Polowanie na królika

Festiwal rozpoczął Agrupación Señor Serrano z Barcelony prezentując w nurcie konkursowym spektakl "A House In Asia". Dom w Pakistanie, w którym ukrywa się Geronimo. Identyczna kopia tego domu jest w bazie wojskowej w Karolinie Północnej. Trzeci identyczny dom stanął w Jordanii, gdzie kręcony jest film. To największe polowanie na człowieka w historii. Szeryf mający obsesję na punkcie białego wieloryba. Kowboje i Indianie. Samoloty i niedźwiedzie.

Agrupación Señor Serrano to mistrzowie narracyjnego i formalnego kolażu. W swoim spektaklu łączą polowanie na Osamę bin Ladena z opowieścią o polowaniu na Moby Dicka. Fikcja miesza się z prawdą, by umożliwić żołnierzom trening i symulację akcji bojowej, powstają odwzorowania, duplikaty domów bin Ladena. Wszystko w estetyce westernu.

Agrupación Señor Serrano, znani kontrapunktowej publiczności ze spektaklu "Birdie" pokazywanego na festiwalu kilka lat temu, są mistrzami łączenia różnych form teatralnych. W "A House In Asia" wykorzystują modele przedmiotów w pomniejszonej skali, nagrania wideo, projekcje wideo działań w rzeczywistym czasie i działania aktorskie.

W zasadzie to widzimy trzech panów bawiących się na podłodze w wojnę. Jak dzieci. Mają zabawki w postaci plastikowych figurek, kamery, muzykę. Jednak ich prezentacje pokazywane na dużym ekranie nabierają zupełnie innego znaczenia. Widzimy w bliska nie plastikowe figurki, ale walczących żołnierzy. Przez ekran przewijają się dziwne postaci. We fragmentach filmowych widzimy stare westerny, aktorów imitujących kowbojów i Indian.

Wszystko zaczyna się od ataku na World Trade Center widzianego z perspektywy pilota-samobójcy. Samolot zbliża się do wieży i nagle wszystko znika. ciąg dalszy to konsekwencje tego ataku. W spektaklu wykorzystano przemówienia polityków, zarówno amerykański, jak i przedstawicieli Al-Kaidy. Ale pod ich wypowiedzi podłożone są obrazy aktorów wystylizowanych na prezydenta Lincolna i wodza Apaczów Geronimo.

Jest także narrator - zwykły żołnierz - i świat widziany z jego perspektywy. Żołnierz, który może stanąć po każdej stronie.

W ten wdzięczny sposób artyści z Barcelony pokazują, że bez względu na to, o jakiej wojnie opowiadamy, o jakiej nienawiści między nacjami, sytuacja zawsze wygląda tak samo. Każda strona ma swoje racje, a żeby ich dowieść, jest skłonna przytaczać przeróżne argumenty. Tylko po której stronie leży prawda?

A panowie nadal się bawią plastikowymi ludzikami. Bo czymże są decyzje polityków i głów państw, jeśli nie przestawianiem nic nie znaczących ludzików na mapie świata?

W ramach wydarzeń towarzyszących widzowie mieli okazję zobaczyć pierwszą z trzech wersji spektaklu "White Rabbit, Red Rabbit" irańskiego pisarza Nassima Soleimanpoura. Spektakl powstaje bez prób, bez reżysera, z innym aktorem każdego wieczoru i scenariuszem czekającym w zamkniętej kopercie na scenie. Tym razem prezentował go Paweł Niczewski.

Nassim Soleimanpour miał zakaz opuszczania swojej ojczyzny, Iranu. Napisał więc tę sztukę, aby przemierzała świat w jego zastępstwie. Widownia, wespół z różnymi aktorami, podróżuje w nieznane. Na początku jest zabawnie. Wywoływane z widowni osoby wchodzą na scenę i udają zabawne scenki naśladując zwierzęta. Im dalej jednak, tym poważniej. Bo te zwierzęta są tylko przykładem, jako można manipulować drugą istotą. I do jakiego stopnia dajemy się zmanipulować. Ile jesteśmy w stanie poświęcić, aby nie zostać odstrzelonym, w dosłownym i mniej dosłownym znaczeniu. Komu wierzyć? Komu zaufać? I znowu się pojawia pytanie, gdzie leży prawda?

Ten spektakl zostanie pokazany na festiwalu jeszcze dwa razy - w wykonaniu Anny Augustynowicz i Macieja Litkowskiego.