Rewia położnicza w Rozrywce

O sztuce mówi jej współautor, Paweł Demirski:

Akcja „Położnic szpitala św. Zofii” dzieje się na zatłoczonym oddziale położniczym. Ordynatorka oddziału doprowadziła swój szpital na sam szczyt rankingu „Rodzić po ludzku”. Wysokie notowania, dobre oceny i sprzyjające statystyki mają być furtką do wymarzonej przez ordynatorkę prywatyzacji szpitala. Wszystko jest zaplanowane, wymyślone i neoliberalny sukces jest na wyciągnięcie ręki. Plany ordynatorki krzyżuje wysłanniczka ministerstwa i kapitalizmu w jednym. Biały personel buntuje się i marzy o strajku. Do tego na oddział trafiają kłopotliwe położnice i ich bladzi z napięcia mężowie. Każda z par podobnie jak ordynatorka zaplanowała sobie przyszłość. Snują plany o życiu z nowo narodzonym dzieckiem. Każda z par reprezentuje inne poglądy i klasy społeczne. Niestety rodzące się dzieci nie spełniają oczekiwań planujących i pewnych siebie rodziców. Noworodki są obdarzone świadomością i krytycznym instynktem.

„Położnice...” to opowieść o pozornej możliwości zaplanowania rzeczywistości zgodnie ze swoim sumieniem i swoimi poglądami. Dziecko staje się testerem, papierkiem lakmusowym dla otaczającej je rzeczywistości. Konfrontacja klasy średniej, w najrozmaitszych jej odsłonach z nieuchronną realnością dziecka i niemożliwością jej pełnego kontrolowania staje się silnikiem wydarzeń, próbą postaw i koniecznością przedefiniowania obrazu rodziny. Służba zdrowia kontra emocje, prywatna służba zdrowia jako niemądra utopia. Publiczna służba zdrowia jako wiecznie niesprawny system. Dzieci jako przeciwnicy stylu życia. Gdzieś w szpitalu św. Zofii zaczynają się traumy, które będą towarzyszyć przez całe życie.

Spektakl inspirowany jest prawdziwymi wydarzeniami.

O twórcach spektaklu - Monice Strzępce i Pawle Demirskim:

Uprawiają sztukę krytyczną. Wykorzystując anarchistyczny potencjał śmiechu (ich ulubione gatunki sceniczne to burleska, farsa, slapstick, komedia), uczą, że kształt świata jest wynikiem walki interesów rozmaitych grup, że obok prawdy zwycięzców jest także prawda przegranych i to na nią zwracają uwagę widzów. Czarnym charakterem w ich teatrze staje się wszystko to, co chce uchodzić za oczywiste, jedyne i niepodważalne. Szczególnie: neoliberalizm, kapitalizm, konsumpcjonizm oraz polska narodowa martyrologia (…)

Nagrodę PASZPORTY POLITYKI otrzymują za konsekwentnie rozwijany projekt teatru krytycznego. Za odwagę mówienia więcej i ostrzej, niż chcielibyśmy usłyszeć. Za żywiołową teatralność łamiącą bariery „dobrego smaku” na rzecz „dobrego myślenia”.
(Serwis PASZPORTY POLITYKI 2010)

Monika Strzępka i Paweł Demirski, bo o nich mowa, to bodaj najgłośniejsze dziś nazwiska w nowym, polskim teatrze. Budzą kontrowersje, otrzymują nagrody, mają wiernych fanów i zagorzałych przeciwników. Najważniejsze przedstawienia stworzyli w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu: „Był sobie Polak, Polak, Polak i diabeł”, „Diamenty to węgiel, który wziął się do roboty”, „Niech żyje wojna!!!” oraz „Był sobie Andrzej, Andrzej, Andrzej i Andrzej” (wszystkie tytuły prezentowaliśmy rok temu w ramach XII Wakacyjnego Przeglądu Przedstawień).

Wiosną br. Monika Strzępka i Paweł Demirski podjęli współpracę z Teatrem Rozrywki. POŁOŻNICE SZPITALA ŚW. ZOFII to tekst i muzyka powstałe specjalnie dla „Rozrywki”. Będzie szyderczo, ostro i bezkompromisowo. Ale też bardzo śmiesznie.