Stanisław Skolimowski (1895 - 1965)
Aktor teatralny, telewizyjny i filmowy.Urodził się 20 lipca 1895 w Załużu pow. Ciechanów. Zmarł 3 grudnia 1965 w Łodzi.
Był synem Władysława i Wiktorii Skolimowskich W 1910 rozpoczął pracę w jednej z łódzkich fabryk.
W 1924 debiutował w Teatrze Popularnym w Łodzi i pozostał na tej scenie do 1929. 12 grudnia 1927 zdał eksternistyczny egzamin aktorski. Później występował: w 1929-31 w Teatrze Polskim w Katowicach, 1931-36 w Teatrach Miejskich w Wilnie, 1936-39 w Teatrze Miejskim w Łodzi.
W okresie okupacji niemieckiej w 1939-42 był wywieziony do Niemiec; 1942-45 pracował w Łodzi jako robotnik.
Od wiosny do września 1945 występował w Teatrze Powszechnym w Łodzi, od października 1945 do 1949 w Teatrze Województwa Kieleckiego następnie w Teatrze im. S. Żeromskiego w Kielcach, w sezonie 1949/50 w Teatrze im. A. Węgierki w Białymstoku. Od maja 1950 do śmierci występował w Teatrze Nowym w Łodzi. Grał najczęściej role epizodyczne, takie jak: Pigwa "Sen nocy letniej", Tempus "Akropolis", Wrona "Zwycięstwo", Garnosz "Horsztyński", Piotr "Święto Winkelrida", Ślepy "Opera za trzy grosze".
W Teatrze Telewizji zagrał w spektaklu „Cela 267" wg utworu Juliusza Fucika „Reportaż spod szubienicy" w reżyserii Ireneusza Kanickiego (1964).
Posiada na swoim koncie także role filmowe: „Nad rzeką" w reżyserii Janusza Kubika (1962) i w szkolnej etiudzie "Ludzie i Die Menschen" (1964) w reż. Jerzego Afanasiewa, nakręconej wg. noweli Wojciecha Żukrowskiego "Pod śniegiem".
Źródła: Słownik biograficzny teatru polskiego, FilmPolski, E-teatr
