Pogodny, multimedialny obrazek?

Głuptackie żarty czy sztubacki wygłup - tak właśnie można na pierwszy rzut oka odczytywać poszczególne elementy najnowszego przedsięwzięcia sopockiego artysty Elvina Flamingo "Jothabelsi", na które składa się oryginalny pod względem narracji i środków wyrazu film, wideo-art, kilka bardzo ekspresyjnych obrazów, muzyka i ogromny banner przygotowany na wzór ściennej gazety: Tymon Tymański z uczoną miną opowiada nieprawdopodobne dyrdymały, inni sopoccy muzycy kpią z samych siebie podczas prób czy beztroskiego biegania po lesie i plaży, nawet animowane montypythonowskie sterowce z logo całego projektu spadają w dół w płomieniach w sposób, który budzi raczej śmiech niż grozę.

Na tym poziomie interpretacji projekt Flamingo, który zobaczyć można było w piątek w Żaku, to bardzo pogodna apoteoza sopockiego środowiska muzycznego, a może szerzej - dowolnie wybranego środowiska artystycznego, którego członkowie wspierają się nawzajem, wspólnie tworzą ciekawe dzieła i znajdują ogromną przyjemność w najzwyklejszym choćby byciu ze sobą. Bardzo głęboko wchodząc w niuanse lokalnego życia artystycznego, Flamingo zdołał jednocześnie stworzyć dzieło bezsprzecznie uniwersalne.

Co więcej - autorowi udało się przemycić w swoim projekcie coś jeszcze. Coś, co wdziera się w ten pogodny obrazek, wychyla się czasem spod nasączonej radością i beztroską powierzchni. To bardzo trudne pytania o sens tworzenia i istnienia sztuki. O jej status w życiu społecznym i status samego artysty w dzisiejszej rzeczywistości. Flamingo zastanawia się, czy akt tworzenia jest wyrazem błogosławieństwa czy przekleństwa. Czy spalanie się w artystycznym geście jest warte rezultatu, który przynosi. A wreszcie - czy artysta może w ogóle zadawać sobie takie pytania, czy jest raczej tylko bezwolnym przekaźnikiem twórczej energii, nad którą sam nie jest w stanie zapanować.

Ale nawet to nie jest jeszcze najbardziej poruszającą warstwą tego projektu. Tę odkryć można w kilku zdumiewająco mocnych i poruszających scenach - choćby tej, w której kobieta kochająca jednego z tytułowych jothabelsów, zostawiona sama w domu, śpiewa w iście rozdzierający sposób jedną z piosenek z repertuaru zespołu Antony And The Johnsons. I wtedy od razu przed oczami pojawia się pytanie: czy artyście wolno więcej? Czy poświęcając się całkowicie dla swej sztuki nie krzywdzi innych, a zwłaszcza najbliższych? Te wątpliwości pozostawiają widza po projekcji z dylematami najbardziej bolesnymi.