Teatr Snów wciąż marzy
30-lecie teatru Zdzisława GórskiegoRelacja z jubileuszu. Jak przystało na legendę, a Teatr Snów ma już status legendy, źródła kłócą się i wykluczają. Kiedy tak naprawdę powstał Teatr Snów nie jest sprawą najważniejszą, ale to, że nie tylko ciągle istnieje, ale w ostatnim czasie nabrał wigoru, jest już sprawą bardzo ważną.
Jubileusze są okazją do wspominków w gronie przyjaciół i najbliższych, a tych Zdzisławowi Górskiemu nie brakuje. Przez ponad 30 lat na szlaku zaznaczyło się w jego zespole wiele osób i niemało indywidualności.
Lokalizacja spotkania w Młodym Byronie nie była przypadkowa. Patrycjusz Dziczek ma nie tylko arystokratyczne imię, ale został hojnie obdarowany przez los w talenta wszelakie. Nie dziwi więc w sumie, że i on był aktorem Teatru Snów, więc fetowanie perłowych godów w Dworku Sierakowskich było naturalne i oczywiste.
Do Sopotu przybyli przedstawiciele wielu, często zmieniających się zespołów. Dla większości Teatr Snów był pewnym przystankiem w życiu. Dla niektórych tak ważnym, że swoje dalsze pomysły na życie realizowali przez teatr, bo zostali ukąszeni przez Zdzisława Górskiego ultymatywnie. Obserwując z szacunkiem drogę artystyczną Górskiego nie sposób nie wyrazić szacunku dla wielkich dokonań sprzed lat, ale co mnie szczególnie cieszy, to bieżący rozdział. Teatr Snów stabilizuje się, ma nowe pomysły na prezentacje i na pozyskiwanie środków. Najciekawszym pomysłem jest powstanie pierwszej w Polsce Szkoły Teatru Ulicznego. Warto tej inicjatywie pomóc, poświęcimy jej osobny materiał.
Nie wiem, czy Górski jest nieustraszonym poszukiwaczem koincydencji, ale lokowanie benefisu na dzień 22 lipca (dawniej E.Wedel) ma w sobie coś z przewrotności. Poza tym było serdecznie, benefisant w części pierwszej wystąpił nawet we fraku. Na filmie intro w wykonaniu Bohatera, fragmenty występu gitarowca-fingerstajlowca Piotra Krępcia, przemówienie Elwiry Twardowskiej, głosy o Bohaterze: Marka Kurkiewicza, Izabeli Terek-Jopkiewicz i Alicji Mojko oraz fragment quizu prowadzonego przez Monikę Roguszczak i A. Mojko.
