Władysław Kozłowski (1924 - 1980)

Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik w przemyśle drzewnym, równocześnie uczył się; w 1945 został przyjęty do IV klasy Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu. W 1946 uzyskał maturę w liceum dla dorosłych. Od lipca do listopada 1946 pracował jako reporter w "Kurierze Wielkopolskim", w październiku podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim, a od grudnia równocześnie w Studio Dramatycznym Nuny Młodziejowskiej. W sezonie 1947/48 rozpoczął pracę aktorską w Teatrze Wybrzeże, jako uczeń w Studiu Iwo Galla. W lipcu 1949 zdał eksternistyczny egzamin aktorski i z Gallem przeniósł się z Gdańska do Łodzi, do Teatru im. S. Jaracza, gdzie występował do marca 1950. W kwietniu tego roku zaangażował się w Teatrze Ziemi Opolskiej, ale po kilkunastu dniach przeniósł się do Teatru Polskiego w Poznaniu, w którym występował także w sezonie 1950/51. Przez następne dwa lata grał w Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach, w sezonie 1953/54 w Teatrze Narodowym w Warszawie. Na jesieni 1954 był w zespole Teatru Ziemi Rzeszowskiej; od 1 grudnia 1954 ponownie w Teatrze im. S. Wyspiańskiego, gdzie zagrał ponad siedemdziesiąt postaci i pracował do końca życia.

Grał dużo, najczęściej role drugoplanowe i epizodyczne, takie jak: Chochoł ("Wesele"), Francisko ("Hamlet"), Walery ("Świętoszek"), Miszka i Chłopow ("Rewizor"), Ksiądz Lwowicz ("Dziady"), Karol ("Pierwszy dzień wolności"), Wiktor ("Pan Jowialski"), Chłop III ("Indyk"), Rekwizytor ("Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora"), Nieśmiałowski ("Klub kawalerów"). Asystent reżysera (m.in. przy "Wyzwoleniu"), reżyserował także samodzielnie w Katowicach "Anię z Avonlea" (1965) we własnej adaptacji i "Mój biedny Marat" (1968).

W kinie zadebiutował w kultowym filmie Kazimierza Kutza „Sól ziemi czarnej" (6 marca 1970), a ponadto zagrał jeszcze w: „Umarli rzucają cień" w reż. Juliana Dziedziny (6 września 1979) i „...Gdziekolwiek jesteś panie prezydencie..." w reż. Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego (12 września 1978).

Brał udział w produkcjach Teatru Telewizji m. in.: „Zmartwychwstanie" Lwa Tołstoja w reż. Lidii Zamkow (13 lipca 1970), „Jak wam się podoba" Williama Szekspira (Koryn) w reż. Maryny Broniewskiej (14 lipca 1972), „Panna Molierówna" Jeana Anouilha (Medyk) w reż. Ignacego Gogolewskiego (11 czerwca 1973) i „Uczeń diabła" Bernarda George'a Shawa (Generał Burgoyne) w reż. Marka Tadeusza Nowakowskiego (14 maja 1978).

Od 1952 często współpracował z rozgłośnią PR w Katowicach jako lektor.

Od roli Właściciela hotelu w słuchowisku „Deszczowy wieczór" Jerzego Szaniawskiego w reż. Zofii Patryn-Witkiewicz (6 stycznia 1967) rozpoczęła się współpraca z Teatrem Polskiego Radia, gdzie zagrał wiele ról w spektaklach m. in. „Wyorane kamienie" Gustawa Morcinka w reż. Zofii Patryn-Witkiewicz (4 grudnia 1968), „Michał" Feliksa Netza w reż. Zofii Patryn-Witkiewicz (2 maja 1971) i „Wyjątkowo niespokojna noc" Andrzeja Otrębskiego w reż. Zofii Patryn-Witkiewicz (20 lipca 1980).

Był synem Mariana Kozłowskiego, stolarza, i Jadwigi z Undrychów, mężem Marianny z Majewskich (ślub w 1949).

Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, E-teatr, FilmPolski