Wrażliwość w genach

TEN SŁAWNY ZEGARMISTRZ
Wyszukiwarka Google wie, że najpopularniejszy w naszym kraju zegarmistrz, to „Zegarmistrz światła". Jak Polska długa i szeroka, wszyscy znają tę piosenkę. Utwór ten, autorstwa Tadeusza Woźniaka, został nagrany z Alibabkami i znalazł się na debiutanckim albumie artysty z 1972 roku. W tym samym roku wygrał główną nagrodę na X Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Od tamtej pory jest śpiewany, nucony, przerabiany, a także interpretowany przez kolejne pokolenia. Piosenka należy do tych, które się nie starzeją, jest wciąż na nowo odkrywana i odsłuchiwana, a także puszczana przez stacje radiowe. Dzisiaj, po ponad czterdziestu latach od premiery, nikt nie ma wątpliwości, że utwór ten przeszedł do historii.

POMARAŃCZE!
Smak i zapach pomarańczy rządził w wakacje. Przez wiele lat fałszowałyśmy z koleżankami koncertowo, śpiewając tę piosenkę pod blokiem w gorące, letnie wieczory. Utwór zupełnie inny od Zegarmistrza, pełen witalności i optymizmu, doskonale wpisywał się w nasze wakacyjne nastroje. Do dzisiaj Pomarańcze to ukochana piosenka Polaków, dostępna także w wersji karaoke, do chóralnego odśpiewywania w trakcie mniej i bardziej kameralnych biesiad. „Niezapomniane klimaty", piszą o niej internauci. Niezapomniane, to fakt, ale pokazujące również, jak różnorodna jest twórczość Tadeusza Woźniaka.
NA TEJ ZIEMI, POD TYM NIEBEM...
Przez wiele, wiele lat po Teleexpressie, a przed dobranocką, z okien polskich mieszkań płynęła kojąca melodia. Wszyscy znamy jej początkowe, charakterystyczne takty: to czołówka serialu Plebania. Niewielu z nas natomiast wie, że jest to piosenka Tadeusza Woźniaka zatytułowana Pośrodku świata. Jest to tylko jeden z wielu utworów napisanych przez artystę na potrzeby filmu i teatru. Jego muzyka pojawiła się w takich przedstawieniach jak Wesele Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii R. Kordzińskiego, Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego w reżyserii A. Witkowskiego czy Mistrz i Małgorzata Michaiła Bułhakowa w adaptacji A. M. Marczewskiego.

ANIOŁY
Piosenką, dzięki której jako dorosła kobieta wróciłam do twórczości Tadeusza Woźniaka, jest utwór Jaromira Nohavicy Mam ledwie bliznę. Woźniak wykonał ją w ramach wydanego pod koniec 2008 roku dwupłytowego albumu Świat według Nohavicy, gdzie znani polscy artyści prezentowali utwory czeskiego barda w polskiej wersji językowej. Piosenki tej słuchałam na zmianę z Compañero Piotra Woźniaka. Obydwa utwory: anielskie, subtelne, przepiękne mają wiele wspólnych mianowników. Wyczuwa się w nich wrażliwość. Wiarę w to, że obok nas, naszego materialnego świata, jest coś jeszcze: anielskie, przyjacielskie ramiona, które wspierają ludzi w trudnych chwilach.

NAPISZ MI O MIŁOŚCI
Po Compañero przyszła fascynacja piosenką Napisz mi o miłości. Wstyd się przyznać, że dopiero od tych utworów pochodzących z płyty Tata Adama, zaczęłam poznawać dorobek artystyczny Piotra Woźniaka. A przecież wcześniej wydał jeszcze dwie płyty: Dom na dachu i Jak ze źródła. Występował też w musicalu Metro, gdzie śpiewu uczyła go Elżbieta Zapendowska, a także w opolskich Debiutach. Jego twórczość jest przejmująca i jak magnes przyciąga miłośników muzycznej melancholii.
Niestety, nie będzie mi dane uczestniczyć w koncertach Woźniaków zorganizowanych w ramach Chorzowskiego Teatru Ogrodowego. Jakoś tak się składa, że ciągle się „mijam" z tymi Panami. Żałuję i zazdroszczę Wam, drodzy Widzowie, że weźmiecie udział w tak wyjątkowej, muzycznej uczcie. Niech wrażliwość Woźniaków, przekazywana w genach z pokolenia na pokolenie, ukoi Was, ukołysze i da prawdziwe wytchnienie.