Wrocławski Teatr Współczesny w sezonie 2012 / 2013

1.Teatr współczesny.

Świat, w którym żyjemy nie powstał nagle z niczego – zrodził się w burzliwych i tragicznych doświadczeniach przeszłości. Warunkiem zrozumienia naszej „współczesności” jest dociekanie własnej tożsamości – wciąż na nowo stawiane pytanie: skąd przychodzimy? jaki bagaż doświadczeń dźwigamy? co wiemy o sobie a czego wiedzieć nie chcemy? Teatr może być miejscem takiej refleksji. Czy tego chcemy, czy nie, są w nas – jak mówi w swoim ostatnim spektaklu Sprawa, Jerzy Jarocki – dwa sprzeczne ze sobą duchy, które kształtują naszą tożsamość i historię: mroczny duch buntu, wolności i anarchii oraz europejski, liberalny duch porządku i prawa. I tego się nie da tak, ot sobie, odrzucić, pominąć, unieważnić... Przywołuję osobę i twórczość wybitnego reżysera (od lat związanego z WTW) jako pewnego rodzaju model myślenia o społecznej funkcji teatru – model postawy artysty stojącego ponad ambicją doraźnych interwencji.

2.Teatr refleksji.

Teatr może być miejscem bardziej refleksji niż rozrywki, ponad atrakcyjną formę widowiska może cenić myślowy przekaz – nie musi wikłać się w publicystykę ale podejmując tematy aktualne, widzieć je w szerszym kontekście – tradycji i historii. Jeśli teatr wchodzi w spory ideowe, to automatycznie staje się stroną w takim sporze. Traci wolność i autonomię, dystans, sceptycyzm, zdolność oceny i syntezy – a to właśnie może być jego siłą. Wszelka ideologia uprzedza poznanie, uniemożliwia je – zanim twórca przyjrzy się rzeczy, już wie, jaka ona jest. To wyklucza jakąkolwiek twórczość. Paradoksalnie, dopiero dziś, w warunkach wolności, myślenie ideologiczne stało się naprawdę groźne. Różnego typu ideologie biorą nas w posiadanie – ułatwiają poruszanie 
w niejednoznacznym świecie.

3. „Teatr osobny”.

Artysta zajmując sie polityką nie musi dziś zatem siedzieć na barykadzie i rzucać ideowych granatów, nawet w najsłuszniejszej sprawie. Może pilnie obserwować tę barykadę, ukazywać racje i argumenty, starać się uchwycić dramaturgię konfliktu. Może też podążać w zupełnie inne strony: przyglądać się społecznej i duchowej kondycji współczesnego człowieka, odsłaniać ukryte, nieoczekiwane aspekty naszego życia, omijając rafy sztywnych dogmatów na temat otaczającej nas rzeczywistości, może je poddawać w wątpliwość i tym samym kierować się ku przyszłości. Może budować światy, które dziś wydają się utopią jutra. Do pracy w WTW będą zapraszani reżyserzy, którzy do wszelkich ideologicznych wypowiedzi mają dystans, którzy chodzą własnymi ścieżkami, tworzą swoje „teatry osobne” i nie poddają się presji mód. „Teatr osobny” to także teatr poza podziałami generacyjnymi – teatr, w którym decyduje osobowość artysty, a nie metryka. Istotne są tematy do podjęcia, a rozmowa jest tym ciekawsza, im więcej pokoleń w niej uczestniczy – po obu stronach rampy. 

4. Teatr wrocławski.

WTW to także część historii teatru polskiego, cześć historii i kultury Wrocławia. Oprócz Tadeusza Różewicza, który jest na scenie WTW stale obecny, był to teatr dwóch innych, wybitnych twórców: Helmuta Kajzara i Tymoteusza Karpowicza. Obaj, od dłuższego czasu są w polskim teatrze prawie nieobecni. W nadchodzących sezonach ich dramaty pojawią się w repertuarze WTW, a premiery powiązane będą z innymi działaniami mającymi na celu przypomnienie ich sylwetek i twórczości. Kajzar i Karpowicz to również znak teatru oryginalnego, poetyckiego, magicznego... znak teatru wyzwolonej wyobraźni i twórczej wolności, a zarazem głęboko zakorzenionego w rzeczywistości – realność codziennego życia przetwarzający w sen. To także teatr wyrastający z głębokiego niepokoju o kondycję moralną współczesnego człowieka. 
 
5. Projekt „Prosta Historia”.

Na małej scenie WTW pojawi się projekt pod roboczą nazwą „Prosta Historia”. Będą to kameralne spektakle oparte na literaturze faktu, reportażach, pamiętnikach – zapisach ludzkich losów. Cykl obejmie także inne działania: spotkania, projekcje filmów, wystawy, koncerty, wykłady. Choć żyjemy w wieku XXI, korzeniami tkwimy w XX. Nasuwa się pytanie: czym ten wiek był, jaką wiedzę o człowieku odsłonił? Celem projektu jest przemyślenie doświadczeń XX wieku jako punkt wyjścia do zrozumienia naszej tożsamości – jest ocalenie świadectw czasu i historii zapisanych w konkretnych ludzkich biografiach.

6. Plan repertuarowy WTW do końca 2013 roku:

– Pedro Calderon de la Barca: ŻYCIE JEST SNEM
reż. Lech Raczak, Duża Scena, premiera: styczeń 2013

– KOTLINA wg powieści Olgi Tokarczuk: Prowadź swój pług przez kości umarłych
reż. Agnieszka Olsten, Duża Scena, premiera: luty 2013 

– Franz Kafka: ZAMEK
reż. Marek Fiedor, Scena na Strychu, premiera: maj 2013

– Jerzy Andrzejewski: BRAMY RAJU
reż. Paweł Passini – Scena na Strychu, premiera: listopad 2013

7. Ponadto w repertuarze WTW w sezonie 2012 / 2013:

1. BIAŁE MAŁŻEŃSTWO Różewicza / reż. Krystyna Meissner / premiera 10.09.2010 
2. CHWILA wg Szymborskiej /monodram poetycki Elżbiety Golińskiej / premiera 06.06.2003
3. HOPLA, ŻYJEMY! Meissner / reż. Krystyna Meissner / prapremiera 27.06.2012 
4. KARTOTEKA Różewicza / reż. Michał Zadara / premiera 08.12.2006 
5. KASPAR Handkego / reż. Barbara Wysocka / premiera 14.03.2009 
6. KRÓL LEAR Shakespeare’a / reż. Cezaris Graužinis / premiera 05.06.2009 
7. KUPIEC WENECKI Shakespeare’a / reż. Gabriel Gietzky / premiera 26.04.2008 
8. POŻEGNANIE JESIENI wg Witkacego / reż. Piotr Sieklucki / prapremiera. 02.04.2011 
9. TRANS-ATLANTYK wg Gombrowicza / reż. Jarosław Tumidajski / premiera 06.11.2010
10. TRAKTAT wg Wittgensteina / reż. G. Gietzky / prapremiera 21.09.2007