Henryk Tomaszewski (1919 - 2001)

Tancerz, mim, choreograf, reżyser teatralny, pedagog, założyciel i dyrektor Wrocławskiego Teatru Pantomimy.

Urodził się 20 listopada 1919 w Poznaniu, zmarł 23 września 2001 w Kowarach.

Właściwie Henryk Karol König. Założyciel i dyrektor Wrocławskiego Teatru Pantomimy, laureat wielu nagród i odznaczeń m.in. złotego medalu Swedish Dance Association (Sztokholm, 1963) oraz Złotej Gwiazdy VIII Międzynarodowego Festiwalu Tańca (Paryż, 1970); jeden z najważniejszych artystów polskiego i światowego teatru drugiej połowy XX wieku, twórca zespołowego teatru mimów.

Urodził się w 1919 roku w polsko-niemieckiej rodzinie kupieckiej w Poznaniu. Jego ojciec był nauczycielem historii i wcześnie rozbudził w synu humanistyczne zainteresowania. Po wojnie, w 1945 roku, wyjechał do Krakowa, gdzie w latach 1945-1947 kształcił się w Studium Dramatycznym Iwo Galla oraz równolegle uczęszczał na prywatne lekcje tańca. W latach 1946-1947 uczył się w Studiu baletowym i występował w Baletach Polskich Feliksa Parnella. Pomiędzy 1946 a 1947 rokiem współpracował także z Polskim Teatrem Akademickim, przygotowując scenki pantomimiczne i oprawy choreograficzne.

Z Krakowa przeniósł się do Wrocławia, gdzie w latach 1949-1959 był solistą Opery Wrocławskiej i tam zatańczył jedenaście ról, m.in. Księcia w Od bajki do bajki, Pawia w Pawiu i dziewczynie (1949), Li Szan Fu w Czerwonym maku (1952) oraz Diabła w Panu Twardowskim (1953), które uznano za wybitne, podkreślając nowatorstwo środków aktorsko-ruchowych.

W 1955 roku za etiudę Pianista Tomaszewski otrzymał srebrny medal na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie. Nagroda ta była bodźcem do powołania Studia Pantomimy, które powstało w 1956 roku przy Państwowych Teatrach Dramatycznych, a niespełna trzy lata później zostało upaństwowione jako Wrocławski Teatr Pantomimy. Swój autorski teatr H. Tomaszewski z powodzeniem prowadził przez czterdzieści pięć lat, zrealizował w nim dwadzieścia cztery programy, były nimi: krótkie formy pantomimiczne, m.in.: Płaszcz (1956) czy Woyzeck (1959), abstrakcyjne formy pantomimiczne, takie jak: Ziarno i skorupa (1961) i Labirynt (1963), fabularna pantomima Gilgamesz (1968) i - datowane od Programu X – Odejścia Fausta (1970) oraz pełnospektaklowe widowiska, takie jak: Sen nocy listopadowej (1971), Menażeria cesarzowej Filissy (1972), Przyjeżdżam jutro (1974), Sceny fantastyczne z legendy o Panu Twardowskim (1976), Spór (1978), Hamlet – ironia i żałoba (1979), Rycerze Króla Artura (1981), Syn marnotrawny (1984), Akcja – Sen nocy letniej (1986), Król siedmiodniowy (1989), Cardenio i Celina, czyli nieszczęśliwie zakochani (1990), Śpiew młodzieńców w piecu gorejącym (1993), Kaprys (1995), Tragiczne gry (1999).

Tomaszewski pracował także jako choreograf i reżyser w teatrach dramatycznych, zrealizował m.in.: Męczeństwo i śmierć Marata, Protesilasa i Laodamię, Grę w zabijanego, Traktat o marionetkach; przygotował kilka inscenizacji w polskich, duńskich i niemieckich teatrach operowych. Kilkakrotnie przenosił swoje inscenizacje z WTP do teatrów w Amsterdamie, Oslo, Kopenhadze. Szczególnie cenił dwie swoje prace: przygotowane z Konradem Swinarskim Menady H. W. Henze (La Scala, Mediolan 1968) oraz Dienstag aus Licht K. Stockhausena (Opera, Lipsk 1993). Do 1962 r. występował na scenie, zasłynął z kreacji Akakiusza w Płaszczu, tytułowego Woyzecka oraz Figurki Śmierci ze Strzelnicy; od początku współpracował z najwybitniejszymi polskimi scenografami - Z. de Ines, W. Wigurą, F. Starowieyskim, K. Pankiewiczem, M. Wenzlem, A. Majewskim i K. Wiśniakiem. Jako pierwszy w Polsce kształcił mimów, którzy po ukończeniu Studia przy WTP uzyskiwali status profesjonalnego aktora-mima. Kanwą jego programów były szerokie obszary literatury, mitów i kultury, dzięki którym prezentował uwolnioną od historycznego czasu kondycję człowieka uwikłanego w antynomię świata. Jego teatr nazywany był totalnym (sam używał określenia teatr kulisty z człowiekiem umieszczonym w punkcie centralnym), a jego praca - poprzez opracowanie nowych środków wyrazu, fenomenalnie komponowane sceny zbiorowe, posługiwanie się twórczym gestem, prezentującym ideę czynności, stanów emocjonalnych - poszerzyła i wzbogaciła język teatru.

W listopadzie 1994 roku otwarto w Karpaczu Miejskie Muzeum Zabawek ze zbiorów Henryka Tomaszewskiego - przekazał on miastu unikatową kolekcję, którą gromadził od 1967 roku.
Pochowany na cmentarzu przy Świątyni Wang w Karpaczu.

Nagrody i odznaczenia:
1958 - Nagroda artystyczna wrocławskiej prasy za wybitne osiągnięcia w pracy nad stworzeniem i rozwojem artystycznym wrocławskiego Teatru Pantomimy
1961 - Wrocław - II Wroclawski Festiwal Teatralny - nagroda za cenne poszukiwania artystyczne - przedstawienie "Gabinet Osobliwości" w Wrocławskim Teatrze Pantomimy
1962 - Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia za koncepcję i organizację Wrocławskiego Teatru Pantomimy
1963 - Złoty Medal Szwedzkiej Agencji Artystycznej
1964 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1967 - Poznań - Złota Chryzantema za najlepsze przedstawienie w sezonie 1966/1967 - za "Męczeństwo i śmierć Jana Marata"
1967 - Kalisz - VII KST - nagroda za inscenizację i reżyserię przedstawienia "Męczeństwo i śmierć Jeana Paula Marata..." Petera Weisa w Teatrze Polskim w Poznaniu
1967 - Odznaka Budowniczego Wrocławia
1967 - Zasłużony Działacz Kultury
1970 - Paryż - VIII Międzynarodowy Festiwal Tańca - "Złota Gwiazda" dla Wrocławskiego Teatru Pantomimy
1971 - Nagroda Artystyczna miasta Wrocławia
rok otrzymania: 1971
1973 - Kalisz - XIII KST - I nagroda za reżyserię, inscenizację i choreografię "Legendy" Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze
1975 - Kalisz - XV KST - Główna Nagroda za realizację przedstawienia "Gry w zabijanego" Eugene'a Ionesco w Teatrze Polskim we Wrocławiu
1975 - Medal 30-lecia PRL
1975 - Medal 25-lecia Powrotu Ziem Zachodnich do Polski
1976 - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
1976 - Wrocław - Statuetka Fredry dla przedstawienia "Księżniczka Turandot"
1976 - Srebrny Kluczyk za reżyserię "Snu nocy letniej"
1976 - Wrocław - XVII FPSW - wyróżnienie za przygotowanie scen pantomimicznych w przedstawieniu "Wyszedł z domu" Tadeusza Różewicza w Teatrze Polskim we Wrocławiu
1980 - Wrocław - Złota statuetka Fredry - nagroda w plebiscycie publiczności za przedstawienie "Hamlet, ironia i żałoba" w Teatrze Pantomimy we Wrocławiu
1980 - Nagroda za osiągnięcia we wrocławskim Teatrze Pantomimy
1981 - Nagroda im.Boya - za reżyserię pantomimicznej wersji "Hamleta" Williama Shekspeare'a we Wrocławskim Teatrze Pantomimy
1984 - Dyplom MSZ
1984 - Dyplom Honorowy przyznany z okazji 35-lecia Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) oraz 25-lecia Polskiego Ośrodka w uznaniu wybitnych osiągnięć popularyzujących w świecie polską sztukę teatralną
1984 - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
1985 - Medal 40-lecia PRL
1986 - Nagroda państwowa I st. za całokształt pracy artystycznej w pantomimie
1988 - Zasłużony dla Kultury Narodowej
1993 - Nagroda Kulturalna rządu Dolnej Saksonii
1995 - tytuł Honorowego Obywatela Miasta Wrocławia
1999 - tytuł Civitate Wratislaviensi Donatus
2000 - Nagroda im.Konrada Swinarskiego
2000 - Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za rok 1999 za całokształt twórczości w dziedzinie teatru

Źródło: Wikipedia, E-teatr, FilmPolski

Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
20 listopada 2023

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...