Dwa spektakle w jeden wieczór

"Serenada" jest przełomowym dziełem w historii baletu. Na kanwie przejmującej "Serenady" na orkiestrę smyczkową Piotra Czajkowskiego George Balanchine stworzył choreografię, która stała się jednym z kamieni milowych współczesnego tańca i do dziś zachwyca widzów.

W 1934 r., krótko po przybyciu do Nowego Jorku, Balanchine, dotychczasowy tancerz Baletów Rosyjskich Sergiusza Diagilewa, założył niezależny zespół baletowy – School of American Ballet. Serenada była jego pierwszym autorskim dziełem. Na scenie występuje 28 tancerzy w błękitnych strojach na błękitnym tle. Towarzyszy im kompozycja Czajkowskiego, której brzmienie zachwyca melodyjnością. Balanchine podkreślał często szczególny duchowy związek, łączący go z rosyjskim kompozytorem. Obaj studiowali zresztą na tej samej uczelni – konserwatorium w Petersburgu.

Od swej premiery, "Serenada" podlegała kilku zmianom i wciąż pozostaje jedną z kluczowych pozycji w repertuarze New York City Ballet (w który to zespół przekształcił się School of American Ballet) i jedną z najważniejszych pozycji repertuaru baletowego XX wieku.

Prezentacja tej kompozycji na scenie Teatru Wielkiego jest ważnym wydarzeniem w historii poznańskiego zespołu baletowego: z jednej strony pozwoli pokazać wszechstronne możliwości tancerzy, z drugiej – ma znaczący walor artystyczny i edukacyjny dla publiczności.

"Infolia", najnowsza chorografia Jacka Przybyłowicza powstała na zamówienie Teatru Wielkiego w Poznaniu i wyrasta z inspiracji muzyką polskich kompozytorów współczesnych: Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara oraz Prasquala.

Jacek Przybyłowicz zadebiutował jako choreograf, będąc tancerzem baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, zdobywając od razu nagrody i wyróżnienia. W roku 1991 wyjechał z Polski, by pracować z zespołami w Niemczech i w Izraelu, m. in. przez wiele lat był związany z jednym z najlepszych zespołów tańca współczesnego Kibbutz Contemporary Dance Company (Izrael), z którym występował na prestiżowych festiwalach tańca współczesnego na całym świecie. W roku 2002 powrócił do Polski i zrealizował Naszyjnik gołębicy (2003) w Polskim Teatrze Tańca pod dyrekcją Ewy Wycichowskiej. Od tego czasu współpracował z wiodącymi zespołami baletowymi w kraju, m. in. Opery Narodowej, oraz w Czechach i Hiszpanii, prezentując swe choreografie na wielu zagranicznych festiwalach tańca. Przez pięć sezonów artystycznych był zastępcą dyrektora ds. baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu.