Czekać na przeznaczenie

Rodzaj współczesnego moralitetu o oczekiwaniu i przeznaczeniu, zbudowany na kanwie wrażliwie opowiedzianej scenicznie historii rodzinnej autorki o narodzeniu, śmiertelnej chorobie i walce o życie dziecka, zawiera pierwiastek mistyczny: Niepoślednią rolę spełnia w nim anioł grający na harmonii. Nie mniej istotne, bowiem będące formą przewrotnego komentarza do całości są świetne napisane, rozpisane na aktorów i zagrane sceny ze zmorami dręczącymi matkę walczącą z wielkim samozaparciem o swoje dziecko. Raz są nimi kobiety wiejskie kłapiące sobie do uszu złośliwie i bezdusznie, innym razem lekarze w szpitalu bezradni i napuszeni, a jeszcze kiedy indziej pijaczkowie wiejscy dla których urodzenie dziecka jest okazją do jeszcze jednej pijatyki.

Treść „Obietnicy" można interpretować jako próbę opisu ważnego zdarzenia rodzinnego, które z biegiem lat przybiera na znaczeniu urastając do rangi symbolu czegoś ważnego. Jako opowieść, która snuta przez całe życie, może za każdym razem żyć innym życiem i z czasem urosnąć do rangi mitycznej. Jej poszczególne odsłony mogą sprzyjać zdejmowaniu kolejnych zasłon z rodzinnej tajemnicy, której sednem może być oczekiwanie na przeznaczenie. Być może robimy to jedynie po to, żeby nabierać pewności w zapewnianiu sobie spokoju.

W zespole aktorskim „Obietnicy" na plan pierwszy wysuwa się Iwona Żytecka. Jej rola Matki utkana z wielkiej wrażliwości, zjednuje sympatię szczerością. Dysponując wieloma środkami wyrazu, aktorka umiejętnie i delikatnie przechodzi z nastroju w nastrój. W jej graniu nie ma scen pustych, bądź niepełnych. Wszystkie wypełnia konkretne działanie. W grupie aktorów grających zmory zwraca uwagę Maciej Szukała, perfekcyjną mimiką i wyrazistością postaci. Udanie partnerują mu Łukasz Lisowski i Paweł Sroka. Aneta Adamska tworząc charakterystyczną postać Starej Kobiety dyskretnie wyposaża ją w odrobinę komizmu. To świetnie służy ubarwieniu spektaklu, który chwilami przestaje być jednolicie tragiczny. Najmłodszy w zespole Jakub Adamski w roli Anioła z harmonią jest wyciszenie staranny. Scenografia Katarzyny Proniewskiej-Mazurek skromna. Większa rolę niż sprzęty grają światło i zmyślne kostiumy, zwłaszcza aktorów grających zmory, które niemal w sekundzie pozwalają im przedzierżgnąć się z postaci w postać.

„Obietnica" zdobyła szesnaście nagród na ogólnopolskich festiwalach teatralnych, m. in.: Złoty Róg Myśliwski Króla Jana na 33 Biesiadzie Teatralnej w Horyńcu Zdroju, Grand Prix na 13 Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Autorskich i Adaptacji „Windowisko" w Gdańsku, Główną Nagrodę na 39 Tyskich Spotkaniach Teatralnych, Grand Prix na IV Będzińskich Spotkaniach Teatralnych, Grand Prix na 19 OOFTA ODEON w Andrychowie i II Nagrodę na 13 Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wielkopolskim. Spektakl był wystawiany w Theater Frankfurt nad Odrą i na Internalional Theatre Festival „Vreme" we Vratzy.