Władysław Woźnik (1901 - 1959)

Aktor teatralny, telewizyjny, filmowy i radiowy, reżyser, dyrektor teatru, pedagog.

Urodził się 4 kwietnia 1901 w Krakowie, zmarł 17 grudnia 1959 w Krakowie.

Po ukończeniu gimnazjum zaczął występować w 1919 jako chórzysta w krakowskim Teatrze Powszechnym i jednocześnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim matematykę i fizykę.

Następnie uczęszczał do Miejskiej Szkoły Dramatycznej w Krakowie, którą ukończył w 1925 (brał udział w popisie 24 czerwca 1925).

Występował w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego (1925-27), w Teatrach Miejskich we Lwowie (1927/28), w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1928/29), w Teatrze Kameralnym i Popularnym w Łodzi (1929/30) i znów w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1932-39), gdzie także zaczął reżyserować. Współpracował wtedy również z awangardowym teatrem Cricot; w 1938 reżyserował tam "Wyzwolenie".

Podczas II wojny światowej pracował w Krakowie jako urzędnik.

W 1945 podjął pracę w w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, w sez. 1945/46 był jego wicedyrektorem, w 1946-49 w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Krakowie kierownikiem sceny Teatru Starego. W 1949-51 był dyrektorem Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach, a w 1951-53 Teatru Polskiego w Poznaniu. Od 1953 do 1959 występował i reżyserował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, a dorywczo także w Teatrze Starym. 8 września 1959 wraz z kilkoma innymi aktorami obchodził w Teatrze im. Słowackiego jubileusz czterdziestolecia pracy. Zajmował się także pracą pedagogiczną. W 1947-49 był dyrektorem Państwowej Szkoły Dramatycznej w Krakowie, a od 1953 wykładał w tamtejszej PWST i przez pewien czas był dziekanem wydziału aktorskiego.

Występował także w filmie. Po raz pierwszy w roli komendanta szkoły w filmie „Pierwszy start" w reż. Leonarda Buczkowskiego (premiera 25 stycznia 1951), a także w „Zemście" (1957) w reż. Antoniego Bohdziewicza i Bohdana Korzeniewskiego
I „Zagubionych uczuciach" (1957) w reż. Jerzego Zarzyckiego.

Zagrał także w Teatrze Telewizji w spektaklu „Słowo norwidowe" (1958) w reż. Adama Hanuszkiewicza.

Także w Teatrze Polskiego Radia zagrał w trzech słuchowiskach: „Starosta warszawski" (1953) Józefa Ignacego Kraszewskiego (Skarbnik Kulesza) w reż. Jerzego Kaliszewskiego, „Alkad z Zalamei" (1956) Pedro Calderona de la Barki (Pedro Crespo) w reż. Władysława Krzemińskiego i „Pan Benet" (1959) Aleksandra Fredry (Pułkownik) w reż. Karola Borowskiego.

W swej pracy "wierzył przede wszystkim w rzemiosło, w warsztat, w konstrukcję teatralną" (W. Natanson). Jego wielkie zasługi jako pedagoga podkreślał Józef Para wspominając też, że Woźnik "głosił zasady, iż poezja to w pierwszym rzędzie rytm i rym". Woźnik był też cenionym recytatorem, m.in. organizował objazdy z wieczorami norwidowskimi, recytował też poezje Słowackiego, jak również poetów współczesnych m.in. T. Peipera. Ważniejsze role: Priamus ("Odprawa posłów greckich"), Jakub ("Głupi Jakub"), Ksiądz Piotr ("Dziady"), Prezydent ("Intryga i miłość"), Grabiec ("Balladyna"), Alcest ("Mizantrop"), Tietieriew ("Mieszczanie"), Grzegorz ("Kordian"), Gospodarz ("Wesele"), Horsztyński ("Horsztyński").
Reżyserował m.in. "Wielkanoc" (1946), "Balladynę" (1950), "Mieszczan" (1952), „Godzien litości" (1954), „Mateczka" (1955).

Został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Rakowickiego

Odznaczenia i nagrody:
1954 - Nagroda Artystyczna miasta Krakowa za całokształt pracy artystycznej
1959 - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego, E-teatr, FilmPolski

Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
6 kwietnia 2023

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...