Słoń Trąbalski i inni

Dzięki "Śpiewającej lokomotywie" przypomnieć można sobie postaci z wierszy Juliana Tuwima, które z racji humoru, rymów i barwnych historii towarzyszą kolejnym pokoleniom dzieci. Na scenie widzimy 22-osobową Bajkową Orkiestrę Symfoniczną, kierowaną przez Piotra Salabera - dyrygenta, a przy tym autora muzyki, konferansjera i solistę. To właśnie dzięki niemu powstała "Śpiewająca lokomotywa", bo Salaber kilkanaście lat temu przygotował bardzo przyjemne dla ucha, melodyjne aranżacje do 16 wierszy Tuwima, które wraz z uwerturą zamknął w 17 utworach na płycie "Lokomotywa i inne piosenki dla dzieci".

Po przywitaniu przez dyrygenta przy stoliku zasiada aktor Jerzy Zelnik, w pierwszej chwili trudny do rozpoznania pod słomkowym kapeluszem. Jednak to wejście trójki solistów - Aleksandry Lis, Ewy Olszewskiej i przede wszystkim znanego z wielu udanych ról komediowych w Teatrze Miejskim Bogdana Smagackiego, budzi większą uwagę małych widzów. Zwłaszcza, że na początek śpiewają o przygodach zapominalskiego "Słonia Trąbalskiego", w którego z wyczuciem wciela się Bogdan Smagacki.

Każdy ma tu swoją rolę. Jerzy Zelnik czasem z towarzyszeniem orkiestry (podczas wykonywania "Okularów"), czasem bez ("O Grzesiu kłamczuchu i jego cioci", "Figielek") przypomina wiersze, klarownie je deklamując i wzbogacając ich interpretację najprostszymi zagraniami aktorskimi (ekspresja, intonacja, pojedyncze gesty). Z kolei soliści wspierani przez Piotra Salabera z wierszy uczynili pełne wdzięku piosenki, niekiedy oprócz śpiewu na głosy (np. "Trudny rachunek", "O Panu Tralalińskim") dodając nakreśloną z grubsza grę aktorską (wspomniany "Słoń Trąbalski" czy "W aeroplanie"). Wszyscy artyści wykonują "Ptasie radio", zaś wsparci wnuczkiem Jerzego Zelnika biorą udział w wyciąganiu "Rzepki" i piosence "Dwa Michały". Jedynym nieudanym muzycznie momentem jest rapowana wersja "Lokomotywy", gubiąca niepowtarzalny rytm wiersza Juliana Tuwima.

Piotr Salaber nawiązuje dobry kontakt z dziećmi, angażując je w rozmaity sposób w przedstawienie - od wskazywania występujących w piosenkach zwierząt lub przedmiotów, przez wspólne śpiewanie z publicznością "Dwóch Michałów", po zagadki muzyczne (jaki instrument "udaje" wybrane zwierzę), z którymi dzieci doskonale sobie radzą. Bardzo dobrze współbrzmią ze sobą głosy Aleksandry Lis, Ewy Olszewskiej i Bogdana Smagackiego. Zgrabne, choć nieco zbyt rzadkie są też ich działania aktorskie, którym szlif nadał Krystian Nehrebecki. Świetnie sprawdzają się efektowne kostiumy, przygotowane przez Mariusza Napierałę dla solistów i deklamującego wiersze aktora, nawiązujące do mody plażowej sprzed lat (Lis, Olszewska, Zelnik) i stroju marynarza (Smagacki).

Jednak główną wartością spektaklu jest bogata brzmieniowo muzyka, którą prezentuje Bajkowa Orkiestra Symfoniczna. Piotr Salaber zadbał o to, by większość bohaterów wierszy Tuwima charakteryzował charakterystyczny dźwięk - puzon imituje Słonia Trąbalskiego, trąbka kaczki z "Trudnego rachunku", skrzypce, wiolonczele i altówki dominują w muzycznym obrazie ptaków z "Ptasiego radia", a za trele rodziny Tralalińskich odpowiedzialny jest flet. Oczywiście wszystkie motywy muzyczne świetnie słychać w uwerturze, którą Piotr Salaber jako "Ukłony dla Pana Juliana" zdecydował się zaprezentować pod koniec spektaklu. To zresztą najciekawszy moment przedstawienia dla dzieci, którym wielką frajdę dają w tym czasie bańki mydlane puszczane przez aktorów.

Bogate muzycznie, dobrze zaśpiewane przedstawienie mogłoby jednak w większej mierze wykorzystywać zdolności aktorskie występujących, tu sprowadzonych przede wszystkim do roli śpiewaków, przez co spektakl nie jest zbyt dynamiczny. Mimo tego godzina w towarzystwie wierszy Tuwima i muzyki Salabera to czas bardzo miło spędzony na Scenie Letniej dla młodszych i starszych widzów.