Kobiety bawią, kobiety przerażają

"Stworzenia sceniczne", sztuka April de Angelis, to teatr życia, w którym nie brakuje nawiązani do współczesności. Sława, piękno, pieniądze, ludzka godność, naiwność zestawione są tu z zapomnieniem, przemijaniem, moralnym upadkiem, bezczelnością i wyrachowaniem. W tym wszystkim niemałą rolę odgrywają uczucia - nie zawsze szlachetne i łatwe. (Andrzej Zgiet)

"Stworzenia sceniczne" w reżyserii Roberta Czechowskiego to nie tylko historia pierwszych kobiet-aktorek, którym pozwolono występować na scenie. To także interesująca mieszanka groteski i dramatu, historii i filozofii, a przede wszystkim impuls do głębszej refleksji.

Najnowsze przedstawienie Teatru Dramatycznego to sztuka o losach garderobianej i czterech aktorek, które jako pierwsze mogły zgodnie z ówczesnym prawem występować na scenie.

Wszystkie są autentycznymi postaciami, które nierzadko musiały znosić społeczny ostracyzm czy porównania do prostytutek.

Akcja rozrywa się na małej scenie, gdzie schodzi się krętymi schodami oświetlonymi świecami. Już w tym miejscu można poczuć specyficzny klimat spektaklu. Niewielka scena, kilka świec, za nią teatralne garderoby. Tajemnicze miejsce, w którym niegdyś tresowano niedźwiedzie, staje się osobliwą świątynią spotkań i spowiedzi naszych bohaterek: pięciu kobiet w różnym wieku, różnego pochodzenia i o różnej przeszłości.

Pani Betterton (Dorota Radomska) jeszcze w czasach, gdy występowanie na scenie groziło kobiecie spaleniem na stosie, partnerowała podczas prób mężowi - aktorowi szekspirowskich dramatów. Nell Gwynn (Alicja Dąbrowska) do teatru trafiła z londyńskich rynsztoków, gdzie zarabiała na życie sprzedając pomarańcze.

Pani Farley (Justyna Godlewska-Kruczkowska) po tym jak zaszła w ciążę została wyrzucona z teatru. Pani Marshall (Agnieszka Możejko-Szekowska) musiała pożegnać się ze sceną po tym, jak ktoś doniósł na nią o przekleństwie, które rzuciła na kochanka. Jest tu też nieco prymitywna, ale doskonale puentującą rzeczywistość, garderobiana Doll Common (Aleksandra Maj).

Każda opowieść bohaterki mogłaby być doskonałym scenariuszem na pięć oddzielnych melodramatów. Każda kobieta to inna historia, inny problem, inny temperament. W "Stworzeniach scenicznych" nie ma ról drugoplanowych.

Piękne, pełne przepychu suknie znakomicie kontrastują ze skromną, dość ponurą scenografią. To ogromna zasługa Elżbiety Terlikowskiej, która swoimi kostiumowymi i socjograficznymi projektami wyczarowała miejsce magiczne przepełnione atmosferą niczym z sabatu czarownic. Całość okraszona jest doskonale dobraną muzyką celtycką, irlandzką i współczesną autorstwa Damiana Lindnera.

W pierwszej części spektakl może wydawać się doskonałą komedią. Dwuznaczności, żarciki słowne, mnóstwo mrugnięć okiem mocno przerysowane kreacje sceniczne, odrobina czarnego humoru - taka mieszanka tworzy interesujące widowisko.

Do tego także kilka doskonałych scen zarówno tych zabawnych, jak i drastycznych. Z przyjemnością ogląda się Alicję Dąbrowską, która bez opamiętania oddaje się fantazji swojej bohaterki Nell Gwynn i odgrywa improwizowany taniec. Są też trudne sytuacje, w których aż chciałoby się zamknąć oczy: chociażby scena aborcji.

Każdą emocję aktorki opanowały do perfekcji, widać, że postaciom oddały całe swoje serce. Spektakl niezwykle ożywia doskonała Dorota Radomska, nie ustępują jej Aleksandra Maj i Agnieszka Możejko-Szekowska. Uwagę przykuwa także Justyna Godlewska-Kruczkowska.

Każda z nich jest inna, jednak wszystkie razem doskonale się uzupełniają przedstawiając problemy i pragnienia wszystkich kobiet.