Taniec z batami

Z piasku pomału wynurzają się kobiece dłonie, spokojnie, jakby dane im było po setkach lat ponownie wyjrzeć na świat. Cisza, skontrastowana ze wcześniejszą opowieścią, słyszaną z głośników, staje się nie do zniesienia. Białe lecz nie jasne światło, które nastąpiło tuż po jaskrawych animacjach multimedialnych, odbitych na piasku, teraz doskonale wyciąga każdy najmniejszy ruch, choć niejednokrotnie wprawia widza w niepewność, czy rzeczywiście to co widzi jest realnym ruchem, czy tylko złudzeniem wywołanym przez grę światła i cienia na piasku. W pewnym momencie, z powolnego ruchu wyłania się kobieta. Ubrana na biało, o ognisto rudych włosach i mocno uszminkowanych ustach, zaczyna tańczyć taniec country, który z upływem czasu, wraz ze zmianami muzyki i projekcjami multimedialnymi pod stopami aktorki, przeradza się w taniec z biczami.

Maren Strack, autorka i jedyna aktorka tego widowiska, powołała do życia legendę Calamity Jane, kobiety prawiącej się w zawodzie cowboya, która jako jedyna przedstawicielka swojej płci, jeszcze za życia osiągnęła sławę, a po śmierci przeszła do historii. Czy sama Maren, na tyle opanowała technikę strzelania z bicza, by być jej godną, współczesną następczynią? Z pewnością tak, bo bicze w jej dłoniach wprawione w taniec, niejednokrotnie wraz z taktami muzyki „wystrzeliwały” rytm, wtórując tanecznym krokom artystki, i ku zdziwieniu i przerażeniu widzów, cięły powietrze tuż nad ich głowami.

Spektakl, czy raczej widowisko bogate jest w multimedialne środki wyrazu. Prócz opowieści o Calamicie, którą słyszymy jako głos z offu, wzorach, różach wiatru malujących się za pomocą rzutnika na piasku, muzyki, która często przeradza się z melodii country w szumy wiatru i głębokie, momentami psychodeliczne dźwięki, widz został poczęstowany małą lekcję fizyki, którą udzielał (również z offu) męski głos, tłumacząc zjawisko trzaskania bicza.

Sama fabuła jednak wydaje się być nieco „naciągnięta” pod samą artystkę, która na tle znanej cowboyom legendy, zrobiła swój prywatny show z biczami. Opowieść o Calamicie Jane, zdaje się być tylko pretekstem do popisów, pochwalenia się dość nietypową umiejętnością. Bo oczywiście, jest się czym chwalić. Celne trzaskanie z bicza w wizualizacje raz przed, raz za artystką, czy gaszenie nim żarówek, niewątpliwie wymaga ogromnej precyzji i lat ćwiczeń. Jednak przy próbie połączenia tego z, w pewien sposób, metafizycznymi obrazami, mającymi przedstawiać legendę kobiety-cowboya, dodatkowo połączonej w pierwszej części spektaklu z mitem Róży Jerychońskiej, ni to bogini, zaklętej w zmartwychwstającej, pustynnej roślinie, pojawia się jakiś zgrzyt, jakaś nieszczerość.

Spektakl z pewnością stanowi ciekawe widowisko, o charakterze nie do końca znanym polskiej publiczności. Przybliża klimat Dzikiego Zachodu, tłumaczy niejako jego prawidła, wzbudza ciekawość i (za pomocą biczów) niepewność, jednak w towarzystwie innych przedstawień prezentowanych na tegorocznym festiwalu Forma, może wypaść nieco blado. Na pewno jednak wart jest zobaczenia.

„6 feet deeper” - koncepcja, instalacja, choreografia, występuje: Maren Strack. Koncepcja, dramaturgia: Max Schumacher (Post Theater). Instalacja, wideo: Hiroko Tanahashi (Post Theater). Dźwięk, odgłosy: Max Bauer.