Elementy, które łączą

Premiera sztuki odbyła Cottbus. W Polsce mogliśmy ją zobaczyć na Scenie Kameralnej Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze, dzięki współpracy między teatrami.

Spektakl zaczyna się w momencie, w którym młodzi ludzie poznają się i rozmawiają. Mówią w uniwersalnym dla wszystkich języku angielskim o swoich zainteresowaniach i ważnych przedmiotach, które znajdują się w ich pokojach. Sytuacja jednak nie jest normalna. Uczniowie nie mogą spotkać się i poznać w prawdziwym życiu, ponieważ pandemia Covid-19 sprawiła, że normalnością i jedynym prawdziwym światem stał się świat online.

Tak też poznają się główni bohaterowie. Siedząc na białych klockach, obserwują nagraną rzeczywistość: wspomnienia z pandemii. Wydaje się, że po raz pierwszy na żywo zobaczyli się dopiero na scenie teatralnej. Następnie wymieniają nazwy, na zmianę po polsku i po angielsku, prezentów, które chcieliby dostać lub które mogliby komuś podarować. Wspominają ważne dla siebie momenty w życiu, być może autentyczne, być może wymyślone na potrzeby spektaklu. Przede wszystkim jednak szukają tematów ogólnoludzkich, zrozumiałych dla wszystkich, niezależnie od kultury i pochodzenia. Dochodzą do wniosku, że radość każdemu człowiekowi przynosi muzyka, która może przybierać różne formy.

Cieszy również wspólne obchodzenie Świąt, gorąca czekolada i właśnie dawanie sobie prezentów. Twórcy spektaklu ,,Die Kunst der Gabe/ Sztuka obdarowywania" przypominają o tym, że najprostsze ludzkie uczynki i gesty mogą sprawić, że drugi człowiek będzie szczęśliwszy. Szukają elementów, które łączą wszystkich ludzi, co jest szczególnie ważne w dzisiejszych czasach, w których ludzie są między sobą podzieleni i zapominają o wrażliwości na uczucia innych.

Specyficzną cechą spektaklu był fakt, że nie posiadał wyraźnej fabuły i wyodrębnionych postaci. Był zbiorem różnych wspomnień i przemyśleń bohaterów. Przez to wydawało się, że akcja sceniczna nie była odgrywana, lecz działa się rzeczywiście. Widz mógł sobie wyobrazić, że sam siedzi na scenie i zastanawia się nad tym jak nazwać emocje, które odczuwa, co jest dla niego w życiu najważniejsze i co nadaje mu sens. Każdy mógłby dołączyć się do dyskusji toczonej przez aktorów, ponieważ tematy, które poruszali są ważne dla każdego człowieka.

Wszystko przedstawione zostało na tle najprostszej scenografii, zbudowanej wyłącznie z figur geometrycznych, co trochę może kojarzyć się z eksperymentami scenograficznymi Adolfa Appii. Miałam wrażenie, że niektóre sceny w spektaklu były częściowo zaimprowizowane, dzięki czemu były zabawne, co potwierdzały reakcje publiczności. Cała obsada zasługuje na uznanie, ponieważ młodym ludziom udało się połączyć dwa języki na scenie, nie tracąc przy tym naturalności w aktorstwie.

Zdecydowanie widać było wielkie zaangażowanie w projekt oraz pasję, z którą twórcy przedstawiali tę swoistą impresję sceniczną.