakochana bez wzajemności, i gderający, ale poczciwy służący (Stanisław Brudny).
