Muzyka wielkiej miłości

Z ogromną przyjemnością przyjąłem od dyrektora teatru Sylwestra Biragi propozycję reżyserowania sztuki „Chopin – Cztery wieczory pisarskie”’, nie tylko z powodu tego, że jestem zakochany w muzyce Chopina. Jako „Anglik-Warszawiak” z prawie dwudziestoletnim stażem w Polsce, jestem zaszczycony mogąc mieć swój wkład w obchody świętowania roku Chopina w Polsce.  Cieszę się, że dano mi okazję tym spektaklem wzmocnić świadomość twórczości nie tylko samego Chopina, ale również innych ludzi inspirowanych bezpośrednio i pośrednio przez jego niezwykłą muzykę.

Jedną taką osobą była nasza bohaterka Aurora Dupin– George Sand – artystka, która do dziś budzi kontrowersję, jako „kochanka najwybitniejszego polskiego kompozytora” i „proto-feministka”, w spektaklu wcielona z uderzającą precyzją przez aktorkę Judytę Turan. Prace nad tą sztuką pozwoliły mi podziwiać jej bezkompromisowo-romantyczne podejście do sztuki, życia i miłości oraz jej opór przeciw wszystkiemu, co sentymentalne, bezwartościowe lub nieznośnie powierzchowne. Tak  jak dla naszej drugiej bohaterki, dwudziestopierwszowiecznej dziennikarki Georgetty Lemur,  graną przez Beatę Bójko, stanowi inspirację dla wszystkich ludzi szukających czegoś więcej niż wszędzie dostępna przeciętność.
Mimo, że bohaterka Georgetta oraz jej muza George żyją w innych wiekach, wyzwaniem reżyserskim było pokazanie równolegle dwóch historii w jednej przestrzeni scenicznej. W spektaklu ruch sceniczny gra ważną rolę. Jest jednym z elementów tworzących różnicę pomiędzy XIX a XX wiekiem, ale również częścią sposobu, w który starałem się pokazać coraz większą „synchronizację” między tymi dwiema bohaterami.

Używając gestów, min, pewnych powtarzających się ścieżek po scenie, dwie postacie na scenie  nawiązują coraz więcej kontaktu między sobą – a raczej to, co mówią, czują, pokazują jest coraz więcej połączone. Łączy je zawodowe pisanie oraz otaczająca ich nieznośna lekkość bytu świata komercji i wymaganie otoczenia, aby wydawały się głupsze niż są naprawdę. Podczas spektaklu odkrywamy sposób, w który Sand i Chopin przemawiają do Georgetty poza ograniczeniami czasu i wieków oraz jak zmieniają życie tej współczesnej kobiety na zawsze.

Pokazanie różnic światów w XIX i XX wieku również osiągnęliśmy przez piękną scenografię opracowaną przez Sylwestra Biragię. Stworzył koncepcję postmodernistyczną, gdzie meble z przełomu XVIII i XIX wieku są używane w sposób współczesny – monochromicznie, „wybielone” albo pomalowane na czarno. Oprócz minimalistycznego płótna na którym uderzające kolory kostiumów są bardziej określone i estetyczne, ta scenografia pozwala nam malować tę czarno-białą przestrzeń światłami. W rezultacie światła stają się dodatkowym wymiarem trzeciej postaci – Chopina, obecnego na scenie poprzez jego nieziemską muzykę.
Pisząc „Chopin – cztery wieczory pisarskie” Duśka Markowska-Resich skorzystała z prawdziwych fragmentów pamiętnika i listów George Sand, podkreślając ich znaczenie oraz nawiązując do życia współczesnego poprzez postać i losy Georgetty. Na podstawie tego oryginalnego pomysłu autorka stworzyła bardzo ciekawą winietę: zabawną, śmieszną, czasem smutną, nieciężką ale dającą możliwość do refleksji. Mam  nadzieję, że każdy widz wyjdzie z teatru z własnymi przemyśleniami , a przede wszystkim natchniony i zainspirowany tak, jak Georgetta Lemur przez George Sand i muzykę jej wielkiej miłości, Fryderyka Chopina.”