Dyplomowy "Longplay"
"Longplay" - Teatr Studyjny PWSFTv i T w ŁodziTeatr Studyjny to wyjątkowe miejsce. Należąc do PWSFTviT co roku ma nowy zespół złożony ze studentów IV roku Wydziału Aktorskiego.
Tegoroczni dyplomanci są szczególnie aktywni i świadomi faktu, że powinni grać jak najwięcej, więc skoro mają takie miejsce, grzech go nie wykorzystać. Chcą się pokazać aż w pięciu premierach. Mierzą się z wielkim dramatem (m. in. "Księżniczka na opak wywrócona" Calderona, "Letnisko" - improwizacje według "Płatonowa" Czechowa), planują niezależne projekty autorskie, ale w swoim teatrze chcieli też pokazać, że aktor powinien śpiewać. I tak narodził się "Longplay".
Najpierw "Tańczymy tango", a za chwilę czternaścioro wykonawców zapowiada, że oto zamierza być jak gwiazdy rocka. Ale nie o banały szarpidrutów tu chodzi, lecz teksty i muzykę wymagającą powagi, zadumy i pomysłu na interpretację. Ciechowski i Republika, Kora i Maanam oraz Perfect, Budka Suflera, a nawet Bajm się do tego nadają. Realizująca całość Agnieszka Greinert wykorzystała utwory z lat 80. Wykonawcom na żywo towarzyszy zespół pod kierunkiem Wojciecha Lipińskiego. Całość sprawia wrażenie castingu na "gwiazdy rocka". Co chwila ktoś z grupy usadowionej na scenie podnosi się, by pokazać, co potrafi. Czasem inni mu towarzyszą, częściej sam mierzy się ze słowem i dźwiękiem (z różnym skutkiem).
Rozgrywają się małe dramaty w środku z pytaniem "Co mi panie dasz", wyznaniem "Tak, tak, tam w lustrze to niestety ja", odkryciem, że "Paranoja jest goła" i zapowiedzią horroru - "Nadciąga noc komety". Aż pięć pań naraz ostrzega, tym razem już nie tak bardzo serio: "Józek, nie daruję ci tej nocy".
80 minut interpretacji zaświadczających o staraniu, by na scenie piosenka była śpiewająco zagrana. Katarzyny - Wianecką i Lenarcik oraz Krzysztofa Wacha uważam za najciekawszych, choć pozostałych też warto obejrzeć i posłuchać. A gdyby do tego było mniej ponuro - od aktorskich strojów po interpretacje - "Longplay" stałby się jeszcze atrakcyjniejszy.
