Proklamacja bankructwa

Witold Gombrowicz poprzez parodię operetki pokazał przemiany społeczne w dwudziestym wieku. Operetka nie jest naturalnie ani z prawa ni z lewa, jest proklamacją bankructwa wszelkiej ideologii politycznej – mówił w rozmowie z Dominique de Roux.

W Polsce „Operetkę” po raz pierwszy wystawił Kazimierz Dejmek w 1975 roku w Teatrze Nowym w Łodzi, muzykę do tego spektaklu przygotował Tomasz Kiesewtter. Warszawska premiera odbyła się w 1980 roku na deskach Teatru Dramatycznego, reżyserem przedstawienia był Maciej Prus, autorem muzyki Jerzy Satanowski. Wśród najważniejszych realizacji tego dramatu należy wymienić również spektakl Jerzego Grzegorzewskiego z muzyką Stanisława Radwana (premiera w 2000 roku w Teatrze Narodowym).

"Operetka" to opowieść o niezmienności świata. Jedna maska zastępuje drugą.
Ruch okazuje się pozorny a zmiany nieistotne. W wypadku tej inscenizacji ważną siłą napędową będzie warstwa muzyczna, w której  nacisk zostanie postawiony na walkę dwóch sił muzycznych. Pierwszy to świat muzyki klasycznej (z operowym śpiewem na czele) a drugi to świat muzyki ludowej (z charakterystycznym śpiewem białym głosem) – mówi Wojciech Kościelniak.

Autorem muzyki do „Operetki” w Teatrze Dramatycznym jest Piotr Dziubek, a scenografii Damian Styrna. Występują m.in.: Anna Czartoryska (Fior) Paweł Tucholski (Książe), Modest Ruciński/Paweł Paprocki (Szarm) Marcin Przybylski (Firulet), Piotr Kamiński (Złodziejaszek Pierwszy), Paweł Kamiński (Złodziejaszek Drugi).

Wojciech Kościelniak to reżyser spektakli muzycznych , aktor, wykładowca wrocławskiej PWST. Krytycy podkreślają, że stworzył własny styl teatru muzycznego i przywrócił mu wysoką rangę artystyczną.

Kościelniak w zasadzie jednoosobowo próbuje tworzyć w Polsce przedstawienia interdyscyplinarne - na własny użytek nazwałbym je "music-dramami". Chodzi o połączenie musicalu z teatrem dramatycznym, niekiedy także z operetką czy literackim kabaretem. Kościelniak ma brawurę, poczucie humoru i intelektualną fantazję, która nie ogranicza go literacko i estetycznie. Być może bezwiednie sprzeniewierza się staroświeckiemu inteligenckiemu dogmatowi, wedle którego pozycje z kanonu powinno się wystawiać na odpowiednim koturnie. Spektakl muzyczny, często definiowany jako drugorzędny wobec klasycznego dramatu, do tego koturnu niemal z zasady nie należy. Tymczasem Kościelniak nie słucha żadnych czcigodnych doradców – pisał o reżyserze Łukasz Maciejewski.

Wojciech Kościelniak reżyserował m.in.: spektakle muzyczne na podstawie twórczości Bolesława Prusa („Lalka” w Teatrze Polskim w Bydgoszczy), Władysława Reymonta („Ziemia obiecana” w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie), Fiodora Dostojewskiego („Idiota” w Teatrze Muzycznym ”Capitol” we Wrocławiu), Franza Kafki („Proces” w PWST w Krakowie) widowiska muzyczne (m.in. spektakle z piosenkami Juliana Tuwima i Jacka Kaczmarskiego) oraz klasykę musicalu („West Side Story” Leonarda Bernsteina).  Wyreżyserował również „Hair” Galta MacDermota (Teatr Muzyczny w Gdyni) i transopera „Sen nocy letniej” Szekspira z muzyką Leszka Możdżera.