Strike a pose, vogue!

Na początku lat 70, na parkiet klubu Footloose wchodzi Paris Dupree, wyciąga magazyn Vogue i zaczyna imitować pozy modelek z kart magazynu. Tak rodzi się voguing czyli taniec pełen wolności, dumy i artyzmu. Dzisiaj, to o wiele więcej niż tylko styl taneczny - to sposób wyrażania emocji, które są nie do wyrażenia słowami, sposób na bycie wolnym i na manifestowanie tej wolności. Nie jest on stricte przypisany do ruchu LGBTQ+, a pozwala na celebrowanie seksualności, cielesności i szeroko rozumianej queerowości.

Każdy z performansów przedstawionych w filmie cechował się dużą emocjonalnością i osobistością. Poruszały one problem przeciwności, z jakimi muszą się mierzyć osoby na różny sposób nie wpasowujące się w przyjęte społecznie ramy. Nie było w nich jednak ani grama moralizatorstwa, za to dużo przestrzeni dla wsparcia i zrozumienia. Organizatorzy, twórcy, a nawet i sami widzowie sprawili, że premiera miała charakter sekretnego zgromadzenia, zresztą zapowiedziany w tytule. Dzięki możliwości komentowania w czasie rzeczywistym mieliśmy wszyscy ze sobą kontakt i oprócz seansu filmowego, obserwowaliśmy swoje reakcje. A były one wspaniałym dopełnieniem performansów. Co rusz wyświetlał się komentarz ze słowami uznania, wsparcia i wzruszenia. Tworzyło to bardzo bezpieczną atmosferę, w której chciało się być, mimo że wirtualnie.

Wśród pokazów wyróżniał się występ Zygzaka (Michał Łaciński), który był swego rodzaju „laurką dla depresji". To ważny temat, bo nadal się go bagatelizuje, a performans pokazywał jak trudne emocje targają człowiekiem dotkniętym tą chorobą. Nie zabrakło także politycznego przekazu, który wydaje się być wręcz obowiązkowy w czasach wzrostu homofobii w naszym kraju. Występ Koko (Kacper Kokociński) o poszukiwaniu swojego miejsca przez osoby nieheteronormatywne to istotny głos, który przypomniał: wspierajcie i chrońcie osoby LGBTQ+ w Polsce. Jednak najbardziej widowiskowym okazał się pokaz duetu Miss Pinky (Karolina Adamska) i Dziadek Yantar (Adrian Rutkowski). Była to uczta dla oka, ucha i ducha. Zaczęty został z głośnym przytupem, czyli feministyczną manifestacją niezgody na nierealne oczekiwania wobec kobiet. Po czym stał się poruszającą opowieścią o przywiązaniu, a przy tym był imponującym popisem umiejętności obu performerów. Zakończony został przewrotnie i żartobliwie, a to pozwoliło na oddech ulgi i uśmiech. Wszystkie występy scalały komentarze Lizzy Straty (Ola Juchacz), która tłumaczyła i dopowiadała, ale także bawiła i rozluźniała, dzięki czemu seans był przede wszystkim przyjemnym przeżyciem.

Scenerią większości performansów była jedyna w swoim rodzaju przestrzeń Sceny Roboczej. Dodawała ona tajemniczości, intrygowała i stwarzała twórcom wiele możliwości do jej wykorzystania. Jednak absolutną wisienką na torcie było światło, którego realizacją zajął się Krystian Koźbiał. To ono sprawiało, że każdy występ stawał się kompletny.

„NÓW: The Secret Gathering" to widowisko na wysokim poziomie. Twórcy przygotowali dopracowane i niebanalne występy. Każdy performans był emocjonalny, pełen ekspresji i różny od pozostałych. Powtórzę za Lizzy Stratą bardzo ważną konkluzję - to, że możemy wspierać jest przywilejem i błędem jest z tego przywileju nie korzystać. Takie realizacje jak „NÓW: The Secret Gathering" uświadamiają jak istotna jest solidarność i bycie razem, pomimo tych trudnych czasów. Tylko razem jesteśmy w stanie zmienić otaczającą nas rzeczywistość.