Dwaj panowie z Zimbabwe, czyli przebierany teatr
14. Międzynarodowy Festiwal SzekspirowskiJednego festiwalowego dnia mieliśmy możliwość zobaczenia dwóch afrykańskich wizji Szekspira, opartych na motywach "Hamleta" i "Dwóch panów z Werony". Producent, scenarzysta, kierowca, kucharz i reżyser w jednym, czyli Arne Pohlmeier pozwolił swoim dwóm (jedynym zresztą dwóm) aktorom na spontaniczność i show, co miało zbliżyć ( i zbliżyło zresztą) publiczność z "zespołem" wykonawców. Jakkolwiek sympatyczni, z szerokim i śnieżnobiałym uśmiechem emigranci z Zimbabwe, nie uczynili ze swoich przedstawień wydarzenia festiwalowego
Denton Chikura, Tonderai Munyevu edukowani w Londynie aktorzy zastosowali technikę sekwencyjnych scen, kończonych uderzeniem w dłoń lub walizkę, co wiązało się również ze zmianą elementów garderoby lub wejścia w rolę innej postaci. Mocno umowny i uproszczony gest po jakimś czasie denerwował, bo dawał wrażenie, że oto mamy szkolny teatr, który stawia pierwsze kroki i jeszcze w powijakach jest. Być może tego typu granie pozwala na szkolenie warsztatu i sprawdzanie, jak wysoką temperaturę osiągnie się w kontakcie z publicznością.
Nie chodzi o to, że teatr umowny jest i bardzo pojemny w gatunki i style, lecz o to, co ma się do powiedzenia. Bardzo dla nas egzotyczni aktorzy śpiewali piosenki w swoim narodowym języku, biegle władali angielskim, sprawnie radzili sobie z ukazywaniem zarysu wstępu do roli. Nie podjęli się natomiast spojrzenia na tę rolę z dystansu. Chcąc jednak zdystansować się do tego, co zobaczyć nam dano, można powiedzieć, że czas Jarmarku Dominikańskiego sprzyja poszukiwaniu "chwytliwych" towarów i prezentowaniu różnorodności asortymentu wespół w zespół z "rozpaloną" latem gawiedzią. Zabawa w teatr? Tak, ale przez chwilę, bo przykuć uwagę "dominikańskiej" publiczności jest niezwykle trudno. Zaraz odejdzie do innego straganu
