Spektakle gościnne

„Drugie wygnanie / Second Exile"
Teatr Narodowy w Manheim (Niemcy)
premiera: 22 czerwca 2017 r.
pokaz w Teatrze Powszechnym: 25 czerwca – godz. 19.00, Scena Duża

reżyseria i scenografia: Oliver Frljić
dramaturgia: Marija Karaklajić, Carolin Losch
kostiumy: Sandra Dekanić
reżyseria światła: Wolfgang Schüle
obsada: Linda Begonja, Boris Koneczny, Anne-Marie Lux, Jacques Malan, Hannah Müller, Fabian Raabe, Enes Salković
czas trwania: 1 godz. 30 minut.

W 1992 roku 16-letni Oliver Frljić uciekł przed wojną z Bośni do Chorwacji, stając się częścią narodu uchodźców. Uchodźstwo oznacza prześladowanie i pozostawanie na łasce instytucji państwowych, z powodu faktów, na które nie masz żadnego wpływu, jak np. miejsce urodzenia czy narodowość twoich rodziców. W 2017 roku Frljić znowu znalazł się na wygnaniu. Jako dyrektor Chorwackiego Teatru Narodowego w Rijece w centrum swojej pracy artystycznej umieścił potrzebę przepracowywania wojennych zbrodni i traum – reakcją na to były groźby pozbawienia życia i uznanie za wroga publicznego.

Na tytułowym „drugim wygnaniu" Frljić może spojrzeć 20 lat wstecz, kiedy po raz pierwszy, w 1995 roku, przybył do Niemiec, jako osoba ubiegająca się o azyl. Reżyser wspólnie z aktorami z Niemiec i byłej Jugosławii rysuje indywidualne losy związane z globalnym kryzysem uchodźczym. W dobie rosnącego nacjonalizmu, nietolerancji wobec mniejszości i zagrożeń dla wolności sztuki, stajemy przed pytaniem: dokąd zmierzasz Europo?
Oliver Frljić, urodzony w 1976 r. w Bośni, studiował filozofię i reżyserię w Akademii Sztuk Dramatycznych
w Zagrzebiu. W swojej pracy reżyserskiej zajmuje się takimi tematami jak: wojenne losy i przyszłość Europy
w dobie globalizacji, przemoc symboliczna, władza religii i tolerancja dla inności. Polskiej publiczności teatralnej znany jest dzięki spektaklom prezentowanym w Teatrze Powszechnym w Warszawie: „Klątwa", „Trylogia
o chorwackim faszyzmie: cz. III Chorwacki teatr", czy „Przeklęty niech będzie zdrajca swej ojczyzny" oraz podczas Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy: „Nasza przemoc, wasza przemoc".

Spektakl przeznaczony dla widzów dorosłych.

Partner: Goethe-Institut, przy wsparciu niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

„POLE MINOWE / MINEFIELD"
premiera: Brighton Festival 2016
dwa pokazy w Teatrze Powszechnym w Warszawie: 29 i 30 czerwca – godz. 19.00, Scena Duża

reżyseria i tekst: Lola Arias
scenografia: Mariana Tirantte
muzyka: Ulises Conti
kostiumy: Andrea Piffer
reżyseria światła i kierownictwo techniczne: David Seldes
wideo: Martin Borini
dźwięk: Roberto Pellegrino/Ernesto Fara
asystenci reżyserki: Erika Teichert, Agustina Barzola
brytyjska asystentka: Kate O'Connor
asystent techniczny: Imanol López
asystenci produkcji: Lucila Piffer, Melisa Santoro
badania i produkcja: Sofia Medici, Luz Algranti
współpraca produkcyjna: Gema Films
brytyjscy producenci dla LIFT: Erica Campayne, Carolyn Forsyth, Matt Burman
obsada: Lou Armour, David Jackson, Gabriel Sagastume, Ruben Otero, Sukrim Rai, Marcelo Vallejo
czas trwania: 1 godz. 40 min.
trailer: https://www.youtube.com/watch?v=mSexxxhxpgc

„POLE MINOWE" to projekt, który łączy argentyńskich i angielskich weteranów wojny o Falklandy, aby zbadać, co pozostało w ich umysłach trzydzieści pięć lat później. W filmowym zestawieniu, tworzącym wehikuł czasu, ci, którzy walczyli, są teleportowani w przeszłość, by zrekonstruować wojnę i następstwa wspomnień.

Lou Armor był na okładce każdej gazety, gdy Argentyńczycy wzięli go do niewoli, a teraz jest pedagogiem specjalnym. Rubén Otero przeżył zatonięcie okrętu wojennego, a obecnie ma zespół muzyczny zainspirowany twórczością The Beatles. David Jackson spędził wojnę na słuchaniu i przepisywaniu kodów radiowych, a teraz słucha innych weteranów w swoim gabinecie psychologicznym. Gabriel Sagastume był żołnierzem, który nigdy nie chciał strzelać, a teraz jest adwokatem kryminalnym. Sukrim Rai był Ghurkiem (najemnym żołnierzem walczącym w brytyjskim wojsku kolonialnym), który walczył nożem, a obecnie pracuje jako ochroniarz. Marcelo Vallejo był członkiem artylerii, a teraz uprawia triathlon. Jedyne, co ich łączy, to bycie weteranem wojennym. Ale kim jest weteran? Ocalonym? Bohaterem? Szaleńcem? Projekt Loli Arias konfrontuje różne wizje wojny, łączy starych wrogów, by opowiedzieć jedną historię. „POLE MINOWE" przygląda się bliznom pozostawionym przez wojnę, analizuje związek między doświadczeniem i fikcją oraz tysiącami sposobów reprezentowania pamięci.

Lola Arias - to urodzona w 1976 r. w Buenos Aires, pisarka, reżyserka teatralna, artystka wizualna i performerka. Współpracuje z ludźmi z wielu środowisk (m.in. z weteranami wojennymi, byłymi komunistami, bułgarskimi dziećmi) na polu teatru, literatury, muzyki, filmu i wielogatunkowych projektów artystycznych. Jej produkcje ironicznie wykorzystują grę pomiędzy fikcją i rzeczywistością. Ostatnimi z jej najgłośniejszych prac były m.in.: „Moje życie później" (2009), „Familienbande" (2009), „Rok, w którym się urodziłam" (2012), „Melancholia i manifestacje" (2012), „Sztuka robienia pieniędzy" (2011), „POLE MINOWE" (2016) i „Atlas komunizmu" (2016). Na bazie spektaklu „POLE MINOWE" wyreżyserowała film „Teatr wojny" (2018). Zrealizowała także kilka miejskich interwencji ze Stefanem Kaegim. Wraz z Ulisesem Contim komponuje i gra muzykę. Publikuje wiersze, powieści i sztuki teatralne. Prace Loli Arias były prezentowane podczas wielu międzynarodowych festiwali takich jak np.: Lift Festival, Theater Spektakel; Under the radar NY; Wiener Festwochen; Spielart Festival; Sterischer Herbst; Berlinale, a także w takich instytucjach jak: Theatre de la Ville, Red Cat LA, Walker Art Centre, Parque de la memoria i Museum of Contemporary Art Chicago. Więcej informacji o artystce: http://lolaarias.com/.

Spektakl „POLE MINOWE" został pierwotnie zamówiony i koprodukowany przez: LIFT, Royal Court Theatre, Brighton Festival Universidad Nacional de San Martín, Theaterformen, Le Quai Angers, Künstlerhaus Mousonturm, Maison des Arts de Créteil, Humain Trop Humain / CDN de Montpellier and Athens i Epidaurus Festival.

współpraca: British Council, Embajada de la República Argentina en Gran Bretaña e Irlanda del Norte, Arts Council England, The Sackler Trust.

„Polska gnida / Polish Vermin"
premiera: 13 lipca 2017 r., Ferment BOV (Bristol Old Vic Theatre) w Arnolfinii Gallery w Bristolu
pokaz spektaklu w Teatrze Powszechnym w Warszawie: 27 czerwca – godz. 19.30, Scena Mała

reżyseria: Agnieszka Błońska
tekst: Agnieszka Błońska, Patrycja Kujawska
wizualizacje: Michał Iwanowski
dźwięk: Benji Bower
współpraca przy dźwięku: Jack Drewry
producentka: Helen Edwards
występuje: Patrycja Kujawska
czas trwania: 45 min.

W czerwcu 2016 roku, po przeprowadzonym referendum, zalaminowane kartki z napisem „Leave the EU, no more Polish Vermin" („Wyjść z UE, dosyć polskich gnid") podrzucano pod drzwi społeczności polskiej w Wielkiej Brytanii. Na odwrocie niektórych z nich znajdował się dopisek: „Go home Polish Scum" („Wracajcie do domu polskie szumowiny").
Jaką pozycję zajmuję wobec przemocy i podziałów? Czy mogę cokolwiek zmienić? W jaki sposób? Neutralność nie jest odpowiedzią, a zamęt możliwości przytłacza. Czy jeszcze tu przynależę? „Polska gnida / Polish Vermin" bada nasz stosunek do Brexit-u i tego, co nas czeka w przyszłości. Spektakl zrodził się z inicjatywy trójki polskich artystów żyjących w Wielkiej Brytanii. Materiał powstawał w Kornwalii, brytyjskim regionie, który głosował za wyjściem z Unii Europejskiej oraz w Bristolu, mieście, które zagłosowało za pozostaniem w europejskiej wspólnocie.
Spektakl powstał dzięki wsparciu Arts Council England i FEAST oraz Bristol Old Vic Ferment, Hall for Cornwall, Arnolfini Gallery, Newlyn Art Gallery i Kneehigh.

Agnieszka Błońska - reżyserka teatralna pracująca w Polsce oraz Wielkiej Brytanii, gdzie jest związana z Hall For Cornwall w Truro (Associate Artist), współpracuje też z Theatre Bristol i Newlyn Art Gallery oraz wykłada na wydziale teatralnym i aktorskim w Falmouth University. W 2008 r. była nominowana do brytyjskiej nagrody Arts Foundation dla młodego reżysera. W Teatrze Powszechnym wyreżyserowała spektakle: „Gwałt. Głosy", „Praskie Si-Fi" i „Mefisto". W swojej pracy zajmuje się tematami tożsamości i zmiany społecznej w kontekście narracji osobistej i zbiorowej; używa metod devising oraz improwizacji. Więcej informacji o reżyserce: http://www.agnieszkablonska.com/.
Pokaz spektaklu w Teatrze Powszechnym w Warszawie realizowany jest w ramach międzynarodowego projektu „Atlas of Transitions. New geographies for a cross-cultural Europe".
Projekt współfinansowany ze środków programu „Kreatywna Europa" Unii Europejskiej.

„Kiedy mój tata zmienił się w krzak"
na podstawie utworu Joke van Leeuwen
Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu
premiera: 20 września 2017 r.
dwa pokazy w Teatrze Powszechnym w Warszawie: 26 czerwca – godz. 16.00 i 18.30
reżyseria: Jakub Skrzywanek
przekład: Jadwiga Jędryas
adaptacja i dramaturgia: Klaudia Hartung-Wójciak
działania edukacyjne: Dorota Kowalkowska
współpraca pedagogiczna: Małgorzata Simm, Ewa Węgrzyn-Jonek
scenografia i kostiumy: Agata Skwarczyńska
muzyka: Anna Stela
konsultacje merytoryczne: Elżbieta Krawczyk (CEO)
obsada: Angelika Cegielska, Michał Kosela, Karolina Krawiec, Ryszard Węgrzyn, Irena Wójcik
czas trwania: 60 minut
Spektakl „Kiedy mój tata zmienił się w krzak" jest historią o wojnie i uchodźctwie, ukazaną z perspektywy kilkuletniej dziewczynki – Tody. Tożsamość narratorki nie jest tu jednak określana tylko przez status uchodźcy i doświadczenie wojenne. Historia Tody jest przede wszystkim opowieścią o jej domu, wyobraźni, wspomnieniach, babci i listach od ojca, który zmienił się w krzak. Podróż opowiadana przez Tody jest zapisem tego, jak dziewczynka widzi świat, który w obliczu stawianych przez nią podstawowych pytań, wydaje się jeszcze bardziej absurdalny i pozbawiony logiki.
Joke van Leeuwen – to urodzona w 1952 r. holenderska pisarka, poetka i ilustratorka. Autorka książek dla dzieci
i dorosłych. Studiowała historię i grafikę, ale chętnie występuje też na scenie. Wielokrotnie nagradzana, w tym m.in. Złotą Sową, Złotym i Srebrnym Rysikiem, Woutertje Pieterse Prijs oraz Theo Thijssen Prijs, czyli najważniejszymi nagrodami w dziedzinie literatury niderlandzkiej dla dzieci i młodzieży, a także prestiżowymi AKO Literatuurprijs za powieść dla dorosłych i Constantijn Huygensprijs za całokształt twórczości. Jej książki zostały przetłumaczone na kilkanaście języków.