Sztuka o sztuce przyjaźni

Śnieżna biel (kupionego za 200 000) wymarzonego obrazu Serga stała się idealnym tłem dla dyskusji nie tylko o sztuce, ale także o życiu trzech, jakże charakternych mężczyzn. Dzieło sztuki bynajmniej nie stanęło na drodze ich przyjaźni, a tylko zainicjowało chwilę szczerości, podczas której Serge (Dariusz Stach), Marc (Mirosław Neinert) i Yvan (Piotr Rybak) po piętnastu latach mogli uczciwie wyrazić opinie o sobie nawzajem. 

Obrazy w tym spektaklu odzwierciedlają gust i różne, jak odcienie bieli na dziele Serga charaktery każdego z bohaterów. W mieszkaniu wrażliwego w środku, ale chłodnego i konkretnego na zewnątrz – Marca zamieszczono tradycyjny krajobraz miejski. U nieco ciapowatego, pogubionego, borykającego się z problemami przyszłego pana młodego – Yvana, powieszono awangardową martwą naturę. Natomiast nowobogacki i ambitny Serge kupił sobie biały obraz w poprzeczne białe pasy, które (w drodze wyjaśnienia) widać dopiero po przyjrzeniu się w odpowiednim świetle. Szczęśliwie w końcu dochodzą do kompromisu – pole walki (czy też walka o płótno) zostało dosłownie zamalowane, tym samym rozpoczynając kolejny etap wieloletniej przyjaźni. 

Inteligentny humor, często ograny długimi pauzami, im mniej wygodny dla przyjaciół, tym bardziej zabawny dla odbiorców. Zastosowanie stopklatek w przygaszonym świetle, podczas których bohaterowie dzielili się z widownią swoimi myślami, wciągało publiczność w tą wartką grę toczącą spór o wielokrotne niedomówienia. A biała sceneria kameralnego teatru stała się dobrym tłem dla świetnej, niepozbawionej improwizacji gry aktorów. 

Choć „Sztuka” jest prawie dla każdego – i dla smakoszy, i dla tych niebywających w teatrze, to po obejrzeniu można odnieść wrażenie, że jednak współczesna sztuka to barachło niewarte jakiejkolwiek uwagi. Zatem spektakl prezentuje różne rodzaje odbioru takiej sztuki i zostawia „otwartą furtkę” dla widza, który już we własnym zakresie powinien ją ocenić. Pomimo to nie ma wątpliwości, że przedstawienie było udane, a na dowód tego przytoczę podsłyszaną na widowni wymianę zdań : – Widzisz te pasy? – Tak, widzę.