Przerost formy nad treścią
"Gra o ton"" - reż. Agnieszka Korytkowska-Mazur - Teatr Dramatyczny w BiałymstokuMiało być zabawnie, a przy okazji pouczająco. Dzieciom, które odwiedzą Teatr Dramatyczny, miały otworzyć się oczy i pojawić w nich chęć do zdobywania wiedzy. Niestety, wyszło inaczej.
"Gra o ton" (spektakl powstał pod opieką reżyserską Agnieszki Korytkowskiej-Mazur) już samym tytułem przyciąga uwagę. Przywodzi na myśl pewien dość popularny serial. Tutaj jednak nie ma mowy o smokach i walce o władzę. Miały się raczej pojawić elementy naukowe zgrabnie wplecione w fabułę.
Bartosz Mazur i Mikołaj Tabako (czyli grupa non profit) chcieli zainteresować najmłodszych widzów nie tylko teatrem, ale też przekazać im podstawy fizyki. Zrobili to niby w prosty sposób, łącząc wiedzę z zabawą. Niestety, wiadomości były podane w sposób na tyle zagmatwany, że nie tylko dzieci miały problem z ich zrozumieniem. Niejeden dorosły też odpływał gdzieś wzrokiem, jak podczas nudnych lekcji.
Zagmatwana była też sama fabuła, łącząca w jednej opowieści trzy odrębne, ale jakoś ze sobą połączone historie. Klamrą spinającą wszystko w całość mieli być Mateusz i Basia, którzy uwielbiają odwiedzać swojego pradziadka. Podczas jednej z wizyt starszy pan opowiada im kryminalną historię z przeszłości. Tu pojawia się baron, ekscentryczny naukowiec i bezwzględna baronessa. Jak dla 5-letniego dziecka zawiłości już i tak jest za dużo. A twórcy poszli o krok dalej i do historii wciągnęli jeszcze Bociana i Żabę (brawurowi: Piotr Szekowski i Monika Zaborska-Wrólewska) z podmiejskiego parku, który jest zagrożony przez niecny plan baronessy. Ci ostatni bohaterowie najbardziej przemówili do dzieci (i jak się okazało, też do dorosłych). Może warto by było stworzyć historię tylko o nich, bo dzięki niej spektakl nie jest kompletną klapą. I pokazuje, że czasem nie warto komplikować czegoś, co w swojej prostocie jest ciekawe i wystarczające.
