Poznajcie Laczka Bobiczka

23 sierpnia w ramach Letniego Ogrodu Teatralnego odbył się ostatni spektakl festiwalu - "Bobiczek" Teatru Zagłębia. Na scenie pojawili się m.in. Dorota Ignatjew, Agnieszka Bałaga-Okońska, Maria Bieńkowska, Marek Kossakowski, jako tytułowy Laczek Bobiczek, Zbigniew Leraczyk, Wojciech Leśniak, Henryk Jankowski, oraz Henryk Pajda.

Przedstawienie w reżyserii Łukasza Kossa rozpoczyna się w chwili, w której  matka głównego bohatera umiera. Będąc na łożu śmierci, Alte Bobiczkowa prosi syna, aby sprowadził na jej pogrzeb swoją ciotkę Szrację wraz z rodziną. Oto tytułowy bohater staje przed arcytrudnym zadaniem. Musi oznajmić owładniętej szałem przygotowań ślubnych ciotce, że ostatnie pożegnanie jego tragicznie zmarłej rodzicielki odbędzie w dzień, kiedy Welwecja – córka Szracji –  ma wyjść za mąż. Łatwo się domyślić, że ciotka  i inni  weselnicy za wszelką cenę będą starali się uciec przed smutną prawdą.

Spektakl Teatru Zagłębia pod tytułem „Bobiczek" to historia oparta na dobrze znanym utworze Hanocha Levina, "Zimowy pogrzeb", w którym radość krzyżuje się ze smutkiem, śmiech z płaczem, a wesele z pogrzebem. Bohaterowie wrzuceni w wir niecodziennych wydarzeń pragną uciec przed smutną prawdą o śmierci. Kluczą w deszczu w paltach i przemoczonych kapciach, przemierzają zimną plażę, lądują na jednym z najwyższych szczytów Himalajów –  a wszystko po to, by nie dać się złapać w utkaną z konwenansów i obowiązków sieć Laczka Bobiczka.

Sztuka utrzymana jest w konwencji burleski z elementami komizmu i antycznej tragedii. Na scenie mieszają się wzniosłość i wulgarność, sacrum i profanum. Wydanie ostatniego tchnienia sprowadzone zostaje do najprostszej czynności fizjologicznej, a postać Anioła Śmierci ubranego w obcisłe skórzane spodnie i tańczącego ukraińskiego Kozaka bardziej kojarzy się z roześmianym diabełkiem niż z dostarczycielem wyroków śmierci.

Uwagę przyciągają ciekawe rozwiązania sceniczne: gra światła i cienia tworzące panoramę nadmorskiego krajobrazu, wentylator imitujący porywisty wiatr, fruwające po scenie jednorazowe reklamówki, dźwięk spadających kropel deszczu oraz biegający po scenie i zmieniający jej wystrój, ubrani na czarno panowie z obsługi technicznej.

Całość przypomina coś na kształt wrzącego kotła, który lada chwila może wybuchnąć. Na scenie panuje ciągła zawierucha i nieporządek, które zdają się bez reszty pochłaniać nie tylko bohaterów i obsługę, ale przede wszystkim zaciekawionego rozwojem wypadków widza, nieraz targanego sprzecznymi uczuciami.