Prawda o ludzkim istnieniu

Janusz Karbowniczek urodził się w 1950 w Przemyślu. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (filia w Katowicach). Dyplom uzyskał w 1975 w pracowni plakatu prof. Tadeusza Grabowskiego i pracowni książki prof. Stanisława Kluski. Od 1977 jest pedagogiem macierzystej uczelni; obecnie na stanowisku profesora prowadzi autorską pracownię rysunku.

Uprawia rysunek oraz malarstwo. Jest również autorem tekstów związanych z teorią sztuki i kultury.

Swoje prace prezentował na ponad 70 wystawach indywidualnych w kraju i za granicą (Belgia, Czechy, Francja, Niemcy) oraz ponad 300 wystawach zbiorowych w Polsce i na świecie (Białoruś, Francja, Japonia, Laos, Niemcy, Szwajcaria, Szwecja, USA, Wielka Brytania, Włochy).
Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany, otrzymał między innymi: II Nagrodę na wystawie „Nadzieja jest w nas" w Poznaniu (1985), I Nagrodę Ogólnopolskiego Salonu Zimowego w Radomiu (1987), Nagrodę Artystyczną "Plastyka" za rok 1987 w Warszawie (1988), Nagrodę za najlepszą wystawę w Galerii "Fra Angelico" w 1988 w Katowicach (1989), Srebrny Medal na Ogólnopolskiej Wystawie Malarstwa "Bielska Jesień" w Bielsku-Białej (1989), nagrody w cyklicznych konkursach „Praca Roku" w Katowicach (1991 – III nagroda, 1993 – Grand Prix, 1999, 2001, 2004, 2006, 2008 – nagrody regulaminowe), Nagrodę Muzeum w Radomiu na Triennale Autoportretu (2006).

Laureat Brązowego Medalu "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2013) oraz Nagrody Artystycznej Marszałka Województwa Śląskiego (2016).
W katalogu „Rozmowa", wydanym z okazji 40-lecia twórczości artystycznej Karbowniczka (2015), Kazimierz Nowosielski pisał: „On stale zdaje się szukać tego, co się wydarza między duszą, wewnętrzną rzeczywistością człowieka a okiem (dociekliwym, analizującym i syntetyzującym jednocześnie), między widzialnym a niewypowiadalnym, między przedstawionym a tym, co niedocieczone... Jego malarstwo chce być malarskie i egzystencjalne zarazem – i w tym zdaje się zawierać najważniejsza siła. Tak się dzieje zarówno w pracach olejnych bielskiego artysty, jak i w rysunku, który od początku cechuje niezgoda na rzeczywistość uładzoną, idylliczną, gładko uporządkowaną. W problemowym centrum ich obu: człowiek zawikłany w sobie, niepewny swego bytowego statusu, nietrwały jak rzeczy, które go otaczają; bardziej figura w grze żywiołów tego świata aniżeli osoba. Niemal wszystkie jego prace kierują ku tematowi „ecce homo", ku słowom wypowiadanym niegdyś na podwórcu Piłatowego pałacu.

Karbowniczkowa sztuka zdaje się zapisem powyższej antropologicznej, aksjologicznej i egzystencjalnej sytuacji; jest jakby szybko czynioną wtedy i dzisiaj notatką, szkicem w przedsięwziętej wyprawie po nigdy nieosiągalną pełnię prawdy o ludzkim istnieniu".