Premiera Passiniego w starym kinie Światowid

"Wszystkie rodzaje śmierci" Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie

Najnowszy spektakl wyreżyserowany przez Pawła Passiniego w Łaźni Nowej nie przez przypadek odbywa się w budynku dawnego kina Światowid. W martwej przestrzeni, której już dawno nie ożywiają projekcje filmów. W przestrzeni opuszczonej i ogołoconej zaczyna rodzić się... nowe życie, spotykają się ludzie, powstaje teatr... W wybielonej przestrzeni starego kina (w Indiach to kolor żałoby), zapełnionej śniegiem (to on pokrywa ziemię, by znowu mogła rodzić) toczyła się będzie historia o WSZYSTKICH RODZAJACH ŚMIERCI.

Światowid to słowiański bóg o czterech twarzach, który patrzy we wszystkich kierunkach świata, łączy je w sobie. Jego ostatnia świątynia została spalona w 1168 roku. Jego świątynia w Nowej Hucie została zamknięta w 1992 roku. My otwieramy ją na nowo!

Spektakl

Podróży na Wschód nie podejmuje się bez przyczyny. Nawet jeżeli jesteś lekarzem transplantologiem, kimś, kto na co dzień styka się ze śmiercią. Bo kiedy mózg twojego pacjenta przestaje dawać oznaki życia – choć jego serce wciąż pracuje – zaczynasz myśleć: gdzie jest granica między życiem a nie-życiem? Czym śmierć kliniczna różni się od „normalnej” śmierci ?

Dlatego jedziesz na Wschód, do Indii. Tam chcesz poszukać prawdy o tym, co najważniejsze, tam masz nadzieję zdobyć najistotniejsze odpowiedzi. Czy wiesz jednak, że takich poszukiwaczy jak ty są tam już dziesiątki?

Wycieczkę objazdową (która w programie ma już opcję „60 minut spotkania z Absolutem, 35 dolarów od osoby) spotykasz bardzo szybko. Oni też mają swoje lęki i wątpliwości. Też się starają, też czegoś poszukują. Też najchętniej wymazaliby nasz świat i zastąpili go... Wiesz już, czym?

Reżyser Paweł Passini o spektaklu:

Na początku tego roku razem ze spektaklem „Odpoczywanie” odwiedziłem Indie. Byłem zaskoczony przyjęciem, jakie nam tam zgotowano – żywotnością, z jaką byliśmy goszczeni, precyzją pytań, jakie były nam zadawane. Do Indii pojechałem jako przedstawiciel teatru awangardowego: tamtejsza publiczność pytała mnie, czemu służą i po co stosuję w swych przedstawieniach takie chwyty, jak projekcje internetowe czy teksty internautów, rzucane na ścianę. Wszyscy, których spotkaliśmy, byli autentycznie zainteresowani naszą pracą, tym co chcieliśmy powiedzieć. Jednocześnie nie było w tych widzach żadnego oczekiwania, byśmy zmienili w naszym spektaklu cokolwiek właśnie ze względu na nich.

Punktem wyjścia „Wszystkich rodzajów śmierci” była powieść ojca New Age\'u Hermana Hessego „Siddhartha”. Wydana w 1922 roku książka stała się jednym z punktów wyjściowych fascynacji Europy Wschodem. Niemal sto lat po jej opublikowaniu chcę postawić pytanie: co zostało nam z tej fascynacji? Jak dziś my – Europejczycy – śnimy nasz sen o podróży na Wschód? Indie nadal są symbolem tego co odwieczne, starsze od naszej kultury – a przecież wielu z nas utożsamia je z naśladującym zachodnie mity i konwencje Bollywoodem. Opowiadana przeze mnie historia rozpoczyna się więc w naszym, „zachodnim” świecie.

Mimo pobytu w Indiach „Wszystkie rodzaje śmierci” nie zmieniły się pod wpływem tej wizyty. Ja, Daniel Moński i Denis Kolokol nadal gramy w trakcie spektaklu muzykę na żywo, nieco więcej – w stosunku do pokazu pracy, jaki prezentowałem podczas Festiwalu Boska Komedia – dodatkowo mówię podczas przedstawienia do aktorów. Materiał filmowy, nakręcony w Indiach, będzie pokazywany w trakcie spektaklu. Nadal najważniejszym (albo przynajmniej jednym z ważniejszych) pytaniem, jakie chce postawić „Wszystkimi rodzajami śmierci” jest: z czym my, ludzie Zachodu, wybieramy się na Wschód, z czym spodziewamy się wrócić?

Małgorzata Szydłowska o scenografii do „Wszystkich rodzajów śmierci”:

- Kino Światowid stało się dla mnie kolejnym wyzwaniem, zderzeniem z przestrzenią nieteatralną, którą trzeba wskrzesić i powołać do nowego życia. W tym projekcie zależało mi, żeby znaleźć ”przestrzeń wewnętrzną” zsubiektywizowaną, psychiczną, dotyczącą człowieka, który zetknął się ze śmiercią i próbuje odkryć jej sens. Podróż do Indii staje się emanacją jego umysłu, wytworem własnej jaźni. Uczestniczymy w kole życia, mandali rysowanej na śniegu w tajemniczej podróży do samego siebie, próbie uporządkowania chaosu życia i świata.

Zuzanna Adamkiewicz, choreografka spektaklu:

- Tańcem zajmuję się od 2004 roku, koncentruję się bardziej na praktykowaniu stylu bollywoodzkiego niż tańcu klasycznym. Praca przy „Wszystkich rodzajach śmierci” była moją pierwszą realizacją teatralną – wcześniej prowadziłam (i prowadzę) warsztaty taneczne.

Spotkanie z Pawłem Passinim było wynikiem przypadku, cieszę się jednak, że miałam okazje pracować nad spektaklem. Moje spotkania z aktorami ograniczały się do prób tanecznych, niemal do samego końca nie znałam fabuły przedstawienia. Przy tworzeniu choreografii mieliśmy sporo pracy. Choć wszyscy, występujący w spektaklu aktorzy są fizycznie bardzo sprawni, wcześniej żaden
z nich nie miał żadnego kontaktu z konwencją tańca bollywoodzkiego, tym bardziej z jego praktyką. Było więc trochę pracy, szczególnie że w każdym układzie, wykorzystanym w przedstawieniu, zarówno kobiety jak i mężczyźni tańczą to samo: bez podziału na tancerzy pierwszo-
i drugoplanowych, bez historii, która przy pomocy tańca opowiadana jest – jak zwykle bywa to właśnie w tańcu Bollywood - przez dwójkę czy czwórkę bohaterów.

Kino Światowid

Nie działające już kino krakowskie, zbudowane zostało w latach 1955-1957 na osiedlu Centrum E1 (Kraków, Nowa Huta) – przez robotników i dla robotników. Świątynia kina socjalizmu, w zamyśle projektantów zastąpić miała miejsce religijnego kultu. Działający do 1992 roku Światowid był jednym z dwóch największych obiektów kinowych Nowej Huty, jednak ostatni film wyświetlono w nim pod koniec lat 80.

Za znalezienie odpowiedniej lokalizacji i stworzenie projektu kombinatu PRL-owskiej rozrywki (początkowo Światowid miał być czymś na kształt ówczesnego multipleksu, łączącego w sobie kilka sal kinowych i teatralnych) odpowiedzialny był architekt Stanisław Juchnowicz. Powstały budynek jest klasycznym przykładem architektury socrealizmu.

Sale Światowida wciąż czekają na rewitalizację i przywrócenie pełnej świetności. Rozważane jest wykorzystanie obiektu do celów edukacyjnych, ma powstać tutaj oddział Narodowego Muzeum Historii Polski dotyczący historii Nowej Huty. W roku 2008
w Światowidzie zorganizowano wystawę fotografii "802 procent normy".


Siddhartha, New Age, śmierć

„Siddhartha” to jedna z najważniejszych i najpopularniejszych powieści Hermana Hessego, wydana po raz pierwszy w 1922 roku. Sam autor odwiedził Indie w 1911 roku, a książka jest owocem jego podróży i zetknięcia się z filozofią Wschodu.

Siddhartha, potomek rodu braminów, jako młody człowiek nie znajduje spełnienia ani w praktykowaniu tradycyjnej kontemplacji, ani w ascezie, ani w naukach Buddy, którego poznaje osobiście. Opuszcza rodzinne strony i zaczyna wieść życie kupca. Dostatnie życie i miłość zmysłowa nie dają mu jednak szczęścia. Wybierając życie w ubóstwie i blisko natury, nie bez wewnętrznych rozterek bohater dochodzi do głębokiej harmonii ze światem - osiąga mądrość poza wszelką filozofią i religią.

Powieść na nowo odczytana została w latach 60. XX wieku przez kontestacyjne ruchy społeczne – najpierw beatników, później hippisów. Podróż głównego bohatera powieści interpretowana była jako metafora człowieka Zachodu, zmierzającego na Wschód w poszukiwaniu sensu życia i własnego losu. Hesse, nazywany ojcem zrodzonego w latach 60. XX wieku New Age\'u, jako pierwszy wyznaczył kierunek poszukiwań tego ruchu kulturowego: buddyzm Zen (czasami rozumiany bardzo powierzchownie), taoizm, medytacje, joga, reiki itd.

Udający się w podróż do Indii bohater spektaklu Pawła Passiniego jest transplantologiem, który w momencie przeprowadzania kolejnej operacji – przeszczepu serca z organizmu, będącego w stanie formalnej śmierci do wciąż żyjącego – staje przed pytaniem zasadniczym. Jak wyznaczyć jednoznaczną granicę pomiędzy życiem a śmiercią? Umieranie jest procesem, który nie kończy się w jednej, konkretnej i dającej się jednoznacznie stwierdzić chwili. Śmierć kliniczna następuje wraz z ustaniem oddychania
i krążenia. Śmierć osobnicza jest definiowana w momencie, kiedy stwierdzi się ustanie pracy mózgu. Rozwój medycyny pozwolił na dalsze uściślenie definicji śmierci – zachodzi ona wtedy, gdy dochodzi do obumarcia pnia mózgu. Jeżeli więc mózg człowieka
w wyniku niedotlenienia uległ uszkodzeniu, doprowadzając tym samym do odkorowania – człowiek ten, pomimo że z medycznego punktu widzenia wciąż żywy, znajduje się
w stanie tzw. obywatelskiej śmierci. Jednocześnie żywy i martwy, może posłużyć jako magazyn części zastępczych dla organizmów, pozwalających się jeszcze uratować.

SYLWETKI TWÓRCÓW:

Paweł Passini (reżyseria):

Nominowany w 2008 roku do Paszportu Polityki reżyser teatralny, ma na swoim koncie także indywidualną nagrodę Konkursu na wystawienie polskiej sztuki współczesnej. Urodzony w 1977 roku, studiował na wydziale reżyserii Akademii Teatralnej
w Warszawie, uczestnik Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Zrealizował spektakle:
„Zbrodnia z premedytacją” wg W. Gombrowicza (Teatr Miejski w Gdyni, 2004)
„Klątwa” S. Wyspiańskiego (Teatr im. J. Kochanowskiego, Opole, 2004)
„Dybuk” Sz. Anskiego (Teatr Nowy, Poznań, 2004)
„Ifigienia w Aulidzie” Eurypidesa (Teatr im. J. Kochanowskiego, Opole, 2004)
„Nie-boska komedia” Z. Krasińskiego (Stary Teatr w Krakowie, 2005)
„Alicja w krainie czarów” L. Carrolla (Warszawa, 2005)
„Kordian” J. Słowackiego (Teatr Polski, Warszawa 2006)
„Amszel Kafka” (Teatr Polski, Wrocław, 2006)
„Bramy raju. Krucyata dziecięca” wg „Bram raju” J. Andzrejewskiego i „Krucyata dziecięca” M. Schwoba (Studium Teatralne, Warszawa, 2007)
„Odpoczywanie” na podst. biografii S. Wyspiańskiego (Łaźnia Nowa, Kraków, 2007)
„Szczeźli!” T. Kantora (Stowarzyszenie Chorea, 2007)
„Nic co ludzkie”, współreżyseria: P. Ratajczyk. Ł. Witt-Michałowski (Scena Prapremier InVitro, Lublin, 2008) „Hamlet \'44” (park Wolności Muzeum Powstania Warszawskiego, Warszawa, 2008)

Nagrody i nominacje:
2004 - nagroda główna za reżyserię „Klątwy” Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu na 29. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych;
2006 - nagroda marszałka województwa opolskiego za najlepszy spektakl teatralny – ”Ifigienię w Aulidzie” Johanna Wolfganga Goethego w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu
2008 – nagroda indywidualna XIV Ogólnopolskiego Konkursu za wystawienie polskiej sztuki współczesnej za „Odpoczywanie”
2008 – nominacja do Paszportów Polityki

Małgorzata Szydłowska (scenografia):

Projektuje scenografie i kostiumy teatralne, zajmuje się grafiką i fotografią. Ukończyła Scenografię na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Otrzymała nagrodę Centrum Scenografii Polskiej za nowatorstwo myśli scenograficznej w multimedialnych projektach do opery „Don Giovanni” W. A. Mozarta.

Od 1990 roku realizowała scenografię i kostiumy do spektakli w wielu teatrach w Polsce. Współpracowała ze znanymi reżyserami, od dramatu po operę i musical.

Uczestniczy w wystawach i konkursach graficznych w kraju I na świecie (Triennale Grafiki w Krakowie, Korea, Francja, Kanada). Bierze udział w pokazach grupy fotograficznej Nowe Media. Buduje widowiska plenerowe z użyciem ruchomych projekcji slajdowych rzutowanych na architekturę lub elementy scenografii.

Od 1995 roku scenograf i współzałożyciel Stowarzyszenia Teatralnego Łaźnia
w Krakowie, autorka koncepcji zmiany funkcji budynku na potrzeby Teatru i autorka aranżacji wnętrz.

Małgorzata Szydłowska - realizacje teatralne:
1994 - Idiota i inni ... F. Dostojewskiego, reż. J. Andrucki, Teatr im. Solskiego
w Tarnowie (kostiumy)
1996 - Rodzina A. Słonimskiego, rez J. Goliński, Teatr im. Słowackiego (scenografia), Opiekun much R. Figura, reż. J. Andrucki, Teatr im. Wyspiańskiego w Katowicach (kostiumy),
1997 - Pokojówki J. Geneta, reż. K. Nazar, Teatr Wybrzeże w Gdańsku (scenografia), Gęsi za wodą J. Abramowa-Newerly\'ego, reż. B. Augustyniak, Teatr na Woli
w Warszawie (scenografia), Wieczór Trzech Króli W. Shakespeare’a, reż.
M. Kochańczyk, Teatr im. Jaracza w Olsztynie (scenografia),
1998 - Spętani E. O\'Neilla, reż. B. Hussakowski (scenografia), Słowa Boże R. del Valle Inclana, reż. B. Szydłowski, Teatr im. Słowackiego w Krakowie (scenografia),
1999 - Lekcja E. Ionesco, reż. E. Wojtaszek, Teatr Dramatayczny w Elblągu (scenografia), Skóra węża, S. Slobodana, reż. T. Miletić-Orucević, Stowarzyszenie Teatralne „Łaźnia” w Krakowie (scenografia i kostiumy), Carmen, G. Bizeta, reż.
I. Bodo, Opera Nova w Bydgoszczy (asystent scenografa), The Rocky Horror Show,
R. O’Brien’a, reż M. Kochańczyk, Teatr Rozrywki w Chorzowie (asystent scenografa),
2000 - Szelmostwa Skapena Moliera, reż. A. Figura, Teatr im. C. K. Norwida
w Jeleniej Górze, Kurt Weil, czyli o samotności kobiet, reż. J. Opalski, Stowarzyszenie Teatralne Teatr Łaźnia w Krakowie, Szachy-musical B. Anderssona, B. Ulvaeusa, reż. M. Korwin, Teatr muzyczny w Gdyni (kostiumy), Pan Paweł, T. Dorsta, reż.
B. Szydłowski, Stowarzyszenie Teatralne „Łaźnia" w Krakowie, Czarujący Korowód, W. Schwaba, reż. B. Hussakowski, Teatr im. Jaracza w Łodzi (kostiumy), Zabawa, S. Mrożka, reż. B. Szydłowski, Stowarzyszenie Teatralne „Łaźnia” w Krakowie
2001 - Letni dzień S. Mrożka, reż. J. Opalski, Teatr im. Słowackiego w Krakowie, Miłość Fedry, S. Kane, reż. B. Szydłowski, Stowarzyszenie Teatralne „Łaźnia” Kraków (scenografia), Atlantis, P. Spies’a, reż. M. Korwin, J. Staniek, Teatr Muzyczny im. Baduszkowej Gdynia (scenografia),
2002 - Trubadur, G. Verdiego, reż. M. Korwin, Opera Nova Bydgoszcz (kostiumy), Tatuaż, D. Loher, reż. B. Szydłowski, Stowarzyszenie Teatralne „Łaźnia” Kraków (scenografia), Monologi waginy, E. Ensler, reż. A. Figura, Teatr Wybrzeże Gdańsk (scenografia), Chicago, J. Kandera, reż. M. Korwin, J. Staniek, Teatr Muzyczny im. Baduszkowej Gdynia (kostiumy), Szpital Polonia, P. Kamzy, reż. P. Kamza, Teatr im. Modrzejewskiej Legnica (scenografia),
2003 - Trzy kobiety wokół mojego… P. Nowakowskiego, reż. B. Hussakowski, Teatr Polski Wrocław (scenografia), Pokolenie porno, P. Jurka, reż. B. Szydłowski, Stowarzyszenie Teatralne „Łaźnia” Kraków (scenografia),
2005 - Cukier w normie, S. Shuty, reż. P. Waligórski, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (kostiumy), Lis Filozof, S. Mrożka, reż. P. Waligórski, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (scenografia i kostiumy), Edyp, Sofoklesa, reż. B. Szydłowski, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (scenografia),
2006 - From Poland with Love, P. Demirskiego, reż. P. Waligórski, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (scenografia) , Vademecum Teatru Amatorskiego, S. Iłowskiego, reż.
A. Salamon, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (scenografia), Edyp. Tragedia nowohucka, wg Sofoklesa, reż. B. Szydłowski, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (scenografia), Kochałam Bogdana W., P. Kamzy, reż. P. Kamza, Teatr Łaźnia Nowa Kraków (scenografia),
2007 - Eine kleine, A. D. Liskowackiego, reż. P. Kamza, Teatr Współczesny Szczecin (scenografia),
2008 - Jaś i Małgosia, E. Humperdincka, reż. C. Domagała, Opera Nova Bydgoszcz (scenografia)
2008 - Skrzypek na dachu, Teatr Muzyczny w Gdyni, reż. Jerzy Gruza

Artur Pałyga (dramaturgia):

Urodzony w Hrubieszowie absolwent polonistyki (UJ), autor dramatów, scenariuszy, poeta i dziennikarz. W 2005 r. wydał książkę - zbiór reportaży z Białorusi pt. „Kołchoz imienia Adama Mickiewicza”. „Wszystkie rodzaje śmierci” to jego trzecia twórcza współpraca z Passinim.

Teksty wystawione:
2005 - musical "Guma balonowa" napisany dla klubu osiedlowego w Bielsku-Białej. Grany w Bielskim Centrum Kultury
2006 - "Testament Teodora Sixta" - reż. Robert Talarczyk, zwycięzca konkursu na sztukę o Bielsku-Białej ogłoszonego przez Teatr Polski w Bielsku-Białej. W 2007 r. sztuka zakwalifikowała się do finału Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej
2008 - "Nic co ludzkie" - tryptyk na Scenie Prapremier InVitro w Lublinie, reż.
P. Passini, P. Ratajczak, Ł. Witt-Michałowski
2008 - "Żyd"- reż. Robert Talarczyk, Teatr Polski w Bielsku-Białej. Spektakl otrzymał główną nagrodę na III Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych "Raport" w Gdyni
2008 - "Wodzirej. Koszalin Kulturkampf" - tekst inspirowany "Wodzirejem" Feliksa Falka. Reż. P. Ratajczak, Koszalin
2008 - "Hamlet \'44", Muzeum Powstania Warszawskiego; reż. Paweł Passini

Denis Kolokol (muzyka)

kurator, promotor sztuki, niezależny dziennikarz, wydawca, muzyk, twórca mocno bezkompromisowej witryny internetowej www.indie.org.ua o poglądach lewicowych
i awangardowych.

Od 2004 główny ideolog grupy [antiparty gang] (Almata, Kazachstan) zajmującej się tworzeniem i rozwijaniem współczesnej sztuki mediów w Kazachstanie i Centralnej Azji. Brał udział we wszystkich działaniach grupy w latach 2004 – 2007.

Od 2006 roku główny organizator i kurator festiwalu Replica w Ałamacie (www.replicafest.org), pierwszego tego typu wydarzenia w Kazachstanie dotyczącego eksperymentalnej sztuki mediów prezentującego artystów z Gruzji, Kazachstanu, Rosji, Ukrainy, Polski, Niemiec, Wlk. Brytanii, Irlandii, Holandii i Austrii.

Od 2007 główny redaktor i jeden z autorów nowego pisma o eksperymentalnej sztuce mediów Gurkit (www.gurkit.org).

Samodzielną działalność artystyczną rozpoczął w roku 2006, aby potem nawiązać współpracę z Alexandrem Chikmakovem i stworzyć elektroakustyczny duet muzyki improwizowanej na gitarę i komputer wykorzystywany na żywo.

W końcu 2007 roku otrzymał grant Gaude Polonia (Narodowe Centrum Kultury) – od lutego do lipca 2008 studiował muzykę/intermedia pod kierownictwem prof. Marka Chołoniewskiego w Electroacoustic Music Studio (SME) na Akademii Muzycznej
w Krakowie.

Razem Pawłem Passini pracuje nad spektaklem „Wszystkie rodzaje śmierci” i wykonuje w nim muzykę na żywo.

Daniel Moński (muzyka)

Z wykształcenia religioznawca i informatyk. Z muzyką związany od 11 lat, współpracował m.in. z zespołami „Stara Lipa”, „Yerba Mater”, „Belataine”, „Gadająca Tykwa”, grupą teatralna „Makata” oraz przy projektach Marii Pomianowskiej. Wielokrotnie uczestniczył w wydarzeniach muzycznych związanych z kultura bliskiego wschodu – m. in. wspólne występy z Mittu Sain’em – genialnym dholistą z Pakistanu, Sabri Brothers – legendarnym zespołem qawwali z Pakistanu. Jego nauczycielami byli m. in. Raj Nisheet Srivastav (tabla), Muthu Kumar (tabla), Ruben van Rompaey (darabuka), Mittu Sain (tabla, dhol).

Obecnie związany z grupą Masala Sound System, współorganizator wielu warsztatów i festiwali bębniarskich. Specjalizacje: darabuka, bendir, śpiew gardłowy

Razem Pawłem Passini pracuje nad spektaklem „Wszystkie rodzaje śmierci” i wykonuje w nim muzykę na żywo.

Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie
"Wszystkie rodzaje śmierci"
Na podstawie „Siddharthy” H. Hessego
Reżyseria: Paweł Passini
Scenografia: Małgorzata Szydłowska
Dramaturg: Artur Pałyga
Choreografia: Zuzanna Adamkiewicz
Muzyka: Daniel Moński, Paweł Passini i Denis Kolokol
Obsada: Zbigniew Kowalski, Maciej Wyczański, Katarzyna Tadeusz, Monika Dąbrowska, Anna Bogdanowicz, Kamila Puciłowska, Marzena Gorska, Iga Załęczna, Aleksandra Szczygielska, Tomasz Sobczak, Kamil Pecka, Paweł Stankiewicz
Premiera: 30 stycznia 2009r.
dawne Kino Światowid, al. Jana Pawła II 2/1


Materiały Teatru
29 stycznia 2009

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...