Wdówka i jej dwadzieścia milionów

Za sprawą sukcesu operetki Franza Lehára, dzieło zostało docenione przez krytyków i uznawane za arcydzieło swego gatunku. Popularność owego przedstawienia można zauważyć na przykładzie Opery Podlaskiej, która po raz kolejny powraca z tym tytułem. Białostocka publiczność doceniła sztukę Michała Znanieckiego, która jest chętnie oglądana.

Bogata i spragniona miłości

Główna bohaterka opowieści Hanna Glawari (Grażyna Brodzińska) to wdowa, która odziedziczyła ogromny majątek w spadku po mężu. Kobieta wyjeżdża do Paryża, żeby ponownie znaleźć partnera. Pełny obaw Minister skarbu państwa Pontevedry nie chce, aby ogromne pieniądze znalazły się w innym kraju. Wysyła on depesze do Mirko Zety (Przemysław Rezner) prosząc go, aby wdowa nie wyszła za mąż za cudzoziemca. Baron Zeta wraz z żoną Walentyną (Anna Wolfinger) zapraszają wdowę na przyjęcie. Podczas hucznej zabawy panią Glawari witają zebrani panowie, którzy nie szczędzą jej komplementów, czyhają na jej majątek. W salonie pojawia się Hrabia Daniło (Adam Zaremba) - dawna miłość Hanny. Czy spotkanie po latach przejawi się w coś więcej? Którego kandydata wybierze główna bohaterka? Co stanie się z pieniędzmi wdowy?

Wdowa w bajkowej scenerii

Trzeba przyznać, że trzy długie akty minęły naprawdę szybko. To pokazuje, że historia na pierwszy rzut oka banalna, potrafi zaciekawić. Sama fabuła jest lekka, pojawiają się uniwersalne problemy, dialogi zawierające żartobliwy ton. Możemy odnaleźć tematy, które się nie zestarzały. Jak wyglądają relacje międzyludzkie? Czym jest miłość? W jakim stopniu dla człowieka są ważne pieniądze? Reżyser silnie akcentuje ważne kwestie.

Michał Znaniecki odtworzył klasyczną operetkę, dodając do niej trochę nowoczesności, co jest widoczne za sprawą wykorzystanych multimediów. Atutem całej opowieści jest z pewnością delikatny humor, który dość często się pojawia. Wspaniała muzyka Franza Lehára, śpiewane piosenki w duecie, bądź osobno. Wyczekuje się momentu, gdy zabrzmi „Usta milczą, dusza śpiewa". Dostrzegłem na widowni, że część publiczności cicho nuciła ten utwór. Orkiestra pod batutą Andrzeja Knapa oraz chór Opery i Filharmonii Podlaskiej jak zawsze są doskonale przygotowani. Zapewnili widzom muzyczne uniesienia, które w operetce są bardzo ważne.

Za scenografię był odpowiedzialny Luigi Scoglio, jednak w przedstawieniu wykorzystano elementy scenografii autorstwa Pawła Dobrzyckiego, Mariusza Napierały oraz Grzegorza Policińskiego. Widać było, że elementy dekoracji były użyte z poprzednich spektakli, nie ma w tym nic złego, chociaż jest to trochę pójściem na łatwiznę. Kiedy się widzi podobne elementy, które już kiedyś były. Nie zmienia to faktu, że scenografia dobrze się prezentuje, jest okazała. Łączy klasykę z nowoczesnością, gdyż zastosowano projekcje multimedialne.

Wdówka w Paryżu

Grażyna Brodzińska w roli głównej bohaterki to strzał w dziesiątkę. Jej popis aktorski i wokalny jest pełen wdzięku, klasy i gracji. Świetnie odtworzyła kreacje wdówki. Błyszczała na paryskich salonach. Adam Zaremba również sprawdził się jako Hrabia Daniło. Dobrze patrzyło się na duet wymienionych wyżej aktorów. Trzeba też wspomnieć o kolejnym znakomitym duecie Baronie Mirko (Przemysław Rezner) i Niegus (Paweł Strymiński) - byli bardzo zabawni, doskonale się uzupełniali.

„Wesoła wdówka" to dzieło, które jest pełne humoru, intryg, zaskoczeń. Perypetie tytułowej wdówki ogląda się z ciekawością. Kreacje są interesujące, role dobrze zagrane. Scenografia oddaje klimat paryskich sal balowych, kabaretów, ogrodów. Tworzy piękne tło bohaterom. Poetycka, a zarazem widowiskowa opowieść.