F R A G I L E

Ośmiu pasażerów, ogromnego pudła z nalepką "F R A G I L E" (z francuskiego: kruche, delikatne), jest skazanych na wspólne podróżowanie. Aktorzy- jak nowo narodzeni, poznają własne ciała i ich funkcje, z gąszczu rąk i nóg wybierają swoje, naśladują się. Na krótką chwilę przybierają wspólną twarz. Ich relacje i emocje, tworzące się między nimi napięcia, prosto zarysowują ogół sytuacji jakie może przeżyć człowiek. Rozmaite odcienie miłości, konkurencja, przeróżne rodzaje śmierci, odrzucenie, poszukiwanie partnera, przyjaźń, współczucie. 

Aktorzy zabierają widza w podróż, w głąb ludzkiego umysłu, gdzie wymieszane marzenia senne, koszmary, wspomnienia i obawy, kipią ruchem i barwą. Widz zalany światłem i kolorem, odgaduje wśród zastanych form, znane sobie kształty, przypisuje im osobiste znaczenia.

Klarowanie siebie, zaczęte od ciała, bardzo silnie wskazuje na okres wczesnego dzieciństwa, ten czas, z którego nie ma wspomnień, a który trwa w podświadomości. Do tego okresu ludzkiego życia spektakl odnosi się wielokrotnie.

Kto jest kobietą, a kto mężczyzną? Jak wyznaczyć granicę, między dzieciństwem, a dorosłością? Czym jest i na czym polega macierzyństwo?

Dzieci spadają z nieba, rosną w kapuście, można je wykopać z ziemi. Aktorzy raz po raz natykają się na nagie plastikowe, dziecięce ciałka i jak dzieci, gdy zachodzi potrzeba, wczuwają się w role dobrych matek. Znudzeni grą rzucają lalki na podłogę.

Dorośli zachowują się samolubnie i infantylnie, z kolei małe dzieci o dorosłych twarzach, umieszczone w kartonowym żłobku, są lubieżne.

Manufaktura pakowniczo- prasująca zadaje śmierć kolejnym symbolom konkretnych osób. Padają nazwiska. Barack Obama zostaje zapakowany w foliową torebkę.

Bohaterowie uwikłani są w biurokrację. Grupka amerykańskich pomponiarek kibicuje "Pieniądzowi". Papiery wartościowe. Dokumenty. Dowody. Giełda. Wyścig szczurów. Kapitalizm.

W przypadku tego spektaklu, forma plastyczna bardzo silnie wdziera się w podświadomość.

Scena zostaje zalana przez bezkształtną materię, będącą lodową skałą, rozgrzaną lawą, morzem urzędowych papierów, ozdobionym bitą śmietaną weselnym tortem, czy wzburzoną falą piany, w dziecięcej kąpieli. Nieuchwytna, płynna wizja zmienia kształty, jak plastelina w rękach dziecka. Widz jest zaskakiwany sztuczkami i rozwiązaniami zaistniałych sytuacji, nie zauważając upływu czasu.

Teatr oferowany przez wybitny zespół Compagnie Philippe Genty, tworzony przez ludzi z różnych krajów (Australia, Francja, Hiszpania, Japonia, Libia, Włochy) zaskakuje swoją wszechstronnością. Aktorzy tańczą, śpiewają, wykonują sztuczki iluzjonistyczne i animują, a wszystko to na bardzo wysokim poziomie. Zaskoczyło mnie jak wspaniale można rzeźbić światłem w bezkształtnej materii i ile naturalności może mieć w sobie lalka animowana przez kilka osób jednocześnie.

Compagnie Philippe Genty, Paryż (Francja)
"Nieruchomi podróżnicy" 
Reżyseria: Philippe Genty i Mary Underwood 
Muzyka: Henry Torgue i Serge Houppin
Występują: Amador Artiga, Marjorie Currenti, Marzia Gambardella, Manu Kroupit, Pierrick Malebranche, Angélique Naccache, Lakko Okino, Simon T Rann 
Światło: Thomas Dobruszkès 
Scenografia: Didier Carlier i Emmanuel Rieussec
Dźwięk: Antony Aubert
Projektanci: Sébastien Puech, Carole Allemand, Sophie Coeffic, Coralie Maniez
Kostiumy: Victoria Desogos, Tomoe Kobayashi 
Trener głosu: Haïm Isaacs 
Asystenci: Claire Costa, Pablo Gershanik i Gersende Michel