Świat do uratowania

,,Niekończąca się historia" – reż. Magdalena Miklasz - Teatr Rampa w Warszawie

Spektakl ,,Niekończąca się historia" w reżyserii Magdaleny Miklasz, cenionej aktorki oraz reżyserki teatralnej, która współpracuje z teatrami w całej Polsce min. Teatrem Dramatycznym w Warszawie, zaprezentowany został 14 maja 2022 roku o godzinie 16:00 w warszawskim Teatrze Rampa.

Sztuka zrealizowana została na podstawie książki Michaela Endego oraz filmu Wolfganga Petersena. Filmowa adaptacja jednak nie zachwyciła autora powieści. Niezadowolony z efektu końcowego prosił nawet producentów, aby usunęli jego nazwisko z czołówki ekranizacji, stając się tym samym prawdopodobnie jedyną osobą, której ponadczasowa opowieść wyświetlana w kinach w 1984 roku się nie podobała.

Fabuła spektaklu przenosi widza w świat Fantazjany, krainy marzeń i wyobraźni. Bohaterami adaptacji są zarówno Bastian (bohater oryginalnej części ,,Niekończącej się historii") jak i jego nastoletni syn, który wyrusza do Fantazjany trzydzieści lat później, rozbudzając czułe wspomnienia w ludziach, którzy przeżyli z Bastianem całe swoje dzieciństwo. Odbiorca jest świadkiem wędrówki młodego chłopca Atreju – odgrywanego przez niesamowitą i charyzmatyczną Sarę Celler – Jezierską przez niebezpieczne głębiny Fantazjany aby ocalić jej mieszkańców. Lecz aby to się stało, musi uratować Dziecięcą Cesarzową (odgrywaną przez Michalinę Dąbrowską), dotkniętą nieznaną wszystkim chorobą. Wraz z rozwojem fabuły nie brakuje wzruszających scen, radzenia sobie ze stratą oraz upartego dążenia do powierzonego celu.

Dla wielu odbiorców, ,,Niekończąca się historia" prawdopodobnie kojarzy się z latami dzieciństwa, które przyćmiewała PRL – owska cenzura polityczna. Czy dojrzały już widz podczas sztuki może poczuć nutkę nostalgii związanej z tym okresem? Nic bardziej mylnego. Nowoczesna scenografia, za którą odpowiada Mirek Kaczmarek (znany i ceniony scenograf, który zrealizował min. kultowe ,,Wesele" czy ,,Trans – atlantyk" ), przenosi nas w wir dotkniętej pandemią współczesności, w której dominują telefony komórkowe, laptopy oraz wideo rozmowy między dziadkiem a wnuczkiem, które możemy dostrzec na pojawiających się ekranach multimedialnych wyświetlanych na ścianach sceny teatru. Pojawiający się prawie w każdej scenie dym dodaje atmosfery grozy, tajemniczości a niekiedy oddziałuje również na zmysł węchu a światło idealnie wpasowuje się w aurę widowiska, nadając każdej scenie indywidualności.

Na aprobatę zasługują również kostiumy, przygotowane przez Grupę Mixer tworzonej przez Dorotę Gaj – Woźniak, Roberta Woźniaka oraz Monikę Ulańską. Prosta, zielona szata Atreju nadaje mu niewinności oraz ukazuje jego dziecięcą, żądną przygód i pomocy duszę, natomiast jaskrawe, pełne przepychu stroje innych mieszkańców Fantazjany odzwierciedlają ich charaktery i temperamenty. Na specjalną uwagę zasługuje wielowarstwowy kostium Skałojada w którego wcielił się Julian Mere.

Za wyjątkową oprawę muzyczną odpowiada Anna Stela, wybitna aktorka i twórczyni muzyki teatralnej. Muzyka w ,,Niekończącej się historii" pełni swego rodzaju rolę przewodnika. Dzięki dźwiękom możemy dowiedzieć się co dzieje się w danej chwili oraz co przeżywa bohater podczas swej wędrówki.

Ważnym aspektem w sztuce teatralnej jest przyciągnięcie uwagi widza na aktorów. Sarze Celler – Jezierskiej udaje się to w stu procentach. Nadzwyczajne odwzorowanie głównej roli młodego chłopca sprawia, iż nie można oderwać wzroku od jej osoby oraz charyzmatycznego podejścia do roli. Na wyróżnienie zasługuje również Filip Karaś, który wciela się zarówno w rolę Konia Artaksa, Błędnego Ognika, Gnoma Engywuka oraz Księcia Bastiana. Jego magiczność oraz zaangażowanie na scenie dodaje sztuce zabawnego, pełnego energii akcentu oraz daje widzowi poczucie komiczności, co słychać było po reakcjach widowni, gdy aktor pojawiał się na scenie.

Te niespełna dwu godzinne widowisko minęło jak za pstryknięciem palca. Niesamowity spektakl o dorastaniu, dziecinnej beztrosce oraz o chęci niesienia pomocy pozostał w mojej pamięci jeszcze przez długi czas od chwili opuszczenia teatru. Uważam, iż każde dziecko, które miało szczęście przenieść się choć na moment do bajkowej krainy, będzie miało lepsze spojrzenie na świat – który tak jak Fantazjanę – należy chronić, kochać oraz odbudowywać. Historia przynosi również nostalgię tym, którzy dawno temu byli dziećmi ale nigdy nie zapomnieli o dawnym duchu beztroski, wyobraźni oraz dobroci płynącej z całej niekończącej się historii.

Maria Wiśniewska
Dziennik Teatralny Warszawa
2 września 2022

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...