Ja, wewnętrznie rozdwojony

    I oto w Polkowicach, mieście, którego wielu Polaków szuka błądząc po mapie, zebrali się ludzie, którzy realizują festiwal teatralny z prawdziwego zdarzenia, którzy znaleźli sposób, by ściągnąć do siebie nawet tych, wydawałoby się niedostępnych, namówić ich do spotkania z polkowicką publicznością.

    Pozytywiści nazwaliby to pracą u podstaw; ja, wewnętrznie rozdwojony między materią (urzędnik państwowy, dyrektor), a duchem (aktor, reżyser, czasem artysta), nazwę to urzeczywistnianiem marzeń.

    Z satysfakcją przyjmuję więc propozycję objęcia honorowym patronatem XI edycji Polkowickich Dni Teatru.

Serdecznie Państwa pozdrawiam,
Jan Englert

Repertuar:

Nurt Główny:

11 lutego, godz. 17.00, 20.00 - Kino
TEATR POLSKI - SZCZECIN
Tuwim Zaczarowany
obsada: Olga Adamska, Małgorzata Iwańska, Sylwia Różycka, Adam Dzieciniak, Michał Janicki, Sławomir Kołakowski, Mirosław Kupiec, Wiesław Łągiewka, Marek Żerański
scenariusz i reżyseria: Adam Opatowicz
dekoracje i kostiumy: Daria Friedrich
choreografia: Janusz Józefowicz
kierownictwo muzyczne: Krzysztof Baranowski

„Tuwim Zaczarowany” to program złożony ze znakomitych skeczy, monologów i piosenek, do których teksty napisał mistrz polskiej poezji i przedwojennego kabaretu - Julian Tuwim.
Piękne kostiumy z epoki, czar międzywojennych szlagierów i humor najwyższych lotów to gwarancja pełnego wzruszeń i uśmiechu wieczoru.

(...) ekscentryczny dekadentyzm i dekadencki ekscentryzm, frywolna elegancja i elegancka frywolność, demoniczna zmysłowość i zmysłowa demoniczność, ekscytujący dandyzm i dandysowska ekscytacja... Słowem - najwyższej próby wyrafinowany humor i humorystyczne wyrafinowanie. Śmiech, radość i zabawa.
(www.teatrpolski.szczecin.pl)

Julian Tuwim
(1894 - 1953) - polski poeta, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Współzałożyciel kabaretu „Pikador” oraz grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski współpracownik tygodnika „Wiadomości Literackie”. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łaciny, autor popularnych wierszy dla dzieci. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, jednak nauki nie ukończył. Zadebiutował w 1913 r. wierszem „Prośba” opublikowanym w „Kurierze Warszawskim”. W czasie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem „Pro Arte et Studio”.                 
W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. W 1939 r. wyemigrował z Polski do Francji, a później do Stanów Zjednoczonych.          
Do kraju powrócił w 1946 r. W latach 1947-1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego. Przez znaczną część swego życia cierpiał na zaburzenia nerwicowe i depresję, które ograniczały jego normalne funkcjonowanie i pracę. Do jego najbardziej znanych dzieł należą: „Czyhanie na Boga” (1918), „Sokrates tańczący” (1920), „Biblia cygańska i inne wiersze” (1932), „Jarmark rymów” (1934), Polski słownik pijacki i antologia bachiczna” (1935), „Treść gorejąca” (1936), „Bal w Operze” (1936, wyd. 1946), „Kwiaty polskie” (1940-1946, wyd. 1949).


12 lutego, godz. 17.00, 20.00 - Kino
TEATR POLSKI – SZCZECIN
Sufit Jonasza Kofty,
czyli gdzie ta Bohema
obsada: Olga Adamska, Dorota Chrulska, Katarzyna Sadowska, Michał Breitenwald, Adam Dzieciniak, Michał Janicki, Sławomir Kołakowski, Mirosław Kupiec, Wiesław Łągiewka, Jacek Polaczek
reżyseria: Adam Opatowicz
dekoracje i kostiumy: Daria Friedrich
choreografia: Janusz Józefowicz piano: Krzysztof Baranowski

Podróżą każda miłość jest
Za dużo każda miłość chce
Choć gubią nas bezdroża serc
Nie zawahamy się

Podróżą każda miłość jest
Co różą wiatrów znaczy cel
Poniesie nas, gdzie, - nie wie nikt
W jakie noce i dni.
(J. Kofta)

Wraz z artystami Teatru Polskiego w Szczecinie oraz kabaretu „Czarny Kot Rudy” zapraszamy na sentymentalny i melancholijny, choć nie pozbawiony nutki humoru, wieczór, który wypełnią piosenki Jonasza Kofty. Usłyszymy najpiękniejsze utwory tego znakomitego poety, opowiadające  o namiętnościach targających ludzką duszą, niespełnionej miłości i dążeniu do wolności.

Zmysłowe kobiety i wytworni mężczyźni, spojrzenia i gesty, chińskie lampiony i gra cieni  za parawanem...A do tego egzotyczna podróż przez Singapur, Włochy i Alaskę, z dłuższym postojem w cygańskim taborze. Wszak "podróżą każda miłość jest..."
(www.teatrpolski.szczecin.pl )

Jonasz Kofta
(1942 - 1988) - polski poeta, dramaturg, satyryk i piosenkarz. Wybitna postać polskiej sceny kabaretowej i poetyckiej. Współzałożyciel kabaretu „Pod Egidą”. Współpracował z klubem Hybrydy, Teatrem Syrena oraz Programem III Polskiego Radia jako twórca popularnych audycji rozrywkowych: „Dialogi na cztery nogi”, „Fachowcy”. Felietonista „Szpilek”, „Płomyka”, „Polityki”. Autor tekstów znanych piosenek (m.in. „Wakacje z blondynką”, „Radość o poranku”, „Jej portret”, „Pamiętajcie o ogrodach”, „Taką cię wymyśliłem”, „Popołudnie”, „Szary poemat”) i wykonawcą wielu popularnych przebojów. Nagrodę Grand Prix jego imienia przyznaje jury Ogólnopolskiego Przeglądu Piosenki Autorskiej.

Adam Opatowicz
aktor, reżyser, kompozytor. Ukończył Wydział Lalkarski PWST we Wrocławiu. W latach 1985 - 86 był aktorem Teatru Dramatycznego w Elblągu, następnie - Teatru Polskiego w Szczecinie. Wyreżyserował wiele przedstawień, z których najbardziej znane to: „Diabły polskie”, „Cztery koty, czyli pies z...”, „Mistrz i Małgorzata”, „Latający Cyrk Monty Pythona”, „Hamlet”, „Piosennik” (razem z Andrzejem Poniedzielskim). Od 1994 roku jest dyrektorem Teatru Polskiego w Szczecinie. W 1997 roku utworzył przy teatrze scenę kabaretową o nazwie „Czarny Kot Rudy”. W 2005 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Laureat Złotego Miedziaka – Nagrody Publiczności X Polkowickich Dni Teatru w kategorii: najlepsze opracowanie muzyczne za spektakl „Dynamika, Angelologia i Dal” (2008).

15 lutego, godz. 17.00, 20.00- Kino
EWA BŁASZCZYK
Nawet gdy wichura
recital
Marcin Partyka - piano
Sebastian Feliciak - saksofony
Andrzej „e - moll” Kowalczyk – gitara

Recital Ewy Błaszczyk mieni się całą gamą uczuć i nastrojów. Każda z prezentowanych przez aktorkę piosenek to mały spektakl, będący opowieścią o zawikłanych ludzkich losach.W programie usłyszymy utwory A. Osieckiej, J. Kofty, J. Kleyffa, E. Demarczyk, D. Czypkiewicz, Ks. J. Twardowskiego. Artystka doskonale się czuje właśnie w takim repertuarze. Jak nikt potrafi zbudować na scenie nastrój skupienia, któremu bez sprzeciwu widownia poddaje się i wraz z aktorką przeżywa każdą opowiadaną piosenką historię.
Wielkie zwycięstwo Ewy Błaszczyk polega na tym, że znane od dawna piosenki odbieramy tak, jakbyśmy słyszeli je po raz pierwszy. Są zamkniętymi historiami (...). Koralami nawlekanymi przez aktorkę. Kolejnymi częściami jej opowieści.
Jacek Wakar

Ewa Błaszczyk
(ur.1955) - aktorka teatralna i filmowa. w 1978 r. ukończyła warszawską PWST. Debiutowała rok wcześniej na scenie stołecznego Teatru Współczesnego. Po otrzymaniu dyplomu została zaangażowana do Teatru Narodowego. Następnie przeniosła się do Teatru Współczesnego. Od 1994 r. jest aktorką Teatru Studio w Warszawie. Współpracowała z Janem Pietrzakiem w kabarecie „Pod Egidą”. Wielokrotnie brała udział we wrocławskim Przeglądzie Piosenki Aktorskiej. W 2002 r. założyła fundację „A kogo?”, działającą na rzecz dzieci po ciężkich urazach neurologicznych. Zwyciężczyni plebiscytu Polka 2006 oraz Kobieta Roku 2007, laureatka Orderu Uśmiechu.
Wystąpiła w wielu filmach ( „Jeśli się odnajdziemy”, „Wigilia 81”, „Bluszcz”, „Dekalog IX”, „Dotknięci”, „Nic śmiesznego”, „Pokuszenie”, „Bezmiar sprawiedliwości”) oraz serialach („Dom”, „Boża podszewka”, „Samo życie”). Ogromną popularność i sympatię publiczności zyskała rolą Kasi w serialu „Zmiennicy”.W 1985 r. otrzymała Brązowe Lwy Gdańskie za film „Nadzór” w reż. Wiesława Saniewskiego. Trzy lata później Istvan Szabo zaangażował ją do głośnego obrazu „Hanussen”. Nagrała kilka albumów z piosenkami A. Osieckiej, J. Kofty, J. Kleyfa (m.in. „Tam, gdzie nie widać oczu”, „Nie żałuję”, „Nerwica w granicach normy”, „Nawet, gdy wichura”).

17 lutego, godz. 19.00 - Aula
WROCŁAWSKI TEATR PANTOMIMY
Galapagos
obsada: Mariusz Sikorski, Katarzyna Sobiszewska, Artur Borkowski, Radomir Piorun, Anna Nabiałkowska, Aleksander Sobiszewski, Zbigniew Szymczyk, Alina Szymczyk, Agnieszka Kulińska, Paulina Jóźwin
scenariusz i reżyseria: Aleksander Sobiszewski
scenografia i kostiumy: Aleksandra Stawik i Michał Dracz
opracowanie muzyczne: Jacek Aumüller

„Galapagos” to utrzymana w konwencji absurdu i czarnego humoru opowieść o rodzinie, która swój dom zamieniła w gigantyczne terrarium. Oryginalne hobby - hodowla legwanów - do tego stopnia zdeterminowało ich życie, że zaczęli przejmować od swoich pupili gesty, ruchy i zachowania. Głównym bohaterem przedstawienia jest syn państwa Galapagos - nadwrażliwy samotnik, który czuje się wyobcowany i nieprzystosowany do rzeczywistości, w której żyje. Pełen wątpliwości, poszukuje odpowiedzi na pytanie o swoją tożsamość, 

Aktorzy Teatru Pantomimy potrafią naśladować wszystko. Katarzyna Sobiszewska, Artur Borkowski i Radomir Piorun doskonale opanowali jaszczurcze ruchy, które w połączeniu z kostiumami Aleksandry Stawik i Michała Dracza dają piorunujący efekt.
Karolina Barańska, „G-punkt” 2007

To najdojrzalszy spektakl Aleksandra Sobiszewskiego. Pokazuje człowieka jako psuję - czego dotknie z ciekawości albo zachłanności, to zepsuje.(...) cały zespół ruchowo jest bezbłędny.                  
Trzy jaszczury (...) poruszają się jak wyjęte z dokumentalnego filmu "National Geographic".
Krzysztof Kucharski, „Polska Gazeta Wrocławska” 2007

Aleksander Sobiszewski
aktor, reżyser, choreograf . Od 1984  związany z Wrocławskim Teatrem Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. Obecnie pełni funkcję dyrektora tej sceny. Wiodące role w spektaklach: „Hamlet”, „Rycerze króla Artura”, „Syn Marnotrawny”, „Sen Nocy Letniej”, „Król Siedmiodniowy”, „Cardenio i Celinda”, “Kaprys”, „Traktat o Marionetkach” - Teatr Narodowy w Warszawie. W 1997 roku zainicjował powstanie Sceny Alternatywnej przy Wrocławskim Teatrze Pantomimy. Wraz ze Sceną Taneczno - Ruchową „Walium” wystawił spektakle: „Czarna Babka” oraz „Parada Atrakcji czyli umarli się nie myją”.

20 lutego, godz. 18.00 - Aula
Uroczyste Otwarcie XI Polkowickich Dni Teatru z udziałem Patrona Honorowego Jana Englerta wręczenie Złotych Miedziaków - Nagród Publiczności X Polkowickich Dni Teatru

Julian Tuwim, "Kwiaty olskie", spektakl poetycko - muzyczny
scenariusz i reżyseria: Jan Englert obsada: Beata Ścibakówna, Jan Englert przy fortepianie: Bronisława Kawalla

„Kwiaty polskie” powstały w czasie II wojny światowej, podczas pobytu Juliana Tuwima na emigracji w Brazylii. Utwór nawiązuje do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego; Wspomnienia z dzieciństwa i liryczne wyznania przeplatane są tu opisami przyrody i politycznymi polemikami.
Jan Englert, zapytany dlaczego właśnie ten utwór Tuwima wziął na aktorski i reżyserski warsztat, powiedział:
Poezja Tuwima, a szczególnie „Kwiaty polskie” są fantastycznym scenariuszem dla aktora. To jest poezja, która lepiej brzmi mówiona, niż czytana po cichu (...) Ta poezja wymaga uruchomienia wyobraźni plastycznej, aktor mówiąc, musi widzieć to, co mówi. Tuwim uruchamia obrazy. Więc siłą rzeczy jakby zaprasza do interpretowania, do opowiedzenia tych obrazów, do nasycenia ich własną indywidualnością. (...) ten poemat jest dowcipny, słowotwórczy, niezwykle polski.

Beata Ścibakówna
aktorka teatralna i filmowa, absolwentka warszawskiej PWST (1992). Aktorka stołecznego Teatru Powszechnego (1992-1997), w którym zagrała wiele ról, m.in. Alinę w „Balladynie” Słowackiego, Armandę w „Zmowie Świętoszków” Bułhakowa , a kreacja Klary w „Ślubach panieńskich” Fredry (reż. Andrzej Łapicki) przyniosła jej wyróżnienie na Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska” w Opolu (1995). Od roku 1997 jest aktorką Teatru Narodowego, w którym stworzyła niezapomniane kreacje, min. Nike spod Termopil w „Nocy Listopadowej” Wyspiańskiego, Gonerylę w Szekspirowskim „Królu Lirze”, tytułową „Kurkę Wodną” Witkacego, a ostatnio można ją podziwiać jako Dorynę w Molierowskim „Tartuffie” czy Emilię w „Otellu”. Wystąpiła w wielu realizacjach Teatru TV (m.in. „Na dnie” Gorkiego, „Wilki w nocy” Rittnera w reż. Gustawa Holoubka, 1994). Pracowała z takimi wybitnymi reżyserami jak Kazimierz Kutz, Edward Dziewoński, Jerzy Grzegorzewski, Jan Englert, Jerzy Jarocki. Zagrała w wielu serialach telewizyjnych i filmach: „Dama Kameliowa”, „Złotopolscy”, „Tygrysy Europy”, „Samo Życie”                 i „Na dobre i na złe”.

Jan Englert
aktor teatralny i filmowy, reżyser, absolwent warszawskiej PWST. Aktor teatrów stołecznych: Polskiego (1964-69, 1981-94)), Współczesnego (1969-81), Narodowego (od 1997 r.). Zagrał w ponad 100 filmach (m.in. „Sól ziemi czarnej”, „Perła w koronie”, „Akcja pod Arsenałem”,  „Piłkarski poker”, „Kiler”, „Katyń”, „Tatarak”) i wielu serialach telewizyjnych („Kolumbowie”, „Dom”, „Oficerowie”, „Czas honoru”). Jako reżyser sięga najchętniej po dramaty polskich romantyków, sztuki Czechowa i Wyspiańskiego. Dla Teatru TV zrealizował m.in. „Irydiona” Zygmunta Krasińskiego, „Kordiana” Juliusza Słowackiego, „Dziady” Adama Mickiewicza, „Juliusza Cezara” Szekspira. Od 1980 r. jest wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie. 
W latach 1987-90, 1990-93, 1996-2001 pełnił funkcję rektora tej uczelni. W 2003 r. objął stanowisko dyrektora artystycznego Teatru Narodowego w Warszawie.

Bronisława Kawalla
 polska pianistka, pedagog, zwyciężczyni Międzynarodowego Konkursu Bachowskiego w Waszyngtonie w 1975 roku. W roku 1967 ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Warszawie. W latach 1970 - 1971 studiowała w Academie Internationale de Maurice Ravel w Paryżu. Występowała jako solistka w salach koncertowych Europy, Kanady, USA, Azji i Ameryki Łacińskiej oraz na wielu międzynarodowych festiwalach. Koncertowała z najlepszymi orkiestrami europejskimi. Prowadzi wykłady i kursy mistrzowskie dotyczących interpretacji Chopina na uczelniach muzycznych całego świata. Nagrała wiele płyt - wśród nich słynne „Wariacje Goldbergowskie”.  Bacha, kilka albumów z utworami Chopina i dwa z muzyką fortepianową XX wieku. Jej wychowankami są m.in. Edward Wolanin oraz Radosław Sobczak, najlepszy z polskich pianistów biorących udział w XIV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w 2000 roku.

Laureaci Złotych Miedziaków X Polkowickich Dni Teatru:

 Anna Seniuk - za najlepszą rolę kobiecą,
 Bronisław Wrocławski - za najlepszą rolę męską,
 Witold Mazurkiewicz i Janusz Opryński z Teatru Provisorium i Kompania "Teatr" w Lublinie za spektakl "Ferdydurke" - w kategorii najlepsza reżyseria,
 Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie za "Krainę kłamczuchów" - w kategorii najlepszy spektakl ,
 Teatr Polski w Poznaniu za spektakl "Zwał" - w kategorii wnikliwy obraz współczesności,
 Witold Mazurkiewicz i Janusz Opryński za spektakl "Ferdydurke" - w kategorii najlepsza adaptacja,
 Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi za spektakl "Seks, prochy i rock and roll" - w kategorii najlepszy monodram,
 Leszek Mądzik za spektakl "Wrota" - w kategorii najlepsza inscenizacja,
 Adam Opatowicz dyrektor Teatru Polskiego w Szczecinie za spektakl "Dynamika, Angelologia i Dal" - w kategorii najlepsze opracowanie muzyczne.

26 lutego, godz. 17.00, 20.15 – Aula
TEATR POLONIA – WARSZAWA David Auburn „Dowód” obsada: Maria Seweryn, Joanna Trzepiecińska, Andrzej Seweryn, Marcin Perchuć reżyseria: Andrzej Seweryn tłumaczenie: Hanna Szczerkowska scenografia: Maciej M. Putowski kostiumy: Magda Maciejewska światło: Tomasz Wert muzyka: Antoni Łazarkiewicz

David Auburn (ur. 1969) – amerykański dramaturg. Zyskał sławę sztuką “Dowód”, za którą otrzymał w 2000 r. Nagrodę Pulitzera. W 2005 r. dramat ten został przeniesiony na duży ekran, a w rolę głównych bohaterów wcielili się Anthony Hopkins oraz Gwyneth Paltrow.

Andrzej Seweryn (ur. 1946 r.) - wybitny aktor teatralny i filmowy, patron honorowy VII Polkowickich Dni Teatru (2005). Po ukończeniu w 1968 r. warszawskiej PWST, rozpoczął pracę w Teatrze Ateneum. W 1980 r. wyjechał do Paryża. Tam poznał Petera Brooka (brytyjskiego reżysera teatralnego), który zaproponował mu przyłączenie się do jego zespołu teatralnego. W 1993 roku otrzymał angaż - jako trzeci cudzoziemiec w historii teatru francuskiego - do Comédie Française. Trzy lata później francuska krytyka uznała go za najlepszego aktora sezonu. W Komedii Francuskiej zasłynął rolami w takich przedstawieniach jak: „Skąpiec”, „Mieszczanin szlachcicem”, „Wiśniowy sad”, „Hamlet” „Intryga i miłość” „Ślub” „Kupiec Wenecki”. Jego polski dorobek teatralny obejmuje role, m.in. w przedstawieniach „Biesy”, „Don Carlos”, „Śluby panieńskie”, „Czekając na Godota”, „Ameryka”. Stworzył wiele wybitnych kreacji filmowych, m.in. w „Ziemi obiecanej”, „Bez znieczulenia”, „Dyrygencie”, „Człowieku z żelaza”, „Dantonie”, „Ogniem i mieczem”, „Panu Tadeuszu”.

Po 28 latach nieobecności A. Seweryn ponownie stanął na polskiej scenie i to w podwójnej roli – aktora i reżysera! Na swój powrót wybrał sztukę Davida Auburna, która odniosła ogromny sukces na Broadway\'u. Co skłoniło genialnego odtwórcę ról klasycznych do sięgnięcia po współczesny dramat ?
Czytając „Dowód", dostrzegłem, że opowiada on o uniwersalnych problemach i prawdach. O miłości, trudnych relacjach ojców z córkami, poświęceniu się drugiej bliskiej osobie i obłędzie, który może dotknąć każdego z nas.
Andrzej Seweryn

W swojej sztuce Auburn inteligentnie i niezwykle zgrabnie połączył dramat psychologiczny z pasjonującą zagadką kryminalną. Widzowie wraz z bohaterami próbują rozwikłać tajemnice pewnego matematycznego dowodu. Kto jest jego autorem? Czy chory na schizofrenię genialny matematyk czy opiekująca się nim córka? Kto okaże się szaleńcem? Kto geniuszem?
 
28 lutego, godz.19.00 - Aula
TEATR NOWY - ZABRZE
Bogusław Schaeffer
Tutam
obsada: Renata Dancewicz, Zbigniew Stryj
reżyseria: Krzysztof Prus
scenografia: Marek Mikulski
muzyka: Bogusław Schaeffer

„Tutam” to kameralny spektakl o narodzinach i powolnym umieraniu miłości, przedstawiony z perspektywy dwóch par. Jedna przypadkowo spotkała się przy kawiarnianym stoliku i powoli przełamuje nieśmiałość, dając szansę rozkwitającemu uczuciu. Drugi związek, skażony zdradą i agresją, zmierza ku nieuchronnemu końcowi. Jaki będzie finał obu tych historii?

Bogusław Schaeffer w swojej błyskotliwej i pełnej humoru sztuce ukazuje różne odcienie i etapy miłości; od początkowej szaleńczej fascynacji po zobojętnienie i przyzwyczajenie.

Dwie pary, dwa światy, które zbiegają się w podrzędnej kawiarni. I choć bohaterów jest czworo -aktorski popis daje... tylko dwoje aktorów. Renata Dancewicz - gościnnie na zabrzańskiej scenie - i Zbigniew Stryj wcielają się we wszystkie postaci. Zmiana klimatu, relacji, emocji - te sceniczne metamorfozy przychodzą im niezwykle gładko i naturalnie. Widzowie wraz z nimi obserwują przenikający się poziom relacji raz jednej, raz drugiej pary. Publiczność nie zawiedzie się, oglądając ten spektakl. Śmiejemy się bowiem, patrząc na męską nieporadność w sytuacji rodzącej się miłości. Bawi nas rubaszność kelnera i sceny z życia małżeńskiego podgrzewane do czerwoności przez jego partnerkę.
Marlena Polok-Kin, "Polska Dziennik Zachodni" 2008

Renata Dancewicz
(ur. 1969 r.) - aktorka teatralna i filmowa. Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące w Lubinie. Przez dwa lata studiowała w łódzkiej PWSFTViT. Debiutowała w 1993 r. w filmie „Samowolka”. Ogromną popularność przyniosły jej role w serialach „Ekstradycja” i „Radio romans”, „Na Wspólnej” oraz filmach „Pułkownik Kwiatkowski”, „Tato” (nagroda dla najlepszej aktorki drugoplanowej na XX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni), „E=mc2”.

Zbigniew Stryj
(ur. 1968) - aktor teatralny i filmowy, reżyser. Szerokiej widowni znany przede wszystkim z roli mecenasa Roztockiego w serialu „Na Wspólnej". Laureat nagrody dla najlepszego aktora drugoplanowego podczas XXXII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (za rolę w filmie „Benek”). Wystąpił w następujących serialach telewizyjnych: „Kryminalni”, „Oficer”, „Święta wojna" oraz filmach: „Barbórka”, „Co słonko widziało?”, „Benek”.

Bogusław Schaeffer
(ur. 1929 r.) - kompozytor, muzykolog, krytyk muzyczny, grafik, pedagog, dramaturg. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie oraz muzykologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1963 wykłada kompozycję na Akademii Muzycznej w Krakowie. Kursy z zakresu współczesnej kompozycji prowadził także w Salzburgu, Yorku i Middelburgu. W 1965 roku podjął współpracę ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia w Warszawie, gdzie powstawały jego kompozycje elektroniczne. Od 1955 roku, obok kompozycji i muzykologii, zajmuje się także dramatopisarstwem. Do dziś napisał blisko czterdzieści sztuk teatralnych, które zostały przetłumaczone na kilkanaście języków. Do najbardziej znanych i najczęściej grywanych na scenach całego świata sztuk Schaeffera należą: „Scenariusz dla nieistniejącego, lecz możliwego aktora instrumentalnego”, „Audiencja I” , „Audiencja II”, „Audiencja III, czyli Raj Eskimosów”, „Audiencja IV”, „Audiencja V”, „Kwartet dla czterech aktorów”, „Kaczo”, „Próby”, „Tutam”, „Gdyby”.

5 marca, godz. 17.00, 19.00 - Kino
TEATR WYTWÓRNIA - WARSZAWA
Paweł Sala
Zamarznięta
obsada: Ewa Szykulska
reżyseria: Paweł Sala
scenografia: Katarzyna Jarnuszkiewicz
muzyka: Marcin Krzyżanowski

Paweł Sala napisał „Zamarzniętą” poruszony zasłyszaną gdzieś informacją o śmierci prowincjonalnej aktorki, której ciało znaleziono w mieszkaniu dopiero w wiele dni po zgonie. Nagłe zniknięcie kobiety nikogo nie zaniepokoiło.

To niespodziewane i niezauważone odejście bardzo mnie poruszyło. Czas znacznie przyspieszył, a my nie nadążamy, znikamy niezauważeni. Zacząłem drążyć sprawę, dowiadywać się, kim była ta aktorka, jak żyła na co dzień, jakie było jej życie prywatne, zawodowe itd... Tak powstał pomysł sztuki, a fabuła zrodziła się z przypadkowego spotkania z inną kobietą, której dramatyczne losy nałożyły się i uzupełniły historię.
Paweł Sala

Bohaterka monodramu, kreowana przez Ewę Szykulską, w poruszającym monologu opowiada o swoim przegranym życiu, niespełnionych miłościach, dogłębnej samotności i bólu, który bezskutecznie stara się uśmierzyć alkoholem. W przeczuciu zbliżającej się śmierci kobieta próbuje dokonać rachunku sumienia, ale w delirycznych stanach rzeczywistość miesza się jej ze sceną, prywatne dramaty z dramatami bohaterek, które grała w teatrze. Desperacko szuka nadziei, której mogłaby się uchwycić...

W dawno nie oglądanej aktorce jest pasja, złość i wiara. I ani grama fałszu. (...) Zawsze zachrypnięty głos jest dzisiaj jeszcze bardziej chropawy. Takie warunki to prawdziwy sceniczny bonus. Dzięki nim nie ma mowy o imitowaniu życia. Życie z zawiedzionymi nadziejami, niespełnionymi marzeniami i wiarą mimo wszystko, nikogo nie pytając o zgodę, wdziera się do teatru i bierze go w niepodzielne władanie.
Jacek Wakar, „Dziennik” (2007)

Ewa Szykulska
(ur. 1949) aktorka teatralna i filmowa. W 1971 r. ukończyła warszawską PWST. Aktorka stołecznych teatrów: Studio (1973-79), Syrena (1979-89), Na Woli (1982), Rozmaitości (1987), Starej Prochowni (1991), Ochoty (2002). Występowała także w teatrach: Współczesnym we Wrocławiu (1995, 1999) oraz Scenie Na Piętrze w Poznaniu (1995, 1999). Zagrała w kilkudziesięciu filmach, m.in. „Człowiek z M3”, „Hydrozagadka”, „Dziewczyny do wzięcia”, „Pan Samochodzik i Templariusze”, „Potop”, „VaBank”, „Seksmisja” „Szczur”, „Dotknij mnie”. Dużą sympatię widzów zapewniły jej role w serialach telewizyjnych: „Kariera Nikodema Dyzmy”, „Jan Serce”, „Lokatorzy”, „Sąsiedzi”.

Paweł Sala
(ur. 1968), dramatopisarz, scenarzysta, reżyser. Absolwent Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego oraz kulturoznawstwa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jest autorem sztuk: „Gang Bang albo Syndrom Sztokholmski”, „Spalenie matki”, „Syn Królowej Śniegu”, „Mortal Kombajn”, „Ifigenia - moja siostra” oraz wydanego w antologii „Pokolenie porno" i zrealizowanego przez autora dla Teatru Telewizji dramatu „Od dziś będziemy dobrzy”. Jego tekst „Ciemno wszędzie” zdobył I nagrodę w konkursie dramaturgicznym „Dialogu” i Starego Teatru. Jest współzałożycielem dramaturgicznej Grupy G8.

Teatr Wytwórnia - powstał w 2005 r. dzięki współpracy Fundacji na Starej Pradze utworzonej przez Janusza Owsianego oraz czwórki dramaturgów: Małgorzaty Owsiany, Radka Dobrowolskiego, Jacka Papisa i Moniki Powalisz. Teatr wystawia spektakle własne (głównie współczesny repertuar), a także pełni funkcję sceny impresaryjnej, goszcząc przedstawienia z całej Polski. Zajmuje się także działalnością edukacyjną i artystyczną - organizuje wystawy, wernisaże, projekcje filmowe. Dyrektorem Teatru jest Małgorzata Owsiany.

7 marca, godz. 19.00 - Aula
TEATR IM. STEFANA JARACZA - ŁÓDŹ
Eric Bogosian
Czołem wbijając gwoździe w podłogę
obsada: Bronisław Wrocławski
reżyseria: Jacek Orłowski
przekład: Sławomir Michał Chwastowski
opracowanie tekstu: Jacek Orłowski
opracowanie muzyczne: Jacek Orłowski
reżyseria światła: Krzysztof Sendke

Eric Bogosian
(ur. 1953 r.) - amerykański dramaturg, scenarzysta, aktor, skandalista i prowokator. Twórca jednoosobowych show (wyróżnianych w USA, m.in. nagrodami Obie i Drama Desk). Autor dramatów („Rozmowy radiowe”, „subUrbia”, „Griller”) oraz monodramów („Seks, prochy i rock and roll”, „Czołem wbijając gwoździe w podłogę”, „Obudź się i poczuj smak kawy”). Laureat Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1989 r. za adaptację własnej sztuki „Rozmowy radiowe” w reż. Oliviera Stone\'a. Jako aktor znany z takich filmów jak „Przejrzeć Harry\'ego”, „Liberator 2”, „Plotka”.

Każdą świętość, którą skrywasz, Bogosian uczyni przedmiotem gry. Więc nie lekceważ Bogosiana, bo ten strzelający ostrymi nabojami facet o niewyparzonym języku, niczego ci nie odpuści.
New York Post

Bronisław Wrocławski
(ur. w 1951 r.)- aktor teatralny i filmowy, absolwent łódzkiej PWSFTViT w Łodzi. Pracował w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie (1974), Teatrze Powszechnym w Łodzi (1974 - 1984). Od 1984 r. jest aktorem Teatru im. S. Jaracza w Łodzi. Stworzył znakomite kreacje, m.in. w takich spektaklach jak „Lot nad kukułczym gniazdem”, “Zbrodnia i Kara”, „Kartoteka”, „Casanova”, „Wujaszek Wania”, „Śmierć komiwojażera”. Ogromne uznanie krytyki oraz wielką sympatię publiczności zyskał jako odtwórca monodramów Erica Bogosiana („Seks, prochy i rock and roll”, „Czołem wbijając gwoździe w podłogę”, „Obudź się i poczuj smak kawy”). Zagrał w wielu filmach („Vabank”, „Kingsajz”, „Bal na dworcu w Koluszkach”, „Francuski numer”, „Dublerzy”, „Tato”, „Bezmiar sprawiedliwości”) i serialach („Barwy szczęścia”, „Miasteczko”, „Magda M.”, „Pensjonat pod Różą”). W latach 1996 - 2002 był dziekanem Wydziału Aktorskiego swej macierzystej uczelni. Laureat wielu nagród i wyróżnień: Najważniejsze to:
 Grand Prix za rolę w monodramie „Seks, prochy i rock and roll” podczas XXXIII
Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Małych Form Kontrapunkt w Szczecinie;
 Nagroda Aktorska na XLV Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu za wybitną kreację aktorską w przedstawieniu "Śmierć komiwojażera",
 Nagroda Ministra Kultury Rzeczpospolitej Polskiej - Zasłużony Kulturze Polskiej Gloria Artis 2007.
 Złoty Miedziak – Nagroda Publiczności X Polkowickich Dni Teatru w kategorii: najlepsza rola męska za kreację w monodramie „Seks, prochy i rock and roll”

W monodramie „Czołem wbijając gwoździe w podłogę” Eric Bogosian obnaża tę część ludzkiej natury, której nikt z nas z własnej woli by nie ujawnił. W skrzących się dowcipem i ironią monologach bohaterowie sztuki, pochodzący z różnych warstw społecznych, opowiadają o swoich frustracjach, niespełnionym życiu i codziennym zmaganiu się z brutalną rzeczywistością. Odsłaniają przed widzem najskrytsze zakamarki swoich dusz, targanych całą gama uczuć od nienawiści po rozpacz. W ich opowieściach niejeden z nas może przejrzeć się jak w lustrze.

Monodram to chyba jedno z najtrudniejszych wyzwań dla aktora. Musi stanąć sam na sam z publicznością, za wsparcie mając jedynie wskazówki reżysera oraz scenografię i muzykę. Ale Orłowski zrezygnował nawet z najskromniejszych dekoracji. Jedynym sojusznikiem Wrocławskiego była puszka "Red Bulla", świetnie prowadzone przez Krzysztofa Sendke światła i, jak się po chwili okazało, publiczność. Bo Wrocławski to mistrz nad mistrze, który potrafi zaczarować widzów i robić z nimi, co chce.
Tomasz Wypych, „Gazeta Łódzka” 2000

9 marca, godz. 17.00, 19.30 - Aula
TEATR POWSZECHNY IM. ZYGMUNTA HÜBNERA - WARSZAWA
Neil Simon
Słoneczni chłopcy
obsada: Maria Robaszkiewicz, Paulina Chruściel, Zbigniew Zapasiewicz, Franciszek Pieczka, Krzysztof Stroiński / Adam Woronowicz, Jarosław Gruda, Zygmunt Sierakowski, Kazimierz Wysota
reżyseria: Maciej Wojtyszko
scenografia: Małgorzata Grabowska - Kozera
opracowanie muzyczne: Andrzej Borzym

Franciszek Pieczka
(ur. 1928 r.) - aktor teatralny i filmowy. W 1954 r. ukończył PWST w Warszawie. Początkowo pracował w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze. Następnie przeniósł się do Teatru Ludowego w Nowej Hucie, gdzie występował w latach 1955-1964. Kolejne 5 lat pracował w Starym Teatrze w Krakowie, a w latach 1969-1974 należał do zespołu warszawskiego Teatru Dramatycznego. Od 1976 roku Pieczka związany jest z Teatrem Powszechnym w Warszawie. Jego ogromny dorobek teatralny obejmuje, m.in. następujące spektakle: „Myszy i ludzie”, „Woyzeck”, „Król Henryk IV”, „Marchołt gruby a sprośny”, „Lot na kukułczym gniazdem”, „Antygona”, „Kartoteka”. Widzowie pamiętają go z wielu filmów( m.in. „Pokolenie”, „Matka Joanna od Aniołów”, „Pamiętnik znaleziony w Saragossie” , „Żywot Mateusza”, „Potop”, „Perła w koronie”, „Paciorki jednego różańca”, „Historia kina w Popielawach”, „Jańcio Wodnik”, „Quo Vadis” oraz seriali telewizyjnych (m.in. „Czterej pancerni i pies”, „Chłopi”).
Jest laureatem wielu nagród teatralnych i filmowych. Najważniejsze z nich to:
 1968 - nagroda za rolę Matisa w filmie „Żywot Mateusza” Witolda Leszczyńskiego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago
 1993 - nagroda za pierwszoplanową rolę męską w filmie „Jańcio Wodnik” Jana Jakuba Kolskiego na 18. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku
 1996 - nagroda za rolę Żyda w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Krzysztofa Nazara w Teatrze Powszechnym w Warszawie na 21. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych

Zbigniew Zapasiewicz
(ur.1934 r.)- aktor teatralny i filmowy, reżyser. W 1954 r. ukończył warszawską PWST. Od zakończenia studiów pracował w warszawskich teatrach, kolejno: Współczesnym (1959 – 1966; 1993 - 2000), Dramatycznym (1966 – 1983), Powszechnym (1983 – 1986), Polskim (1990 – 1993).W latach 1986 – 1990 pełnił funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Dramatycznego. W 2000 r. powrócił do Teatru Powszechnego. Stworzył wybitne kreacje w takich spektaklach, jak : „Moralność Pani Dulskiej”, „Pierwszy dzień wolności”, „Kariera Arturo Ui”, „Trzy siostry”, „Idiota”, „Życie snem”, „Śmieszny staruszek”, „Król Lear”, „Na czworakach”, „Mord w katedrze”, „Miłość na Krymie” , „Martwe dusze”, „Nasze miasto”. Wystąpił w ponad 70 filmach (m.in. „Barwy ochronne”, „Matka Królów”, „Szpital przemienienia”, „Bez znieczulenia”, „Krótki film o zabijaniu”, „Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową”). Jako reżyser ma na swoim koncie inscenizacje takich sztuk jak: „33 omdlenia”, „Nad złotym stawem”, „Ławeczka”, „Historie zakulisowe”. Na scenę przeniósł także poezję Zbigniewa Herberta „Pan Cogito szuka rady”, „Powrót Pana Cogito”. Laureat niezliczonych nagród teatralnych i filmowych.

„Słoneczni chłopcy” to wzruszająca, skrząca się humorem i ironią, opowieść o dwóch komikach, którzy po latach spotykają się ponownie, by w programie telewizyjnym powtórzyć swój najlepszy wspólny skecz. Powracają dawne urazy i konflikty, ale i przyjaźń, która niegdyś ich połączyła. Czy bohaterowie zdołają ją ocalić?

Kto czuje niedosyt świetnego aktorstwa, powinien zobaczyć Słonecznych chłopców ze Zbigniewem Zapasiewiczem i Franciszkiem Pieczką.
Jacek Cieślak, „Rzeczpospolita” 2008

To pojedynek dwóch wielkich aktorów, dobrego tekstu i świetnego reżysera. Ze starcia wszyscy wychodzą zwycięsko. (...) Słoneczni chłopcy są jak oddech ulgi po modnych eksperymentach teatralnych. To solidnie wykonana robota, która potrafi bawić i fascynować umiejętnościami "starej gwardii". W obliczu duetu Zbigniewa Zapasiewicza i Franciszka Pieczki nie da się inaczej: po prostu chapeaux bas, panowie i panie!
Agnieszka Rataj, „Życie Warszawy” 2008

Bystry dialog "dwóch zgryźliwych tetryków" skrzy się inteligencją, sarkazmem, złośliwością, ale skrywa też głębiej ukryty, powściągliwy liryzm, chwilami może nawet sentymentalizm ludzi, którzy mimo odsunięcia, starości i chorób zagadują lęk przed śmiercią i trzymają fason.
Janusz Majcherek, „Gazeta Wyborcza” 2008

15 marca, godz. 19.00 - Aula
TEATR SCENA PREZENTACJE - WARSZAWA
Nikołaj Kolada
Proca
obsada: Cynthia Kaszyńska, Sebastian Cybulski, Bartosz Opania
reżyseria: Romuald Szejd
przekład: Jerzy Czech
scenografia: Marcin Stajewski
kostiumy: Ewa Zaborowska

Nikołaj Kolada
(ur. 1951 r.) - rosyjski dramaturg, pisarz, reżyser i aktor. W latach 90 ubiegłego stulecia jego sztuki były w Rosji tak popularne, że ten okres krytycy okrzyknęli Dekadą Kolady. Do tej pory jego dramaty gra się w Moskwie częściej niż Czechowa i Dostojewskiego razem wziętych. W 1974 r. ukończył Szkołę Teatralną w Swierdłowsku, a następnie został zaangażowany przez Świerdłowski Akademicki Teatr Dramatyczny. W 1983 r. rozpoczął pracę w Moskiewskim Instytucie Literackim im. Gorkiego. Debiutował w 1986 r. dramatem „Gramy w Fanty”, który został wystawiony w 90 teatrach na całym świecie. Obecnie mieszka i pracuje w Jekatienrynburgu, gdzie prowadzi własna scenę Kolada - Tieatr. Jest autorem kilkudziesięciu sztuk - najbardziej znane to: „Merylin Mongoł”, „Gąska”, „Martwa Królewna”, „Proca”, „Głupców ustawia się według kolejki”, „Chlupot białych mew”.

Romuald Szejd
(ur. 1938) - aktor, reżyser, dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Scena Prezentacje(od 1979 r.). Absolwent Wydziału Aktorskiego (1961) oraz Wydziału Reżyserii (1970) łódzkiej PWSFTViT. W swojej aktorskiej karierze pracował w Teatrze Powszechnym w Łodzi, Teatrze Polskim w Poznaniu i we Wrocławiu. Wystąpił w takich spektaklach jak: „Wieczór Trzech Króli”, „Romeo i Julia”, „Dwoje na huśtawce”, „Lalek”. Wyreżyserował wiele przedstawień, m.in. „Play Strindberg”, „Zbrodnia z premedytacją”, „Bliżej”, „Dwoje na huśtawce”, „Na granicy”, „Czas odnaleziony”.

Nikołaj Kolada w swoich dramatach w mistrzowski sposób opisuje życie rosyjskiej prowincji i jej pokaleczonych przez los mieszkańców. Nie ucieka przy tym od tematów trudnych i kontrowersyjnych. Sprowokowało to krytyków do przypięcia jego dramaturgii łatki tzw. „czarnuchy” i zestawienie jej z twórczością brutalistów. Kolada odżegnuje się od tych porównań:

 Według mnie teatr nie może się kończyć na rozrywce, powinien widzem wstrząsać, wyprowadzać z jego przyzwyczajeń. Powinien być jak zastrzyk w serce, od którego serce zaczyna bić coraz szybciej. Ale to nie znaczy, że człowiek ma wychodzić z teatru przygnębiony tym strasznym i czarnym światem. Nie, to ma być zastrzyk pobudzający do życia.

„Proca” to pierwsza rosyjska sztuka dotykająca problemu miłości homoseksualnej. Poruszający się na wózku Ilja całe dnie spędza na piciu i wpatrywanie się ściany swojego mieszkania. Wieczorami, narastającą w nim złość i frustrację, wyładowuje wybijając sąsiadom szyby w oknach. Pewnego dnia spotyka przystojnego i nieskażonego brudem życia Antona. Mężczyzn pozornie dzieli wszystko, wkrótce jednak okazuje się, że nie potrafią bez siebie żyć.

W Rosji Koladę za „Procę” o mało nie zlinczowano (...). Jednak tekst ten różni się od wszystkich, w których seksualną inność oswajano, próbowano rozbroić dawką sentymentalizmu, neutralizowano wzruszeniem. W „Procy” homoseksualizm nie jest ratunkiem w miłości, ale nieusuwalną skazą. Pisarz daje bohaterom prawo do kochania, a nam do kibicowania ich uczuciu. Na krótko. Ciężar jest zbyt dotkliwy. Ucieczką będzie wzajemne zadawanie ciosów.
Jacek Wakar, „Dziennik. Kultura” 2008

„Proca” Nikołaja Kolady w znakomitej inscenizacji Romualda Szejda to widowisko, jakich już się nie spotyka. Idealnie harmonijne, adresowane do inteligentnego widza, którego reżyser nie zamierza wyręczać w myśleniu. Pozostawia margines swobody dla wyobraźni.
Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” 2008

19 marca, godz. 19.00 - Aula
TEATR LUDOWY - KRAKÓW
Roland Schimmelphennig
Arabska noc
obsada: Marta Bizoń/ Małgorzata Kochan, Andrzej Franczyk, Manuela Nowicka / Anita Leszczyńska, Dominika Markuszewska, Marcin Kalisz, Andrzej Róg
reżyseria: Tomas Svoboda
tłumaczenie: Elżbieta Ogrodowska-Jesionek
scenografia: Jaroslav Bönisch
muzyka: Karel Albrecht
konsultacja choreograficzna: Tomasz Wygoda

„Arabska noc” to niezwykle zabawna opowieść o splecionych w dziwnych okolicznościach losach mieszkańców pewnego wieżowca. Z pozoru błahe wydarzenia - awaria wodociągu i windy- wywołują serię niespotykanych wypadków z pogranicza jawy i snu. W bohaterach sztuki nagle budzą się skrywane namiętności, odżywają dawne konflikty, rodzą się nowe uczucia. Tytuł dramatu, nawiązujący do „Baśni z 1001 nocy”, sugeruje poszukiwanie podobieństwa między losami mieszkańców blokowiska, a postaciami arabskich szejków i księżniczek.

Siłą spektaklu są aktorzy, pewnie prowadzeni przez czeskiego reżysera, Tomasa Svobodę. Można powiedzieć, że przyjął on tu na siebie rolę dyrygenta aktorskiego kwintetu.W precyzyjnie skonstruowaną formę doskonale wpisuje się scenografia. Niewielka scena została zamieniona w łazienkę (czy może saunę?). Ubrani w białe szlafroki aktorzy brodzą po łydki w wodzie. Atmosfera jest gęsta i duszna. Bohaterowie przebywają na wyciągnięcie ręki od siebie, choć na ogół się "nie widzą", rzadko wchodzą w interakcje. Wszechobecna woda podkreśla i potęguje upalną atmosferę, rozleniwia, przenosi postacie i wydarzenia na trudno odróżnialną granicę snu, jawy, arabskiej baśni.
Agnieszka Olczyk, „Didaskalia”2007

Roland Schimmelpfennig
(ur. 1967 r.)- niemiecki dramaturg i reżyser. Sztuki teatralne pisze od 1996 r. Debiutował dramatem „Arabska noc”. Zaliczany jest do najczęściej wystawianych autorów niemieckojęzycznych. Napisał m.in. „Przedtem/Potem”, „Za lepszy świat”, „Kobieta sprzed 24 lat”.

Teatr Ludowy w Krakowie - jeden z najmłodszych teatrów krakowskich. Powstał w 1955 r. Działalność zainaugurował sztuką “Krakowiacy i górale” W. Bogusławskiego. Pierwszym dyrektorem Teatru została reżyserka - Krystyna Skuszanka. W późniejszych latach funkcję tę obejmowali, m.in. Józef Szajna, Irena Babel, Jacek Fedorowicz. Od 2005 r. dyrektorem sceny jest Jacek Strama. Proponowany obecnie przez Teatr repertuar to dramaturgia europejska, współcześnie interpretowana klasyka oraz doskonałe komedie i farsy.

28, 29 marca, godz. 19.00 - Aula
TEATR WITKACEGO - ZAKOPANE
Pär Lagerkvist
Barabasz
obsada: Dorota Ficoń, Adrianna Jerzmanowska, Jaga Siemaszko, Krzysztof Najbor,Andrzej Bienias,Krzysztof Łakomik, Bartłomiej Chowaniec
reżyseria: Andrzej Dziuk
przekład: Jolanta Szutkiewicz
muzyka: Paweł Steczkowski
scenografia: Rafał Zawistowski
choreografia: Anita Podkowa-Brańka

Teatr im. Stanisława Ignacego Witkiewicz w Zakopanem - zainaugurował swoją działalność 24 lutego 1985 r. w setną rocznicę urodzin swego patrona. Założycieli tej sceny, młodych absolwentów krakowskiej PWST, połączyła idea stworzenia teatru artystycznego, metafizycznego, otwartego na współdziałanie z widzem. Inspiracją do poszukiwań teatralnych stała się twórczość oraz osobowość artystyczna Witkacego - dramatopisarza, filozofa, człowieka sztuki, związanego przez znaczną część życia w Zakopanem. Teatr od początków istnienia stawiał na ambitny repertuar, złożony z dramatów swojego patrona oraz eksperymentalnych interpretacji dzieł klasycznych.. Do najgłośniejszych jego spektakli należą: „Witkacy-Autoparodia. Niesmaczny góralsko-ceperski skecz zakopiańczykom (prawdziwym?) poświęcone” wg tekstów Witkacego (1985), „Doktor Faustus” (1986), „Wielki teatr świata” (1987), „Np. Edyp” (1987), „Nowe Wyzwolenie” (1992), „Wariat i zakonnica” (1996), „Kurka wodna” (1999), „Bal w Operze“ (2005).

Andrzej Dziuk
(ur.1954 r.) - reżyser, współzałożyciel i dyrektor Teatru im. Witkacego w Zakopanem. Absolwent polonistyki oraz Wydziału Reżyserii krakowskiej PWST. Po studiach związał się ze Starym Teatrem w Krakowie, gdzie w 1983 r. debiutował spektaklem „Rdza” według Andrzeja Bursy. W 1985 r. wraz z kilkom absolwentami krakowskiej PWST założył Teatr im. Witkacego. Od ponad 20 lat pełni rolę jego dyrektora i głównego reżysera.

„Barabasz” według Andrzeja Dziuka (w tytułowej roli poruszający Krzysztof Najbor) jest jednym wielkim pytaniem o sens istnienia, propozycją dialogu skupionego wokół istoty rzeczywistości, w której odbywa się wędrówka bohatera. To wypełniona medytacją opowieść o biblijnym zbrodniarzu, ni - a raczej za niego-na krzyżu w imię przykazania miłości. (...) Spektakl to ciąg scen rozgrywanych w ograniczonej przestrzeni, kształtowanej przez aktorów przy użyciu niewielkiej ilości rekwizytów. Dużo wątpliwości i sporo pytań czeka na każdego, kto zdecyduje się zanurzyć w „metafizyczna głębię” najnowszej inscenizacji zakopiańskiego teatru. Każdy obraz tego przedstawienia to osobna metafora, zachęcająca widza do intelektualnej konfrontacji, wręcz medytacji nad własnymi problemami ontologicznymi. Sprzyja temu muzyczna oprawa spektaklu autorstwa Pawła Steczkowskiego i wysmakowana scenografia Rafała Zawistowskiego.
Wojciech Lipowski, „Tygodnik Powszechny” 2008

Uczta dla oka i ucha. (...)Każda ze scen została zbudowana bardzo precyzyjnie, misternie i zarazem oszczędnie, wręcz ascetycznie. Spektakl obfituje (...)w ciekawe pomysły sceniczne.
Beata Zalot, „Tygodnik Podhalański” 2008

Teatr poetycki, teatr nasycony symbolizmem i ludzkimi emocjami.
Łukasz Drewniak, „Dziennik” 2008

Barabasz to więzień, którego lud Jerozolimy uratował od ukrzyżowania, skazując tym samym na śmierć Chrystusa. Wszystkie Ewangelie wspominają o tym wydarzeniu, ale żadna z nich nie przytacza dalszych losów Barabasza. Powieść Lagerkvista, na podstawie której Dziuk zrealizował swoje przedstawienie, podejmuje próbę rekonstrukcji jego losów. Opowiada o pierwszych dniach po uwolnieniu, latach spędzonych na niewolniczej pracy w kopalni oraz próbach wyrównania rachunków z chrześcijaństwem.
Przedstawienie Dziuka jest próbą odpowiedzi na pytania : Jaka rolę odegrał Barabasz boskim planie zbawienia? Czy jego ocalenie było przypadkowe?Jak mają żyć ci, którym dar wiary nie został dany? Jaki sens ma cierpienia?

Pär Lagerkvist
(1891-1974)- wybitny szwedzki pisarz, poeta, eseista i dramaturg, laureat literackiej Nagrody Nobla w 1951 r. za siłę artystyczną i absolutną niezależność sądów pisarza, który próbował w swej twórczości odnaleźć odpowiedzi na wieczne pytania stojące przed ludzkością. Studiował historię literatury i sztuki na uniwersytecie w Uppsali. W języku polskim zostało wydanych kilka jego tytułów, m.in. „Gość w rzeczywistości”, „Barabasz”, „Kat”, „Karzeł”, „Marianne”.

SPEKTAKLE DLA DZIECI

9 lutego, godz. 9.00, 11.00 - Aula
OLSZTYŃSKI TEATR LALEK
Jan Drda
Igraszki z diabłem
przekład: Zdzisław Hierowski
reżyseria: Petr Nosalek
muzyka: Pavel Helebrand
scenografia: Pavel Hubička

Niezwykle zabawny, dynamiczny i wielokrotnie nagradzany spektakl oparty na motywach ludowych baśni, nawiązujący do tradycji średniowiecznego moralitetu. Opowiada o uniwersalnych wartościach i codziennych wyborach, przed którymi życie stawia każdego człowieka.

3 marca, godz. 9.00, 11.00 - Kino
TEATR GROTESKA - KRAKÓW
Agnieszka Falkowska
Bajka o Szewczyku
reżyseria: Krzysztof Falkowski
scenografia: Krzysztof Falkowski, Magdalena Siejko
muzyka: Krzysztof Falkowski
Wykonanie i aranżacja muzyczna: Antoni Kulka - Sobkowic

Przedstawienie, nawiązujące do starej krakowskiej legendy o Smoku Wawelskim, zostało zrealizowane w bardzo ciekawej formie. Bajkę o Szewczyku opowiadają bowiem drewniane, ludowe rzeźby w magiczny sposób ożywiane ręką jednego aktora. Spektakl połączony z warsztatami animacji lalek.

16 marca, godz. 9.00, 11.00 - Kino
TEATR LALEK BANIALUKA
- BIELSKO-BIAŁA
Marta Guśniowska
Baśń o Rycerzu bez Konia
reżyseria: Janusz Ryl-Krystianowski
scenografia: Joanna Braun
muzyka: Robert Łuczak

Spektakl zrealizowany w konwencji teatru w teatrze, charakteryzujący się niezwykle pomysłową i bogatą scenografią. Opowiada o nieszczęśliwym Rycerzu i równie nieszczęśliwym koniu, którzy się wzajemnie poszukują. Baśniowe postaci odgrywane są jednocześnie przez lalki i kierujących nimi aktorów. Tworzy to mnóstwo zaskakujących i zabawnych sytuacji.

SPEKTAKLE DLA MŁODZIEŻY

10 lutego, godz. 9.00, 11.00 - Aula
OLSZTYŃSKI TEATR LALEK
Marija Łado
Historia całkiem zwyczajna
przekład: Jerzy Czech
reżyseria: Petr Nosalek
scenografia: Pavel Hubička
muzyka: Pavel Helebrand

To pełen ciepła i uroku dramat o współczesnej rodzinie, która musi dokonać bardzo trudnego wyboru. Jej losy obserwują i na bieżąco komentują mieszkające z nią zwierzęta domowe. Wspólnie z widzami stają się świadkami ludzkiego dylematu. Spektakl ma charakter metaforycznej opowieści o miłości, wartości życia, sile rodziny.

2 marca, godz. 9.00, 11.00 - Aula
TEATR LALKI, MASKI I AKTORA GROTESKA - KRAKÓW
Sofokles
Antygona
przekład: Antoni Libera i Janusz Szpotański
reżyseria: Bogdan Ciosek
scenografia: Andrzej Witkowski
muzyka: Paweł Moszumański

Klasyczna inscenizacja antycznego dramatu. Oszczędna scenografia i proste kostiumy sprawiają, że cała uwaga widza skupia się na tekście sztuki i wygłaszającym go aktorze.
Spektakl w Grotesce jest jak ostrze szpady. Uderza szybko i celnie, zapadając w pamięć(...) uderza silnie w emocje współczesnego widza, choć nie ma w nim nachalności interpretacyjnej, żadnych modnych w teatrze przebieranek, rapowania czy innych banalnych zabiegów.
Magdalena Huzarska, “Gazeta Krakowska” 2008.

WYSTAWY

luty - marzec - Rynek - Polkowice
DNI TEATRU W OBIEKTYWIE
plenerowa wystawa fotografii
autorstwa Andrzeja Wierdaka

Wystawa jest próbą przypomnienia wspaniałych spektakli X edycji Polkowickich Dni Teatru. Wszak to podczas tej edycji publiczność przyznała swe nagrody, wybierając, m.in. najlepszą aktorkę, najlepszego aktora, najlepszy spektakl, monodram, reżyserię. Tym z Państwa, którzy zasiadali na widowni przypomną się zapewne losy bohaterów, tym którzy nie zdecydowali się uczestniczyć w naszym Wielkim Święcie Teatru, pragnę pokazać wspaniałe kreacje aktorów i całych zespołów teatralnych prezentujących w Polkowicach swe spektakle.
Krótki spacer po polkowickim Rynku pobudzi Państwa do refleksji i być może sprawi, że zaczną Państwo dostrzegać wieloaspektowość Teatru, jego całość estetyczną i myślową, wyrażaną w formie scenicznej. Zapraszam na spacer po Rynku w towarzystwie znakomitych aktorów i teatrów.
Andrzej Wierdak

15 lutego - 28 marca - Galeria „Na Piętrze” (Ośrodek Kultury)
WYSTAWA LALEK I MASEK
ze zbiorów Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu

Prezentowane na wystawie lalki i maski zostały zaprojektowane przez wybitnych polskich scenografów, współpracujących z Teatrem Lalki i Aktora w Wałbrzychu. Wykonane są w różnych technikach i konwencjach. Ekspozycja pozwala z bliska przyjrzeć się ich misternej konstrukcji i docenić wyobraźnię oraz talent teatralnych plastyków. Na wystawie zgromadzono marionetki, kukiełki, pacynki, jawajki oraz różnego rodzaju maski teatralne. Każdy eksponat to małe dzieło sztuki, niepowtarzalne w swym pięknie i ekspresji.

9-31 marca - art.Gallery
PRZESTRZEŃ TEATRU LESZKA MĄDZIKA

Wernisaż oraz spotkanie autorskie połączone z promocją albumu „Teatr, scenografia, warsztaty, fotografia, plakat” - 6 marca, godz. 19.00 – art.Gallery

 Wystawa w art. Gallery podczas XI Polkowickich Dni Teatru pragnie być dowodem, że cały czas (od pierwszej premiery „Ecce Homo” 1970 rok) tworzę jeden spektakl.
Spektakl, w którym CZAS wyznaczył poszczególne tytuły powstałych inscenizacji. W różnych porach swojego życia temat odchodzenia, przemijania, biologii, erotyki przeżywamy inaczej. Dystans jaki mamy do przywołanych tematów z biegiem lat wyzwala w procesie tworzenia ich nowy wymiar.
To właśnie CZAS jest bohaterem tej przestrzeni, którą poprzez przywołane fragmenty spektakli pragnę zagospodarować dla uczestników (Świadków) przygotowanej ekspozycji. Ta wędrówka przez obiekty i przedmioty zaistniałe w spektaklach („Wilgoć”, „Wędrowne”, „Wrota”) zanurzą się w NOCY. To ciemność wyzwala, obnaża i pokazuje to co się jawi przed naszymi oczami. Jest ona bezkresna i uwodząca. Uruchamia naszą wyobraźnię, która wspólnie z dostrzeżonym obrazem buduje napięcie i dramaturgię spotkania. Pragnieniem moim jest by widz, który uda się w tę podróż w czerni był bardziej sam niż osamotniony, by pomimo obecności muzyki, która wypełnia zrodzoną przestrzeń dostrzegł wartość CISZY. Ona pozwoli nam zajrzeć w głąb siebie w przeczuciu TAJEMNICY, którą tak trudno dziś w sobie wyzwolić.
Leszek Mądzik, Lublin, dnia 1 stycznia 2009 r.

PRZEGLĄD TWÓRCZOŚCI FILMOWEJ I TEATRALNEJ JANA ENGLERTA - Kino

6 lutego, godz. 18.00 - Kino
KANAŁ
Polska 1956, dramat, wojenny, 95 min.
reż. Andrzej Wajda
wyk. Teresa Iżewska, Tadeusz Janczar, Emil Karewicz, Wieńczysław Gliński, Jan Englert

Koniec września 1944 r. Powstanie Warszawskie chyli się ku upadkowi. Walczący na Mokotowie zdziesiątkowany oddział porucznika "Zadry", po nieudanej próbie przebicia się przez otaczające go wojska niemieckie, podejmuje jedyną możliwą w tej sytuacji decyzję: schodzi do kanałów, aby tą drogą przedrzeć się do Śródmieścia, gdzie jeszcze bronią się powstańcy.

Film wyróżniony Nagrodą Specjalną Jury na Międzynarodowym Festiwalu w Cannes (1957 r.).

21 lutego, godz. 16.00 - Kino
JULIUSZ CEZAR
Polska 2006, spektakl telewizyjny, 81 min.,
adaptacja i reżyseria: Jan Englert
wyk. Jan Englert, Jerzy Radziwiłowicz, Jan Frycz, Mariusz Bonaszewski, Krzysztof Stelmaszyk

William Szekspir ukończył swoją sztukę "Juliusz Cezar" ponad cztery stulecia temu. W dramacie wskrzesił opowieść o destrukcyjnej i obsesyjnej żądzy władzy, kryjącej się za szczytnymi hasłami i wzniosłymi ideami, oraz o złu, jakie tkwi w ludziach. Zamysłem wielkiego twórcy było uczynić ową opowieść aktualną, odnieść ją do jego własnych czasów. Tę ponadczasowość treści zawartych w "Juliuszu Cezarze" przywołał Jan Englert. Jego adaptacja - w znakomitej obsadzie aktorskiej - jest pełna odniesień do współczesności reżysera. Bohaterowie dramatu maszerują ulicami Warszawy, spiskują w rozległych pomieszczeniach Biblioteki Uniwersyteckiej. Marek Antoniusz wygłasza swą słynną mowę ponad grobem Cezara na oczach tysięcy telewidzów. Lud rzymski słucha jego słów i widzi jego postać na szklanych ekranach, w swoich domach, pubach, supermarketach.
Na Krajowym Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru TV „Dwa Teatry” 2006 w Sopocie spektakl wyróżniono wieloma nagrodami m.in. za reżyserię (Jan Englert) i zdjęcia (Witold Adamek)

Po projekcji spotkanie z Janem Englertem.

27 lutego, godz. 18.00 - Kino
SÓL ZIEMI CZARNEJ
Polska 1969, dramat, historyczny, 99 min.
reż. Kazimierz Kutz,
wyk. Olgierd Łukaszewicz, Jerzy Bińczycki, Jerzy Cnota, Jan Englert

Poetycka ballada ludowa osnuta wokół dramatycznych wydarzeń II Powstania Śląskiego z sierpnia 1920 roku - dzieje rodziny starego górnika, którego synowie walczą o polskość swej ziemi. Film nie rekonstruuje przebiegu powstania - odtwarza natomiast jego klimat i kreśli zbiorowy portret śląskiego ludu.

13 marca, godz. 18.00 - Kino
19. POŁUDNIK
Polska 2003, spektakl telewizyjny, 75 min.
reż. Juliusz Machulski
wyk. Andrzej Grabowski, Jan Frycz, Sławomir Orzechowski, Jan Englert

Juliusz Machulski, w specjalnie dla Teatru TV napisanej sztuce, ukazuje alternatywną wizję najnowszej historii Polski. W czerwcu 2003 roku w narodowym referendum 73 proc. uprawnionych do głosowania opowiedziało się przeciwko przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. W kwietniu 2007 roku z woli przeważającej większości wyborców prezydentem RP został Bartłomiej Czop.

20 marca, godz. 18.00 - Kino
WIELKA WSYPA
Polska 1992, komedia, 98 min.
reż. Jan Łomnicki
wyk. Jan Englert, Krzysztof Wakuliński Marzena Trybała

Trwa stan wojenny. Jarosław Branicki, założyciel partii ziemiańskiej, żądającej zwrotu majątków upaństwowionych po wojnie, zostaje aresztowany. Oficerowie SB odpowiedzialni za gospodarkę i politykę wprost wyrywają go sobie z rąk. Branicki trafia do więzienia na parę lat. Tam zawiera nader cenne znajomości.

27 marca, godz. 18.00 - Kino
KATYŃ
Polska 2007, dramat, 125 min.
reż. Andrzej Wajda
wyk. Jan Englert, Danuta Stenka, Andrzej Chyra.

Po inwazji hitlerowskich Niemiec na Polskę na rozkaz Józefa Stalina 17 września 1939 na polskie ziemie wkraczają również oddziały armii radzieckiej. Wszyscy polscy oficerowie trafiają do sowieckiej niewoli. Anna, żona rotmistrza Pułku Ułanów w Krakowie, czeka na męża, a oczywiste dowody, że został zamordowany prze Rosjan przyjmuje z niedowierzaniem. Żona generała w kwietniu 1943 roku dowiaduje się o śmierci męża po odkryciu przez Niemców masowych grobów polskich oficerów w lesie katyńskim. Milczenie i kłamstwa na temat zbrodni także po wojnie rozrywają serce Agnieszce, siostrze pilota, który podzielił los pozostałych polskich żołnierzy. Jedynym ocalałym będzie przyjaciel rotmistrza Jerzy, który wstąpi do Armii Ludowej.
W 2008 r. film był nominowany do Oscara w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny.

KONKURSY

24-25 marca - Kino
HUMOR I SATYRA W POEZJI I PROZIE
XIII Przegląd Teatru Jednego Aktora

Celem przeglądu jest pobudzenie wrażliwości poetyckiej i aktywności twórczej w dziedzinie recytacji i sztuki aktorskiej, kształtowanie szeroko rozumianej kultury słowa oraz doskonalenie warsztatowych umiejętności recytatorskich i teatralnych uczestników.

21-22 kwietnia - Kino
CZTERY MILE ZA PIEC
XIII Przegląd Teatrów Szkolnych i Przedszkolnych

Główne cele przeglądu to: rozwijanie zainteresowań dzieci i młodzieży teatrem, konfrontacja i ocena dorobku artystycznego teatrów szkolnych i przedszkolnych oraz wymiana doświ