Krzysztof Kowalewski (1937-2021)

Krzysztof Kowalewski urodził się w Warszawie jako syn aktorki pochodzenia żydowskiego Elżbiety Kowalewskiej. Jego ojciec, Cyprian Kowalewski, oficer rezerwy Wojska Polskiego, dostał się we wrześniu 1939 do sowieckiej niewoli, został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku, a w 1940 zginął rozstrzelany w Charkowie. Jego wujem był malarz Adam Herszaft.

Znany głównie z licznych ról komediowych. Na filmowym ekranie zadebiutował w 1960 w filmie Aleksandra Forda „Krzyżacy", do dziś wystąpił w około 120 filmach i serialach telewizyjnych[1]. Zagrał ponad tysiąc ról w Teatrze Polskiego Radia. Wieloletni wykładowca PWST w Warszawie.

Po upadku powstania warszawskiego Kowalewscy przeprowadzili się ze zrujnowanej stolicy do Kielc. Wyjechali z nich w dzień po pogromie 4 lipca 1946 i wrócili do Warszawy. W 1955 ukończył stołeczne XIV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica, następnie dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, którą ukończył w 1960. Na dyplomie muzycznym wykonał utwór „Ach Ludwiko" do słów Juliana Tuwima.

W tym samym roku zadebiutował jako aktor epizodyczny w „Krzyżakach" Aleksandra Forda. W marcu 1961 wystąpił po raz pierwszy na deskach Teatru Dramatycznego, z którym był związany do 1962. W latach 70. i 80. wystąpił m.in. w filmach wojennych Witolda Lesiewicza „Kwiecień" (1961) oraz „Miejsce dla jednego" (1965), kryminale Janusza Nasfetera „Zbrodniarz i panna" (1963), filmach Janusza Majewskiego „Urząd" (1969), „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię" (1969) oraz „C.K. Dezerterzy" (1985), serialu wojennym Janusza Morgensterna „Kolumbowie" (1970) czy komedii Jerzego Stefana Stawińskiego „Godzina szczytu" (1973).

Kowalewski często występował w filmach Stanisława Barei. W filmie „Nie ma róży bez ognia" (1974) zagrał milicjanta.W 1976 roku pojawił się w „Brunecie wieczorową porą" wcielił się w rolę Michała Romana. W 1978 w „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" grał Tadeusza Krzakoskiego, dyrektora „Pol-Pimu", natomiast w „Misiu" (1981) – Jana Hochwandera , kierownika produkcji filmu „Ostatnia paróweczka hrabiego Barry Kenta.

Aktor teatrów: Klasycznego, Dramatycznego, Polskiego, Studenckiego Teatru Satyryków, Rozmaitości, Kwadrat oraz Teatru Współczesnego w Warszawie (od 1977).

Od lat związany z Teatrem Polskiego Radia. Dyrektor tegoż, Janusz Kukuła, przyznaje, że Krzysztof Kowalewski jest jego ulubionym (radiowym) aktorem. Kowalewski znany jest radiosłuchaczom przede wszystkim za sprawą głównej roli w słuchowisku „Kocham pana, panie Sułku", emitowanym na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia. 29 lutego 2012, niedługo przed 75 urodzinami aktora, Program Trzeci Polskiego Radia zorganizował benefis Krzysztofa Kowalewskiego. Wydarzenie było emitowane na żywo na antenie rozgłośni.

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010 oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku.

Po raz pierwszy ożenił się w latach 60., z kubańską tancerką – Vivian Rodriguez, z którą rozwiódł się po 3 latach. Z tego związku ma syna Wiktora. Przez wiele lat był związany z aktorką Ewą Wiśniewską. Od 2002 mąż aktorki Agnieszki Suchory, z którą ma córkę Gabrielę.

Nagrody i odznaczenia:
1971 - Katowice - FDKS - nagroda za rolę Redaktora Kamińskiego w sztuce "Solo na perkusji"
1987 - nagroda prezydenta m.st.Warszawy za rolę Męża w sztuce "Życie wewnętrzne" Koterskiego
1988 - Poznań - FFiWidowisk TV dla Dzieci - Nagroda Specjalna za kreację aktorską w widowisku Teatru TV "Czupurek"
1989 - Odznaka za zasługi dla m. Warszawy
1991 - Kalisz - XXXI KST - indywidualna nagroda aktorska za rolę Sir Tobiasza Czkawki w "Wieczorze Trzech Króli"
1992 - Wielki Splendor - nagroda Teatru Polskiego Radia
2000 - tytuł Komedianta Roku 1999 w rankingu dziennika "Rzeczpospolita"
rok otrzymania: 2000
2006 - VII Festiwal Dobrego Humoru - nagroda w kategorii "Najlepszy aktor komediowy" za rolę w serialu "Daleko od noszy" odc. pt."Jeden dzień demokracji" w reżyserii Krzysztofa Jaroszyńskiego wyprodukowany przez telewizję POLSAT
2009 - Złoty Medal Gloria Artis - Zasłużony Kulturze