Położnice ze św. Zofii czy Walentego?
"Położnice szpitala św. Zofii" - XIV InterpretacjeCzy może po prostu polskiego? Teatr wszedł w rolę komentatora rzeczywistości. W żaden sposób jej nie kreuje, ale przedstawia. Nawet byłabym gotowa kłócić się na korzyść spektaklu, czy dane sytuacje mogą mieć miejsce. Oczywiście, że mogą. Wszystko jest możliwe. Tym bardziej u nas
Angielskie poczucie humoru traktowane jest jako specyficzne. Jednak polskie można uznać za podobne. Zawsze byłam pod wrażeniem, jak jedno słowo na ka, cha, pe etc. potrafiło rozbawić widownię. I jak początkowo śmiech jest niepewny, tak z czasem kolejnych filmów i spektakli ze słowami na ka, cha i pe śmiejemy się nie patrząc na nic. Sobotni wieczór przyniósł wiele takiego śmiechu. Czy namnożenie przekleństw było potrzebne czy nie, nie mnie oceniać. Jak sama nie przepadam za dosadnymi określeniami, tak tutaj chyba można znaleźć uzasadnienie funkcjonalnego ich użycia. Osoby będące w takich miejscach mogą być doprowadzane do skrajnych stanów i lepszymi słowami pojawiających się emocji nie da się określić.
Szpitale, prywatne, publiczne, korupcja, stresy, stereotyp lekarza, pielęgniarki, położnej, strajku (mający swoje podstawy w rzeczywistości) są znane wszystkim. Temat powraca jak bumerang przynajmniej przed wyborami lub kiedy cos się komuś stanie. Dobrze, że temat ów wpadł na deski teatralne w takiej formie. Z jednej strony można nabrać dystansu do zastanego stanu. Popatrzeć na szpital oraz jego środowisko, jak na coś stworzonego przez człowieka trochę chciwego, mało sprytnego i ciągle uczącego się na swoich błędach.
Scena była pełna śpiewu (każdego rodzaju po równo: od operetki przez tani pop, kończąc na bluesie), tańca, wystrzałów z pistoletów, pampersów, krwi, mięsa i wrzasku. Demirski sprawia, że nie chce się trafić po trochę z własnej woli w podobne miejsce. Absolutnie nigdy. Natomiast na sam spektakl warto trafić raz, ale nie więcej.
