Miłość to corrida

Cukierkowo-różowa scenografia to zapowiedź dużej dawki erotyzmu i kobiecego kuszenia, z jakim będziemy mieli do czynienia podczas spektaklu. Oszczędność dekoracji i rekwizytów służy temu, by widz mógł się skupić na doskonałej choreografii i humorze wszelakiego rodzaju. Zamknięta przestrzeń z wieloplanową perspektywą pozwala na symultaniczność akcji: w jednej chwili publiczność doznaje recepcji przeżyć dwóch, trzech postaci, które opowiadają o tym samym wydarzeniu. Natomiast czerwone atłasy, wydekoltowane suknie, podwiązki i namiętnie wygięte talie dodatkowo nasycają erotyzmem atmosferę spektaklu.

Intryga prosta i znana od lat: co zrobić, by uwieść i jak uwieść by zdobyć? Kobieta kusi mężczyznę - to rzecz niezbyt oczywista dla tych, którzy kierują się konwenansami i stereotypami. A konwenansów w świecie spektaklu nie ma wcale, są tylko ich pozory. Nieśmiały Mireno (Adam Ciołek)- pasterz z przypadku (choć w jego żyłach płynie błękitna krew), wskutek zabawnych perypetii, dostaje się na książęcy dwór, i choć początkowo naraża się Księciu (Andrzej Jakubczyk), to rozkochuje w sobie bez pamięci jego córkę donię Magdalenę (Arleta Los-Pławszewska). A ta czyni wszystko, by wzniecić w nim pożądanie i sprawić, by poddał się jej urokowi. Jej młodsza siostra, donia Serafina (Aleksandra Cwen), wyniosła i cyniczna, nigdy nie doznała miłości i kpi z zakochanego w niej don Antonia (Norbert Kaczorwski). Erotyczne zabawy prowadzi również z jego kochanką, a swoją kuzynką i opiekunką – doną Juaną (Grażyna Misiorowska).

Podczas sceny, kiedy Małgorzata w niby-śnie wyjawia Mirenowi swoje najskrytsze pragnienia, nakłaniając go tym samym do zbliżenia, na deskach teatralnych ściele się czerwony atłas i rozbrzmiewa słodka muzyka. Idealnie pasuje to do amora, jaki dojrzewa między tą dwójką- tkliwego, delikatnego i subtelnie obezwładniającego. Natomiast uczucie Serafiny to miłość jak najbardziej odwzajemniona, tyle, że narcystyczna. Ta drobniutka dziewczyna bywa bardziej męska i agresywna niż niejeden osobnik płci brzydkiej. To typ zdobywcy i buntownika – zawsze dostaje to, czego chce, pozostawiając swoją rozkochaną ofiarę wyczerpaną walką o uznanie. Oczywiście, do czasu.

W rytm hiszpańskiej corridy biją serca wszystkich bohaterów. Doskonała choreografia Mikołaja Mikołajczyka sprawia, że kobiety kunsztownie prezentują swoje wdzięki i kształty, a mężczyźni, przypominając dzisiejszy typ metro, przechadzają się z gracją po scenie niczym po wybiegu dla modeli. Erotyzm wypływa na zewnątrz działając hipnotyzująco na publiczność.

Duża doza humoru językowego i sytuacyjnego oraz porcja zmysłowości, która raczy oczy i uszy, to sprytna woalka dla tej prostej historii z przewidywalnym zakończeniem i jakże bliską nam tematyką. Optymizm przechodzi do krwi i utrzymuje się w niej długo po zakończeniu spektaklu, a piosenka Louisa Armstronga, „What a wonderful world”, do której tańczą bohaterowie w ostatniej scenie, być może jeszcze teraz kołysze ciałem niejednego widza.

Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu
"Nieśmiały na dworze"
Tirso de Molinya
reżyseria: Krzysztof Rekowski, scenografia: Maciej Chojnacki, choreografia i ruch sceniczny: Mikołaj Mikołajczyk, muzyka: Marcin Mirowski, obsada: Aleksandra Cwen, Arleta Los-Kaczorowska, Grażyna Misiorowska, Ewa Wyszomirska, Mirosław Bednarek, Adam Ciołek, Andrzej Czernik, Andrzej Jakubczyk, Waldemar Kotas, Norbert Kaczorowski, Leszek Malec, Grzegorz Minkiewicz, Maciej Namysło, Michał Światała, Krzysztof Wrona
premiera: 7 września 2007