W oderwaniu od realiów

W swojej swobodnej adaptacji komedii dell’arte Carla Goldoniego pod tym samym tytułem, Peter Turrini przenosi akcję w lata dwudzieste XX wieku. Bohaterowie to przedsiębiorcy, zajmujący się jakimiś podejrzanymi interesami. Wśród nich pojawia się, wracający z wojny, Żołnierz-Arlekin. Nie jest to, jakbyśmy się mogli spodziewać, skory do niewybrednych żartów wesołek. To zmęczony i głodny, szukający jakiegokolwiek zajęcia weteran wojenny, któremu w końcu udaje się dostać pracę u dwóch przedsiębiorców…

Jeleniogórski spektakl reżyseruje Henryk Adamek, scenografia – Wojciech Jankowiak, kostiumy – Marta Hubka, muzyka – Rafał Smoleń.
Występują: Katarzyna Janekowicz, Magdalena Kępińska, Iwona Lach, Anna Ludwicka, Marta Łącka, Agata Moczulska, Robert Dudzik, Jarosław Góral, Jacek Grondowy, Andrzej Kępiński, Piotr Konieczyński,  Robert Mania, Bogusław Siwko, Tadeusz Wnuk
Premiera na Dużej Scenie – 4 lutego 2012 r.

Peter Turrini urodził się w 1944r. w Margarethen (Karyntia). Wybitny, najczęściej wystawiany w świecie dramaturg austriacki. W swoich bulwersujących, podszytych absurdalnym humorem sztukach oraz scenariuszach uparcie tropi "toksyczne problemy" współczesnego społeczeństwa: alienację i postępujący brak granic między rzeczywistością i fikcją, ksenofobię. Jest laureatem Nagrody Gerharta Hauptmanna.

Jego twórczość jest tłumaczona na 30 języków a dramaty grane są na całym świecie. Od 1971 r. mieszka w Retz (Dolna Austria) i Wiedniu. „[…]Szczególne miejsce w twórczości dramatycznej Turriniego zajmują eksperymentalne przeróbki dzieł klasyków teatru światowego: Wesele Figara Pierre Beaumarchais\'a (Der tollste Tag, 1972) i Mirandoliny Carlo Goldoniego (Die Wirtin, 1973), w których pisarz usiłuje odsłonić możliwości utworu scenicznego jako nośnika fałszywego obrazu stosunków społecznych. Turrini wkłada w gotowe formy nowe treści, przedstawiając swoje własne widzenie rzeczywistości zewnętrznej, całkowicie zdominowanej przez mechanizmy przemocy, wobec których jednostka jest jedynie bezbronnym przedmiotem totalitarnych działań. Pisarz stara się obnażyć utopijny charakter tzw. komedii mieszczańskiej, wyrażający się przede wszystkim w prezentacji organizmu społecznego jako tworu stojącego ponad bazą polityczno-prawną, ponad implikowanym przez nią systemem zależności i niejednakowej odpowiedzialności przed władzą. Turrini postępuje dość swobodnie z materiałem (…), podporządkowując całość swych zabiegów naczelnej idei zaangażowania, postulowanemu w wielu pismach eseistycznych i publicystycznych humanistycznemu posłannictwu oświecania i ostrzegania. Widz ma prawo śmiać się z zabawnych sytuacji oferowanych mu przez komedię, musi jednak zdawać sobie sprawę z iluzorycznego charakteru tych pokrzepiających obrazków, z ich oderwania od wszelkich realiów życia społecznego – oto podstawowa teza programowa poetyki eksperymentatora teatralnego Turriniego.”
(ze Wstępu K.Białka do „Wyboru dramatów” P.Turriniego, Wyd. ADiT, 2000).