Siła sióstr

rozmowa z Piotrem Szalszą

W Pałacu Dąmbskich ruszyły próby do pierwszej premiery Teatru Muzycznego. Rozmowa z Piotrem Szalszą, reżyserem "Sióstr Parry", muzycznej premiery Impresaryjnego Teatru Muzycznego, która już 13 maja zagości na toruńskiej scenie.

Ustalmy coś na początku. Spektakl opowiada historię sióstr Parry czy Barry?

(Śmiech). - To było jedno z pytań, które miałem okazję zadać autorce - Michaeli Ronzoni. Pierwowzorem bohaterek spektaklu "Siostry Parry" były oczywiście słynne Barry Sisters. Ten spektakl to jednak wolna parafraza, nie do końca związana z życiem słynnych sióstr, której zrobiły muzyczną karierę w Stanach Zjednoczonych. Ronzoni przez dłuższy czas mieszkała w Nowym Jorku, gdzie chłonęła wszystkie broadwayowskie szlagiery. To zainspirowało ją do napisania spektaklu o dwóch kopciuszkach ze Wschodu. A czy pierwotnie nosiły nazwiska Begelman czy Pegelman to już nie ma dla tej sztuki takiego znaczenia.

Liczy się przede wszystkim muzyka?

- Oczywiście. Usłyszymy broadwayowskie przeboje, które oryginalne Barry Sisters śpiewały na scenie. Utwory zostały tak poukładane, aby w odpowiedni sposób korelowały z akcją i miały - mówiąc po brechtowsku - epicki charakter. Wyrażają komentarz do uczuć, sytuacji i nastrojów bohaterek. Z kierownikiem muzycznym Jerzym Kluzowiczem, z którym wspólnie już po raz czwarty robimy ten musical, postanowiliśmy uwspółcześnić i ujazzowić wszystkie piosenki. Gdy spektakl pokazywano w Izraelu, usłyszeliśmy, że piosenki tak odżyły, że momentami nie można ich było poznać.

Barry Sisters występowały na scenie do lat 70. Na ile nawet w tych mocno ujazzowionych wersjach te utwory mogą być atrakcyjne dla osób np. z mojego pokolenia?

- Na pewno nie jest to hard rock (śmiech). Staraliśmy się, aby zabrzmiały współcześnie. Są klawisze, kontrabas, perkusja jazzowa, saksofon, klarnet i skrzypce. Na zespół Igora Nowickiego, który zagra w spektaklu, trafiłem przypadkiem. Gościłem w Toruniu przy okazji Międzynarodowego Dnia Teatru. Jak ich usłyszałem, od razu powiedziałem: "To jest orkiestra, której potrzebujemy!".

"Siostry Parry" przenosi Pan na scenę już po raz czwarty. - Pierwszy raz miało to miejsce w 2002 roku w Krakowie, drugi w 2004 roku w Tel Awiwie, a trzeci w 2006 roku w Rzeszowie. Na ile ta toruńska premiera będzie różniła się od poprzednich?

- Opowiem panu pewną historię. Pierwotnie w tym spektaklu miało grać kilku aktorów z Teatru Horzycy. Jedna z ról przewidziana była dla bardzo dojrzałej osoby. Aktorka, która miała ją zagrać, nie dostała jednak zgody swojej dyrekcji. Z tego powodu musiałem zmodyfikować scenariusz.

To znaczy?

- W filmie druga część historii, która przy tej okazji się wydarzyła, zostałaby określona jako lekko szmirowata. Zapukała do moich drzwi Kornelia Maraszek, która jest żoną aktora grającego główną rolę w "Mizantropie" Teatru Horzycy. Z pytaniem o pracę. Musiałem odmówić, bo mieliśmy już porozdawane role. Następnego dnia okazało się, że dyrektor Teatru Horzycy nie zgadza się, by wytypowana pierwotnie aktorka wzięła udział w naszym przedstawieniu. Gdy tylko się o tym dowiedziałem, kazałem posłać po dziewczynę, z którą rozmawiałem wcześniej. Scenariusz musiałem jednak zmienić.

Jak bardzo?

- Zamiast babci historię tytułowych sióstr będzie opowiadała w spektaklu jedna z ich wnuczek. Sądzę, że wyjdzie to tylko tej sztuce na dobre, ponieważ postaci babci po trzeciej inscenizacji miałem już serdecznie dosyć (śmiech). Mogę zatem podziękować dyrektor Teatru Horzycy, że dzięki niej udało mi się uwspółcześnić całą sztukę.

Tomasz Bielicki
Nowości
7 maja 2014
Portrety
Piotr Szalsza

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...