Nosorożce w dorożce

Stają się też okazją do zawiązania niecodziennej przyjaźni. Autorskie przedstawienie Grzegorza Turnaua przyniesie publiczności wiele niespodzianek. I to nie tylko muzycznych.

„Karampuk to pełna nadrealistycznego humoru opowieść o króliku, który urodził się w cylindrze sławnego iluzjonisty, sztukmistrza i prestidigitatora, Miguela Campinello de la Vare Zapassasa. Przygody Karampuka rozgrywają się na pograniczu fantazji i świata realnego. Świata dzieci i świata dorosłych. Samo już imię Karampuk niesie w sobie tajemnicę, brzmi jak magiczne zaklęcie i zachęta do wyprawy w krainę iluzji!" Jarosław Kilian, Dyrektor Teatru Lalka

Reżyser o spektaklu
„Moje dzieciństwo szło za Janem Wilkowskim, Janem Brzechwą, Joanną Kulmową, Ludwikiem Jerzym Kernem. Zaszczepiony iluzją teatru lalkowego, znanego mi z telewizji i z krakowskiej Groteski, sam robiłem głowy pokracznych lalek, mocząc gazety w wannie, malowałem je, a potem zmuszałem rodziców do oglądania swoich wybryków w przenośnym, domowym teatrzyku. Kiedy w 2016 roku Jarosław Kilian zaprosił mnie do współpracy w Teatrze Lalka, stałem się fatalistą: przed losem nie uciekniesz.
Karampuk to baśń o inności. Ktoś, kto rodzi się w cylindrze, żeby ratować reputację rodzica, wcielając się przy tym w zwierzę futerkowe, nie ma łatwego startu. Czytałem tę książkę jako dziecko, dziś czytam jako dziadek. Poza klasycznym już, Kernowskim nadrealizmem, znajduję w niej pytanie o afirmację dziwności, inności, egzotyki − jako źródła inspiracji, ruchu i przemiany. Ludwik Jerzy Kern wyprzedził w mojej wyobraźni E.T., Alfa − przed nimi był tylko Tytus de Zoo. Karampuk przybywa znikąd i, wzruszająco taktownie, wyprowadza się donikąd. Ale jednak udaje mu się nawiązać z chłodnym i narcystycznym iluzjonistą nić czułości i wzajemnej uwagi. Kiedy Miguel Campinello de la Vare Zapassas zwraca się wreszcie do Karampuka per „moje dziecko", pojawia się coś, co zwykliśmy nazywać nadzieją.
Jest też w Karampuku kwestia, sformułowana w jednej z piosenek: jesteś synem albo snem. Inaczej mówiąc − czy nam się to wszystko nie przyśniło? Nie gwarantujemy odpowiedzi.
Wersja, którą przygotowaliśmy z zespołem Lalki, nie jest pierwszą próbą scenicznej adaptacji tego utworu. Od pierwszego wydania w 1968 roku miał Karampuk swoje wcielenia telewizyjne, teatralne i płytowe. Tak się składa, że Joanna Braun, autorka scenografii, projektów kostiumów i lalek obchodzi w tym roku jubileusz 50-lecia artystycznej pracy. Niezmiernie się cieszę, że nasze krakowskie ścieżki spotkały się symbolicznie w Warszawie, i że mogłem razem z nią poszukać w cylindrze podwójnego denka.
Najważniejszy pozostanie oryginał − książka mojego dzieciństwa, napisana przez Ludwika Jerzego Kerna, mistrza baśni i satyry (wybitnie „Przekrojowej"), ilustrowana przez Janusza Stannego. Wszystkim, którzy cenią źródła, polecam ten tom. Mam nadzieję, że nasz teatralny Karampuk znajdzie sposób, by znowu urodzić się w jakimś cylindrze."
Grzegorz Turnau

Biogramy twórców

Grzegorz Turnau
Kompozytor, piosenkarz i pianista, autor tekstów, aranżer. Gry na fortepianie uczył się w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I stopnia im. Ignacego Paderewskiego w Krakowie. Studiował filologię angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 2016 roku kierownik muzyczny Teatru Lalka. Przez 13 lat związany z Piwnicą pod Baranami. W 1991 roku ukazał się jego debiutancki album Naprawdę nie dzieje się nic. Od tego czasu wydał 16 solowych albumów i uczestniczył w kilkudziesięciu innych projektach fonograficznych. Komponuje muzykę dla filmu i teatru, m.in. od wielu lat współpracując z reżyserem Jarosławem Kilianem. W Teatrze Lalka zrealizowali wspólnie Krzesiwo Andersena i Krawca Niteczkę Makuszyńskiego. Jest też autorem większych form muzycznych. Laureat wielu nagród, m.in.: 9 Fryderyków, 2 Wiktorów, Grand Prix Festiwalu w Opolu. Otrzymał medal Gloria Artis i Złoty Krzyż Zasługi. W 2016 roku został laureatem Nagrody Miasta Krakowa w dziedzinie kultury i sztuki.

Joanna Braun
Scenografka, malarka. Studiowała w krakowskiej ASP na Wydziale Malarstwa i Grafiki. Jest autorką ponad 150 realizacji scenograficznych w teatrach dramatycznych, lalkowych i w teatrze tańca. Od 2004 wykłada na PWST (obecnie Akademii Sztuk Teatralnych) w Krakowie na Wydziale Reżyserii Dramatu. Od 2005 roku publikuje w Gazecie Teatralnej „Didaskalia". Bierze udział w tematycznych wystawach scenograficznych zbiorowych, jak również prezentacjach indywidualnych, koncentrując się na pracy nad formą.

Ostatnie wystawy poświęcone tematowi ciała: Votarium − BWA Bielsko Biała, Infamki − Galeria ZASP w Krakowie, Infamki i Infantki − Galeria Stara Prochownia w Warszawie oraz W hołdzie Pinie Bausch − Teatr Polski w Szczecinie, Centrum Sztuki Mościce w Tarnowie, Instytut Teatralny w Warszawie, Małopolski Ogród Sztuki w Krakowie, Teatr Maska w Rzeszowie.